Η Νεράιδα και ο Δράκος

Ιωάννινα ~ Ιανουάριος 2019

Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.

Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

– Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
– Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

– Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;

– Όχι…όποτε θέλω εξαφανίζομαι.

– Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Advertisement

«Ελεονώρα» του Έντγκαρ Άλαν Πόε

μετάφραση: Βερίνα Χωρεάνθη

Sub conservatione formae specificae salva anima
[Υπό την προστασία μιας συγκεκριμένης μορφής, η ψυχή μπορεί να σωθεί]
(Ραϊμούνδος Λούλιος)

Προέρχομαι από μια γενιά που τη χαρακτηρίζουν η αχαλίνωτη φαντασία και το άσβεστο πάθος. Ο κόσμος με λέει τρελό, ωστόσο το ερώτημα δεν έχει ακόμα διασαφηνιστεί, αν η τρέλα είναι τελικά ή όχι η πιο ευγενής έκφανση της ευφυΐας – αν κάποιες από τις σκέψεις τις ξεχωριστές, αν όλες οι βαθυστόχαστες ιδέες δεν πηγάζουν από την ασθένεια του πνεύματος – από τις διαθέσεις του μυαλού που κυριαρχούν εις βάρος της γενικότερης νοημοσύνης. Εκείνοι που βλέπουν όνειρα την ημέρα είναι γνώστες πολλών πραγμάτων τα οποία περνούν απαρατήρητα από όσους ονειρεύονται μόνο τη νύχτα. Μέσα στα γκρίζα οράματά τους κατακτούν στιγμές της αιωνιότητας και καθώς ξυπνούν, ανακαλύπτουν με δέος ότι είχαν βρεθεί μια ανάσα από την αποκάλυψη κάποιου μεγάλου μυστικού. Μέσα σε λίγες στιγμές μαθαίνουν κάτι από τη σοφία του καλού και κάτι περισσότερο από την απλή γνώση του κακού. Εισχωρούν, ωστόσο, χωρίς πηδάλιο και χωρίς πυξίδα, στον απέραντο ωκεανό του «αρρήτου φωτός» και πάλι, όπως στις περιπέτειες του Νουβιανού γεωγράφου, «agressi sunt mare tenebrarum, quid in eo esset exploraturi» [«εισβάλλουν στη Θάλασσα του Σκότους για να ανακαλύψουν τι κρύβει»].

Ας πούμε λοιπόν ότι είμαι τρελός. Ή τουλάχιστον ας δεχτώ ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές καταστάσεις πνευματικής υπόστασης: η κατάσταση της διαυγούς λογικής, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη και σχετίζεται με την ανάμνηση των γεγονότων που αποτελούν την πρώτη εποχή της ζωής μου, και μια κατάσταση σκιάς και αμφιβολίας, που αφορά το παρόν και την αναπόληση όσων αποτελούν τη δεύτερη μεγάλη περίοδο της ύπαρξής μου. Επομένως, ό,τι αφηγηθώ σχετικά με τα πρώτα χρόνια, να το πιστέψετε. Και ό,τι πιθανώς αναφέρεται σε μια μεταγενέστερη εποχή, δώστε του όση πίστη κρίνετε εσείς ή και αμφισβητήστε το εντελώς ή, αν δεν μπορείτε να το αμφισβητήσετε, να αντιμετωπίσετε το αίνιγμά του όπως είχε κάνει κάποτε ο Οιδίποδας.

Εκείνη που αγάπησα στα νιάτα μου, και την ανάμνηση της οποίας τώρα καταγράφω με ηρεμία και σαφήνεια, ήταν η μοναχοκόρη της μονάκριβης αδελφής της μακαρίτισσας της μητέρας μου. Ελεονώρα ήταν το όνομα της ξαδέλφης μου. Ζούσαμε μαζί όλη μας τη ζωή, κάτω από τον τροπικό ήλιο, στην Κοιλάδα του Πολύχρωμου Γρασιδιού. Ήταν αδύνατο να φτάσει κανείς τυχαία σ’ αυτή την κοιλάδα – γιατί ήταν κρυμμένη πίσω από μια σειρά γιγάντιους λόφους που υψώνονταν γύρω της και δεν άφηναν τον ήλιο να φωτίσει τις πιο κρυφές γωνιές της. Τα μονοπάτια γύρω της ήταν απάτητα και, για να φτάσει κανείς στο ευτυχισμένο σπιτικό μας, έπρεπε να παραμερίσει με όλη του τη δύναμη τα φυλλώματα εκατοντάδων δέντρων και να τσαλαπατήσει την ομορφιά εκατομμυρίων μυρωδάτων λουλουδιών. Έτσι λοιπόν ζούσαμε ολομόναχοι, κι όλος ο κόσμος μας ήταν αυτή η κοιλάδα – εγώ, η ξαδέλφη μου και η μητέρα της.

Από τις σκοτεινές εκτάσεις πέρα από τα βουνά, στo υψηλότερο σημείο της προφυλαγμένης ιδιοκτησίας μας, ξεκινούσε ένα στενό και βαθύ ποτάμι που η λάμψη του ξεπερνούσε τα πάντα εκτός από τα μάτια της Ελεονώρας – στη φιδωτή διαδρομή του, σχημάτιζε στα κλεφτά μικρούς λαβυρίνθους και ένα μεγάλο μέρος του διέσχιζε ένα σκοτεινό φαράγγι ανάμεσα σε λόφους πιο ζοφερούς ακόμα κι από αυτούς από τους οποίους ξεκινούσε. Το λέγαμε «το Ποτάμι της Σιωπής» γιατί καθώς κυλούσε ήταν σα να επέβαλλε γύρω του την απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν το παραμικρό μουρμουρητό από τον πυθμένα του και κυλούσε τόσο ήρεμα, που τα μαργαριταρένια βότσαλα που μας άρεσε να χαζεύουμε κάτω χαμηλά στα βάθη του δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση, μόνο έστεκαν ακίνητα, το καθένα στη θέση του, να λάμπουν εκπληκτικά στην αιωνιότητα.

Ασκληπιός, Ηπιόνη, Ιασώ, Ακεσώ, Πανάκεια, Αίγλη, Μαχάων και Ποδαλείριος

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Σύζυγος του θεού της Ιατρικής Ασκληπιού ήταν η Ηπιόνη, με την οποία απέκτησε δύο γιους, τους ιατρούς Ποδαλείριο και Μαχάωνα (που κατά μιαν άλλη παράδοση ήταν γιοι του Ποσειδώνα) και τρεις κόρες, την Ιασώ,  την Ακεσώ  και την Πανάκεια. Οι δύο πρώτες αντιπροσωπεύουν ίσως διάφορα στάδια θεραπείας, ενώ η τρίτη τη φαρμακευτική αγωγή. Την Υγιεία άλλοι την θέλουν σύζυγο και άλλοι κόρη του Ασκληπιού. Πιθανότατα ήταν μια πολύ αρχαία θεότης, που ταυτίζεται πότε με τον Ασκληπιό, πότε με τον Αμφιάραο και πότε με την Αθηνά. Ορειχάλκινο άγαλμα της Αθηνάς Υγιείας ήταν στημένο στην Ακρόπολη κοντά σε αρχαιότερο βωμό, αμέσως μετά την είσοδο από τα Προπύλαια.
Επίσης αναφέρεται η Αίγλη ως κόρη του από την Λαμπετίη, κόρη του Ηλίου και της νύμφης Νέαιρας σύμφωνα με τον Έρμιππο ή από την Ηπιόνη κατά τον Σουίδα. Γλυπτές μορφές του Ασκληπιού και της Υγιείας σώζονται πολλές. Του Ασκληπιού και των θυγατέρων του αναφέρεται μόνο ένα ζωγραφικό έργο, του Νικοφάνη, καλλιτέχνη γνωστού από τον Πλίνιο για την αρμονία, την κομψότητα και την ελαφράδα των εικόνων του και από τον Πλούταρχο για «τας ακολάσιους ομιλίας γυναικών προς άνδρας». Άγνωστο αν τούτο είναι υπαινιγμός ότι παρόμοιες «ομιλίες» ήταν μια ακόμη θεραπεία στα ιερά του Ασκληπιού.

Σείριος και Ήλιος της Βεργίνας.

Ο ΣΕΙΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟΝ ΑΠΛΑΝΕΣ ΑΣΤΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΥΝΟΣ (Ο ΚΥΩΝ ΤΟΥ ΩΡΙΩΝΟΣ, ΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΦΕΡΕ ΛΕΟΝΤΗ)

 

«ΣΕΙΡΙΟΣ, -Α, -ΟΝ» = Ο ΚΑΙΩΝ, Ο ΚΑΤΑ• ΚΑΙΩΝ, Ο ΘΕΡΜΟΣ, Ο ΦΕΡΩΝ ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ. ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΕΠΙΘΕΤΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΚΠΕΜΠΟΥΝ ΥΨΗΛΛΗ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΙ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΣΕΙΡΙΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗ ΛΕΞΗ S UR-A-S, SUR-JA-S

«ΣΕΙΡΙΟΚΑΥΤΟΣ» = Ο ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ Ή ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΑΚΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ

«ΣΕΙΡΗΝΑ» = ΜΥΘΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΣ ΜΕ ΜΟΡΦΗΝ ΑΛΛΟΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑΣ-ΨΑΡΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑΣ-ΠΟΥΛΙ, ΦΕΡΟΜΕΝΗ ΩΣ : «Η ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΣΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΣΗΜΒΡΙΑΝ ΤΗΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΗΣ».
«ΣΕΙΡΙΟΣ» ΟΝΟΜΑΖΟΤΑΝ ΣΥΧΝΑ ΚΑΙ Ο ΉΛΙΟΣ. ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΜΙΑ ΣΥΓΧΥΣΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΣΤΡΩΝ.
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΩΑ ΕΠΙΤΟΛΗ» ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ, ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟΥ ΑΣΤΡΟΥ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΉΛΙΟΥ.

Η Νεράιδα και ο Δράκος

made by Sofoklis

Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.

Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

– Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
– Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

– Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;

ΣΕΙΡΙΟΣ.. ΤΟ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΡΟ

των ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ,ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΥΜΕΩΝΑΚΗ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ








Το μυστηριώδες άστρο ο ΣΕΙΡΙΟΣ και οι Μακεδόνες : επιστρέφει να φωτίσει ξανά την Ελλάδα ;

Ο Σείριος. το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ’ άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό. Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που

Ο μύθος του Ιξίονα

Στην Ελληνική μυθολογία, ο Ιξίων (Ιξίωνας) ήταν ένας από τους Λαπίθες, βασιλιάς της Θεσσαλίας (με έδρα πιθανόν την Ιωλκό) και γιος του Φλεγύα. Γιος του ήταν ο Πειρίθους. Έλαβε ως σύζυγο τη Δία, θυγατέρα του Δηιονέα ή Δηίονα, υιού του Αιόλου, βασιλέα της Φωκίδας. Υποσχέθηκε στον πεθερό του ένα πολύτιμο δώρο, αθέτησε όμως την υπόσχεσή του. Ο Δηϊονεύς σε αντίποινα έκλεψε μερικά από τα άλογα του Ιξίονα. Ο τελευταίος απέκρυψε την οργή του και προσκάλεσε τον πεθερό του σε εορταστικό γεύμα στη Λάρισα.

Αυτός που γνωρίζει δε μιλάει… ~Λαο Τσε (Ιστοριούλα)

photo by EvAr

Αυτός που γνωρίζει δε μιλάει…

Μια φορά κι έναν καιρό ένα δάσκαλος περπατούσε με τον μαθητή του στο δάσος. Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους της ζούγκλας, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, αφύσικος ήχος.

Τότε, ο δάσκαλος σταματάει απότομα, γυρνάει προς την πλευρά του μαθητή του και τον ρωτάει «Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;»

Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα απάντησε «Είναι μια καρότσα». Ο δάσκαλος δεν φάνηκε ικανοποιημένος από την απάντηση και ρώτησε εκ νέου «Ναι, είναι μια καρότσα αλλά τι καρότσα είναι;

Απελευθερωθείτε από τη φυλακή του εγώ σας – Χόρχε Μπουκάι

Λένε πως ήταν κάποτε ένας πρίγκιπας που άρχισε ξαφνικά να πιστεύει πως ήταν πετεινός. Μια μέρα λάλησε τόσο δυνατά, που ξύπνησε όλη την αυλή με την ανατολή.

          

Τρέχουν όλοι στο δωμάτιο του και βλέπουν τον πρίγκιπα γυμνό, να πηγαίνει ανακούρκουδα από τη μια άκρη στην άλλη, ανεβοκατεβάζοντας τα χέρια στα πλευρά του σαν να ήταν φτερά, και να βγάζει κάτι περίεργους ήχους, σαν κακαρίσματα.

Μπρέχτ: Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;

Ιωάννινα, Σεπτέμβριος 2018

 

Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα; ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ. Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;

– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Ε… μάλλον ότι δεν του
περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο.
Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει.

Αυτός βλαξ;

Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα
επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί
βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα.