«Μόνο μαζί μπορούμε να εξοικειωθούμε ο ένας με τον άλλον, και μόνο όταν μπορούμε να χωρίσουμε έχει αξία το να είμαστε μαζί.» | Χόρχε Μπουκάι

Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων – Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Γράμματα στην Κλαούντια» του Χόρχε Μπουκάι

– Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις.
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές.
Θέλωνα με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις.
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν’ αποφασίζεις για μένα.
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις.
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σ’ εμένα.
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ.
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις.
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι.
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα.
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις.
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν.
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις.
Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…
Χωρίς όρους.

– «Η υγεία συνίσταται απλά και μόνο στο να συνειδητοποιείς πως ό,τι είναι, είναι.»

– Δηλώνω μάλλον εραστής της αρμονίας, εχθρός του απόλυτου και ερωτευμένος με την πιθανότητα το Α και το αντί-Α να συνυπάρχουν αλληλοεξαρτώμενα.

– Ο Κρισναμούρτι γράφει: «Ένα φλιτζάνι είναι χρήσιμο μόνο όταν είναι άδειο».

– Ο Νίτσε λέει πως η μνήμη και η υπερηφάνεια διαφωνούσαν: η μνήμη υποστήριζε πως έτσι είχε συμβεί, και η υπερηφάνεια πως δεν υπήρχε περίπτωση να είχε συμβεί έτσι. Κοιτάχτηκαν… και η μνήμη παραδέχτηκε την ήττα της!

– 1. Την εμπειρία τη ζούμε κατά τρόπο συνολικό, με όλο μας το είναι (ολιστικά, όπως θα έλεγε και ο Φριτς Περλς). Η προκατάληψη είναι μόνο διανοητική.
2. Η εμπειρία μπορεί να μπαίνει διαρκώς σε αμφισβήτηση, χωρίς συγκρούσεις. Η προκατάληψη είναι καθοριστική και δεν επιτρέπει αναθεωρήσεις.
3. Η εμπειρία μας φέρνει σε επαφή με το γεγονός που ζούμε. Η προκατάληψη αποτρέπει αυτήν την επαφή.
4. Συμπερασματικά: η εμπειρία εμπλουτίζει τις αισθήσεις μας, τα συναισθήματα μας, τα βιώματα μας, τη φαντασία μας… Η προκατάληψη μας μικραίνει και μας παγιδεύει.

– Ένα μονοπάτι χωρίζεται στα δυο… από τη μια βελούδο κι από την άλλη αγκάθια. Αν εγώ πάρω τον βελούδινο δρόμο μόνο και μόνο γιατί τα αγκάθια με τραυματίζουν, ενώ εσύ γιατί το απαλό βελούδο σε γοητεύει, τότε εσύ «επιλέγεις» ενώ εγώ «κάνω διαλογή».

– Προσοχή, όμως, δεν είμαι υπεύθυνος για όσα αισθάνομαι (ναι, είμαι υπεύθυνος για τον χειρισμό των αισθημάτων μου αλλά όχι δεν είμαι υπεύθυνος για ό,τι αισθάνομαι) γιατί αυτό που νιώθω δεν το επιλέγω εγώ’ γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω για να νιώσω κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που νιώθω.

Advertisement

«Μικρό εγκώμιο στην ασυνέπεια»~Χόρχε Μπουκάι

Λίμνη Ιωαννίνων

Για πολύ καιρό, υπερασπιζόμουν το δικαίωμα να είμαι αντιφατικός.
Έλεγα ότι ήταν λογικό κι αναμενόμενο ν’ αλλάζεις γνώμη, κι ότι σημασία δεν είχε η αντίφαση από μόνη της, αλλά η συνέπεια.
Διαβάζοντας και ακούγοντας τους δασκάλους, έμαθα ότι «συνέπεια» σημαίνει τη «συνέχεια του λόγου», την «κληρονομιά». Μ’ άλλα λόγια, συνεπής σημαίνει πιστός στο παρελθόν, πιστός σ’ αυτό που άλλοι έβαλαν μέσα του.

Τώρα πια δεν πασχίζω να είμαι συνεπής με τη λογική, και θα μου άρεσε αν έκανες και εσύ το ίδιο.

Αυτό που θα ήθελα, θα ήταν να εναρμονιστώ, στο μέτρο του δυνατού, με τη λογική και, αν γίνεται, να βοηθήσω και άλλους να το καταφέρουν.

Χ.Μπουκάι:Παραιτήσου από το κατάλοιπο της ταυτότητας που άλλοι σου όρισαν

photo by EvAr

Ο αληθινά σοφός δεν δραπετεύει από την κοινωνία, απλώς προσπαθεί να παραιτηθεί από το κατάλοιπο της ταυτότητας που άλλοι του όρισαν […]

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, άντρες και γυναίκες ζούμε κατά κάποιον τρόπο φυλακισμένοι μέσα στις ταυτότητες μας, στις κουλτούρες μας, στους περιορισμούς, στους φόβους και στις ενοχές μας. Οι φυλακές που κλείνουν τις άκαμπτες προσωπικότητες μας δεν αποκαλούνται«φυλακές». Τις έχουμε βαφτίσει με πιο ωραία και απατηλά ονόματα: τις λένε ναούς, θρησκεία, πολιτικά κόμματα, ιδεολογία, κουλτούρα, πολιτισμός, φήμη,εξουσία και τιμές […]
πάντως, μην τρομάζεις άδικα. Ποτέ δεν μπήκες φυλακή. Γεννήθηκες μέσα, και σε διέταξαν να μείνεις εκεί-όπως κι εμένα-, προτού αποκτήσεις συνείδηση (και ίσως κανείς απ’ τους δυο μας να μην την απόκτησε ακόμα).

«Θα πρέπει να ακούσεις την καρδιά σου, Ντέμι, ίσως αυτό να είναι το νόημα της ζωής.»~Χόρχε Μπουκάι

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Βασίσου πάνω μου» του Χόρχε Μπουκάι

– …αν καταφέρουμε να αθροίσουμε το καινούργιο και το παλιό για να επωφεληθούμε κι από τα δύο, τότε θα φτάσουμε ως τον σπόρο∙ το κέντρο των πάντων∙ την απόλυτη προοπτική εξέλιξης∙ το σπέρμα των νέων φρούτων∙ την αρχή ενός νέου κύκλου μάθησης,…

– Αυτός που διαλέγει σύμβουλο, έχει ήδη διαλέξει συμβουλή.

– Όταν κάποιος ασκεί το κεφάλι και το σώμα του ή τα απασχολεί με κάποιο άθλημα, οι ιδέες και οι μύες οξυγονώνονται ταυτόχρονα και οι απαντήσεις εμφανίζονται μόνες τους.

Χόρχε Μπουκάι: Η πόλη των πηγαδιών

photo by EvAr

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη. Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά … αλλά πηγάδια. Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).

Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.

Ιστοριούλα από τον Χόρχε Μπουκάι : «Δαμόκλειος σπάθη»

Στις Συρακούσες βασίλευε ο πονηρός Διονύσιος, βασιλιάς ισχυρός που όλοι φοβούνταν,, όλοι κολάκευαν αλλά και μισούσαν, φθονούσαν και κατηγορούσαν.
Ο Διονύσιος είχε έναν υπήκοο και αυλικό του, τον ζηλόφθονο Δαμοκλή.
Ο Δαμοκλής έβγαζε συνεχώς μπροστά στον Διονύσιο ατέλειωτους λόγους περί της ευτυχίας των βασιλέων. Και τι δε θα ‘δινε για να φτάσει κι αυτός σε κάποια μελλοντική ζωή του σε θέση παρόμοια μ’ αυτήν που κατείχε ο βασιλιάς του εκείνη τη στιγμή…

Χόρχε Μπουκάι~Η τέχνη της συμβίωσης. Ένας Ινδιάνικος μύθος

Ο αετός και το γεράκι (ινδιάνικος μύθος)
«Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα,
να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»

Ο μύθος που ακολουθεί, είναι από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της συνάντησης» και κατά τη γνώμη μου, προκύπτει απ’ αυτόν, ο ορισμός της υγείας σε οποιασδήποτε φύσεως σχέση:

» Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου
μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

«Το δηλητήριο ονομάζεται συγκρίσεις, η δηλητηρίαση ονομάζεται διακρίσεις, η ασθένεια λέγεται ανταγωνισμός, και η έξη λέγεται εμμονή να κερδίζω.»~Χόρχε Μπουκάι

Αθήνα, Οκτώβριος 2018

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Από την άγνοια στη σοφία» του Χόρχε Μπουκάι

– Αυτή η αφύπνιση έχει να κάνει περισσότερο με το να ζεις αφοσιωμένος σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, υπερασπιζόμενος αλήθειες και αξίες που παραμένουν.

– Μολαταύτα, περισσότερη πληροφόρηση δεν σημαίνει πάντα και περισσότερη γνώση, κι όπως θα δούμε παρακάτω, περισσότερη γνώση δεν σημαίνει και περισσότερη σοφία.

– ‘Οποιος διαπράττει το σφάλμα να υποτάσσει το βλέμμα του στην αντίληψή του για τον κόσμο, μια μέρα θα καταλήξει, αναπότρεπτα, να τρώει τον κατάλογο αντί για το δείπνο. Gregory Bateson

«Το λουλούδι και ο βάτραχος»~Χόρχε Μπουκάι

Ιστοριούλα «Το λουλούδι και ο βάτραχος» 🌹 🐸 από το βιβλίο «Από την Άγνοια στη σοφία» του Χόρχε Μπουκάι

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα τεράστιο γοητευτικό τριαντάφυλλο μεγάλωνε ακριβώς στο κέντρο ενός υπέροχου κήπου. Το λουλούδι είχε ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα, και δεν ήταν μόνο όμορφο αλλά, επιπλέον, το ήξερε. Του άρεσε μάλιστα να τραγουδάει εκείνο το όμορφο τραγούδι για, εκείνο, «το πιο όμορφο λουλούδι του κήπου».
Μια μέρα, το τριαντάφυλλο άρχισε να επιθυμεί περισσότερους θαυμαστές της ομορφιάς του, περισσότερους ανθρώπους να μυρίζουν το απαλό του άρωμα, περισσότερους ερωτευμένους να εκθειάζουν την τελειότητά του. Ωστόσο παρατήρησε ενοχλημένο ότι ο κόσμος το κοίταζε κι έπαιρνε εκφράσεις ικανοποίησης, όμως, πάντα από μακριά.

Η σημασία της αυτογνωσίας

Σε μια περίοδο κρίσης στη ζωή μας προκύπτει η ανάγκη για αυτογνωσία.

Αυτογνωσία είναι το μοναχικό ταξίδι του καθενός από εμάς, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, πέρα από ρόλους, μάσκες, ετικέτες, που άλλοι ή κι εμείς οι ίδιοι έχουμε κολλήσει στον εαυτό μας και πολλές φορές έχουμε γίνει ένα με αυτά.

Το ταξίδι αυτό, που μπορεί να ξεκινήσει σε οποιαδήποτε ηλικία ή φάση της ζωής μας (ποτέ δεν είναι αργά) ξεκινά με παρατήρηση. Ουσιαστικά καθιστώ τον εαυτό μου παρατηρητή του εαυτού μου. Αναγνωρίζω τι μου αρέσει και τι όχι, ποιες είναι οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις μου σε διάφορες καταστάσεις, ποια είναι τα «θέλω» μου.