Νίτσε: Να γίνουμε πιο τρυφεροί

Όταν αγαπούμε, σεβόμαστε και θαυμάζουμε κάποιον και κατόπιν όταν βλέπουμε ότι υποφέρει, – πάντα με κατάπληξη επειδή μας φαίνεται απαράδεκτο η ευτυχία που αναβλύζει από μέσα του να μην προέρχεται από μια πηγή προσωπικής ευτυχίας.

– τα αισθήματα της αγάπης, της εκτίμησης και του θαυμασμού μεταμορφώνονται ουσια­στικά: γίνονται πιο τρυφερά, δηλαδή το χάσμα που μας χωρί­ζει μοιάζει να γεφυρώνεται, και μια προσέγγιση ίσου προς ίσον φαίνεται να πραγματοποιείται.

Νίτσε -Το πρόβλημα του Σωκράτη

Οι σοφότεροι άνθρωποι όλων των εποχών κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα για τη ζωή: δεν αξίζει τίποτε… Παντού και πάντα ακούει κανείς τον ίδιο ήχο από το στόμα τους – έναν ήχο γεμάτο από αμφιβολία, από μελαγχολία, από κούραση από τη ζωή, από από αντίσταση στη ζωή. Ακόμη κι ο Σωκράτης είπε όταν πέθαινε: «το να ζεις σημαίνει να ‘σαι άρρωστος πολύ καιρό: χρωστώ έναν πετεινό στον λυτρωτή Ασκληπιό». Ακόμη κι ο Σωκράτης είχε κουραστεί από τη ζωή. – Τι αποδεικνύει όμως αυτό; Τι δηλώνει;

– Άλλοτε θα ’λεγε κανείς (-ω, έχει λεχθεί, και μάλιστα δυνατά, και ιδίως από τους πεσιμιστές μας!): «Κάτι απ’ όλα αυτά πρέπει να ‘ναι αληθινό! Η consensus sapientium υποδεικνύει την αλήθεια». – Μπορούμε σήμερα να μιλούμε έτσι; Πρέπει να μιλούμε έτσι; «Κάτι απ’ όλα αυτά πρέπει να ‘ναι αρρωστημένο», απαντούμε εμείς: πρέπει να εξετάζονται εξονυχιστικά αυτοί οι σοφότεροι άνθρωποι όλων των εποχών! Μήπως δεν πατούσαν καλά στα πόδια τους; Μήπως ήταν αργοπορημένοι; παραπαίοντες; decadents; Μήπως εμφανίζεται η σοφία στη γη σαν τον κόρακα που τον τραβάει η μυρωδιά απ’ το ψοφίμι;

Η θεωρία του σκοπού της ζωής (Φρίντριχ Νίτσε)

«Η ευτυχία μου: Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω, έμαθα να βρίσκω. Από τότε που κάποιος άνεμος μου εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους».
Φρίντριχ Νίτσε

Πάντα βρίσκω όλους τους ανθρώπους, όπως κι αν τους κοιτάζω, με καλοσύνη ή κακία, να φροντίζουν για ένα πράγμα: Πως να εξυπηρετήσουν τη συντήρηση του είδους. Και φροντίζουν γι’ αυτό, όχι από αγάπη για το είδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει μέσα τους τίποτα παλιότερο, δυνατότερο, ανέλεκτο και πιο ακατανόητο από αυτό το ένστικτο, γιατί είναι αλήθεια πως το ένστικτο αυτό, είναι στην κυριολεξία η ουσία του είδους μας, η ουσία του κοπαδιού μας.

«Κι αν κάποιος φίλος σου σε πειράξει, αυτά να του πεις: «σου συγχωράω αυτό που έκανες σε μένα. Μα αν αυτό το κάνεις στον εαυτό σου, πώς να στο συγχωρέσω»;»~Φρίντριχ Νίτσε

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» του Φρίντριχ Νίτσε

-«Στην τιμή μου φίλε» αποκρίθηκε ο Ζαρατούστρα, «δεν υπάρχει τίποτα απ΄ όλ’ αυτά: δεν υπάρχει σατανάς και δεν υπάρχει κόλαση. Η ψυχή σου θα πεθάνει πολύ πιο γρήγορα κι απ΄το σώμα σου: μη φοβάσαι το λοιπόν»

-Αυτός που ταΐζει τους πεινασμένους, χορταίνει την ίδια του την ψυχή: αυτά λέει η σοφία

-«Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεζαρισμένος από το ζώο ίσαμε τον Υπεράνθρωπο.-Ένα σκοινί επάνω από την άβυσσο.

–Πιότερος είναι ο κίνδυνος ανάμεσα στους ανθρώπους παρά με τα ζώα.

«Κάθε παιδεία που οδηγεί στη μοναξιά, που βάζει στόχους πέρα από το χρήμα και την απολαβή, που απαιτεί πολύ χρόνο, προκαλεί τώρα την απέχθεια.»~Φρίντριχ Νίτσε

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Μαθήματα για την Παιδεία» του Φρίντριχ Νίτσε

-Το έχω κι όλας πει ότι μια τέτοια, δίχως σκοπιμότητα, παράδοση στο τώρα, ένα τέτοιο ξέγνοιαστο λίκνισμα στην πολυθρόνα της στιγμής, φαίνεται σήμερα, που πια απορρίπτουμε καθετί μη χρήσιμο, σαν κάτι σχεδόν απίστευτο και οπωσδήποτε αξιοκατάκριτο.

-Και ότι παρόλο τούτο, ακόμη και αυτός ο περιορισμένος αριθμός των αληθινά μορφωμένων θα ήταν ανέφικτος, αν μια μεγάλη μάζα ανθρώπων δεν ερχόταν σε επαφή με την παιδεία-καταβάση αντίθετα με την ίδια τη φύση της, σπρωγμένη από μια δελεαστική και μόνο πλάνη. Για τούτο κανένας δεν πρέπει να φανερώσει στον κόσμο τίποτα γι΄αυτή τη φοβερή δυσαναλογία ανάμεσα στο μικρό αριθμό των αληθινά μορφωμένων και στον τεράστιο μηχανισμό της εκπαίδευσης.

«Ο σωκρατικός άνθρωπος πίστευε ότι η βαθειά κατανόηση και ο διαχωρισμός της αληθινής γνώσης από τη διαφορετικότητα και την πλάνη, είναι ο ευγενέστερος ακόμη και ο μόνος αληθινά ανθρώπινος, προορισμός.»~Φρειδερίκος Νίτσε

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Γέννηση της τραγωδίας» του Φρειδερίκου Νίτσε

-…όλη η ζωή βασίζεται στην εικονικότητα, στην τέχνη, στην παραπλάνηση, στην οπτική, στην αναγκαιότητα των προοπτικών και της πλάνης.

-Πόσο διαφορετικά μου μίλησε ο Διόνυσος!… Το ότι είδα ελπίδες εκεί που δεν υπήρχε καμία, εκεί όπου τα πάντα έδειχναν πολύ καθαρά ένα τέλος!

Κάν΄το όπως ο φιλόσοφος! Γιατί τα φιλοσοφικά δοκίμια γίνονται ανάρπαστα στις μέρες μας!

της Τίνας Μανδηλαρά

Ο Σωκράτης, αυτός ο αρχετυπικός φιλόσοφος της αρχαίας αγοράς, ο άνθρωπος που δεν έγραψε τίποτα και δεν εξέλαβε τίποτα ως δεδομένο, είναι αυτός που θα αναζητούσες σήμερα δίπλα σου σε κάθε σου πρόβλημα. Μαζί του θα έβαζες τα ερωτήματα για το τι συμβαίνει όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος (Συμπόσιο), όταν αναζητάς την ουσιαστική Ψυχή (Φαίδρος), όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει ιδανικό πολίτευμα (Πολιτεία).
Κι αυτός, σαν καλός φίλος, θα πήγαινε μαζί σου μια βόλτα μέχρι τον Πειραιά (κατέβην χτες εις Πειραιάν) για να σου δείξει ότι ενδεχομένως αγαθοί άνθρωποι υπάρχουν και μπορούν να φτιάξουν, μέσα από τον διάλογο, τις ιδανικές πολιτείες. Αρκεί να μη σταματήσουν ποτέ να αναρωτιούνται, γιατί η ζωή που παραμένει ανεξέταστη είναι πραγματικά ανυπόφορη (βίος ανεξέταστος ου βιωτός ανθρώπω).
Κάπως έτσι ο Σωκράτης θα αποδεικνυόταν αποτελεσματικότερος από τον καλύτερο φίλο, όπως αντίστοιχα κι ο Νίτσε ιδανικότερος από οποιονδήποτε ψυχοθεραπευτή. Σε στιγμές κρίσης ο φιλόσοφος άρχεται από μια εικόνα σαθρής κατάστασης ή απελπισίας για να προσφέρει τη δική του δυνατότητα αναζήτησης (ή επίλυσης).

Ευγένεια και Χυδαιότητα – Φρίντριχ Νίτσε

“Οι χυδαίοι άνθρωποι βλέπουν τα ευγενικά και γενναιόφρονα αισθήματα σαν κάτι να τους λείπει, να τους λείπει η ορθότητα, άρα να τους λείπει, η αληθοφάνεια.

Όταν μιλούν γι’ αυτό, κλείνουν πονηρά το μάτι, σαν να λένε: «Κάποιο συμφέρον υπάρχει κρυμμένο πίσω απ’ αυτό· δεν μπορεί να δει κανείς τι υπάρχει μέσα σε όλα τα πράγματα», και υποψιάζονται πως το ευγενικό πλάσμα γυρεύει να κερδίσει κάτι μ’ έναν ελιγμό. Όταν όμως πεισθούν, με αναμφισβήτητο τρόπο, πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει καμιά εγωιστική πρόθεση, και πως περιφρονεί το μικρό κέρδος, τότε βλέπουν τον άνθρωπο αυτόν σαν έναν τρελό· του δείχνουν περιφρόνηση όταν τον βλέπουν να χαίρεται και γελούν με τη λάμψη των ματιών του. Και αναρωτιούνται: «Πώς μπορεί να είναι χαρούμενος όταν πάθει κάποια ζημιά; Πώς μπορεί να ζητά να ζημιώσει; Σίγουρα, το πάθος της ευγένειας θα είναι μπερδεμένο με κάποια αρρώστια του λογικού!».

Τέτοιες ερωτήσεις κάνουν μέσα τους, έτσι σκέπτονται, όπως σκέπτεται κάποιος εμπρός στη χαρά που αισθάνεται ένας τρελός για την έμμονη ιδέα του.

Και άλλα αποφθέγματα από το βιβλίο του Φρίντριχ Νίτσε ΄Η χαρούμενη επιστήμη΄

Από το βιβλίο του Φρίντριχ Νίτσε ΄Η χαρούμενη επιστήμη΄

Vademecume-Vadetecume 
(Ακολούθα με - Ακολούθα τον εαυτό σου)
Σε γοητεύει η τέχνη και η γλώσσα μου,
Μ΄ ακολουθείς, έρχεσαι πίσω μου; 
Κοίτα να είσαι πιστός μόνο στον εαυτό σου, 
Κι έτσι θα μ΄ακολουθήσεις-μαλακά, μαλακά!

«Η ίδια η αρρώστια είναι ένα είδος μνησικακίας.»~Φρειδερίκου Νίτσε

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ίδε ο άνθρωπος» του Φρειδερίκου Νίτσε

-Η πλάνη (δηλαδή η πίστη στο ιδεώδες) είναι τύφλωση, η πλάνη είναι δειλία.
-Κάθε κατάκτηση, κάθε βήμα μπροστά στη γνώση, προκύπτει από το θάρρος, από τη σκληρότητα προς τον εαυτό μας από την καθαρότητα απέναντι στον εαυτό μας. Δεν απαρνούμαι τα ιδανικά, απλώς βάζω γάντια μπροστά τους.
–Ο άνθρωπος της γνώσης δεν πρέπει μόνο ν΄ αγαπάει τους εχθρούς του, αλλά και να μπορεί να μισεί τους φίλους του.
–Δεν ψάξατε να βρείτε τους εαυτούς σας και βρήκατε εμένα. Έτσι κάνουν όλοι οι πιστεύοντες γι΄ αυτό είναι ασήμαντη κάθε πίστη. Τώρα σας προστάζω να με χάσετε και να βρείτε τους εαυτούς σας, και μόνο όταν όλοι μ΄ αρνηθείτε θα ΄ρθω πάλι κοντά σας.
-…διάλεγα πάντα ενστικτωδώς το σωστό μέσο εναντίον των θλιβερών καταστάσεων, ενώ ο παρακμιακός διαλέγει μέσα που αποβαίνουν ολέθρια γι αυτόν.