«Οι καλοί σπασμένοι και παράμερα, οι κακοί ορθοί στη μέση, φωνακλάδες κ’ ευτυχισμένοι.»~Νίκου Καζαντζάκη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Σπασμένες Ψυχές» του Νίκου Καζαντζάκη

– Με τι βαθύτατη απόλαψιν θα ‘νοιωθε την ψυχή του να χύνεται σαν γάργαρος κρουνός μέσα στις φλέβες τους και ν’ αντρειεύει στο ρυθμό της νιότης τους!

– Οι ορμές της καρδιάς ταυτίζονται με τις σκέψεις του νου ύστερα από χρόνια πολλά γεννοβόλησεν ο νους.

– …οι ίδιοι νόμοι, που κυβερνούν κ’ εναρμονίζουν τ’ άστρα, κυβερνούν κ’ εναρμονίζουν τις καρδιές, κ’ έλξη που τραβά τον ορισμένον άντρα στην ορισμένη γυναίκα, η έλξη που τραβά μια καρδιά στην άλλη, είναι μέρος μόνο, κομμάτι μόνο, της παγκόσμιας έλξης, που τραβά τη Γη στον Ήλιο και τον Ήλιο στον Ηρακλή. Ο Νεύτωνας των άστρων βρέθηκε, των καρδιών δεν ήρθεν ακόμα. Μα θα ‘ρθει…

«Αυτό που έχει σημασία, γιέ μου, δεν είναι να κάμεις το γύρο του κόσμου, είναι να κάμεις το γύρο του κέντρου του κόσμου!»~Νίκου Καζαντζάκη

 

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο Βραχόκηπος» του Νίκου Καζαντζάκη

 

-Ο έρωτας είναι ο πιο μεγάλος παιδαγωγός· η μέθοδος τους είναι η πιο σίγουρη· βασίζεται στις βαθύτερες αισθήσεις μας, την αφή και την όσφρηση.

 

-Ναι, το γόνιμο θάνατο, που ‘ναι πιο ζωντανός απ΄τη ζωή. Το θάνατο, τον ανώτερο έρωτα.

 

-Μη ζωγραφίζετε, δίδασκε ένας παλιός σοφός, το δημιουργημένο πράγμα· παρά τις δημιουργικές δυνάμεις που το γέννησαν!

Οι Νόμοι της Μετενσάρκωσης

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο: το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευθύς ως γεννηθούμε αρχίζει η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα ευθύς ως γεννηθούμε αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε,  να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιόμαστε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία» 

Νίκος Καζαντζάκης: Τι μου λένε οι παπαρούνες.

Μέσα στα ολόχρυσα στάχυα όταν πηγαίνω κάποτε το μεσημέρι και είμαι μόνος και είναι η ψυχή μου θαμπωμένη από τον ήλιον τον πολύ, νιώθω, – οι παπαρούνες έχουν μαγνήτη στην καρδιά των και με σέρνουν.
Ιδέες τρελές και κόκκινες αναδίδονται από τα φύλλα των και σέρνονται στην ψυχή μου. Και ξαπλώνομαι χάμαι κοντά των και τις κοιτάζω – μου φαίνεται κοιτάζω τα χείλη της Αγαπημένης μου όταν κινούνται ανάλαφρα, από το διάβα της ανάμνησης των όμορφων φιλιών.

Καζαντζάκης: Πως να….

Επιμέλεια: Σέβη Μουκριώτη

Πώς να

πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή

του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις

όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια

δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν

μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις

Τι έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης για τον Νίτσε;

Σά σήμερα, πριν από 39 χρόνια, πέθανε. Και τώρα, πρωί πρωί πού σεριανούσα σ’ ένα πάρκο στον όχτο του Τάμεση, ήρθε ο ίσκιος του μέσα στον, ·υγρόν αγέρα τής ’Αγγλίας και διάνεψε απάνω στην καταπράσινη χλόη.

Ποτέ ή παρουσία τού υπερήφανου αύτού Ευρωπαίου, πού δέ χωρούσε στά σύνορα τής πατρίδας του καί τόσο περιφρονοΰσε τούς «Φιλισταίους» συμπατριώτες του, δέν ήταν, τόσο έπίκαιρη κι άπαραίτήτη. Γιατί κανένας δέν είχε νιώσει μέ τόσο γενναιόκαρδο πάθος τήν άνάγκη νά μετατοπιστούν τά πολεμικά ένστιχτα τοΰ ανθρώπου σέ υψηλότερη άπύ τά έθνη παλαίστρα.

Αποσπάσματα από την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη

Η ζωή’ ναι πόλεμος, η γης είναι στρατόπεδο, η νίκη είναι το μόνο σου χρέος. Μην κοιμάσαι, μη στολίζεσαι, μη γελάς, μη μιλάς, ένας είναι ο σκοπός σου, ο πόλεμος’ πολέμα! (σελ.158)
************************************************
Να’ σαι νέος, είκοσι πέντε χρονών, γερός, να μην αγαπάς κανένα πρόσωπο ορισμένο, άντρα ή γυναίκα, που να σου στενεύει την καρδιά και να μην σε αφήνει ν’ αγαπήσεις με ίση αφιλοκέρδεια και σφοδρότητα τα πάντα και να οδοιποράς πεζός, ολομόναχος, μ’ενα δισάκι στον ώμο, από την μιαν άκρα ως την άλλη, στην Ιταλία, και να ΄ναι άνοιξη και να μπαίνει το καλοκαίρι και να ‘ ρχουνται, φορτωμένοι φρούτα και βροχές, ο χινόπωρος κι ο χειμώνας – θαρρώ ο άνθρωπος θα’ ταν αναίδεια να θέλει μεγαλύτερη ευτυχία. (σελ 158)

Καζαντζάκης: «Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια»

ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;». Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου. Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»

ΔΕ ΖΥΓΙΑΖΩ, ΔΕ ΜΕΤΡΩ, ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;

«…Ακούει η καρδιά μου η μαυρομαντιλούσα και της χειρειάς ψηλά πετάει την μπόλια, την κόκκινη να χαιρετήσει Μούσα…»~Νίκου Καζαντζάκη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Τερτσίνες» του Νίκου Καζαντζάκη

ΜΟΥΧΑΜΕΤΗΣ

…Σφιχτά απ΄ της γυναικός τα γόνα αρπάται:
«Τη σάρκα αυτή μη μου την πάρεις,Θέ μου!
Καλά φιλάει, μυρίζεται, θυμάται,
κι άλλο σπαθί δεν έχουμε πολέμου!
Αργάτισσα καρδιά μου, μη μου φύγεις!»…

Νίκος Καζαντζάκης: Το μάθημα της πεταλούδας

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου, τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει.