Η κατάρρευση των πανανθρώπινων αξιών

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι πανανθρώπινες αξίες που με τόσο κόπο και αίμα κατέκτησαν οι λαοί της Γης δια μέσου των αιώνων, έχουν αποδυναμωθεί εξαιτίας της ανάδειξης του χρήματος ως πρώτης αξίας. Έχουμε φθάσει σε σημείο θεοποίησης του χρήματος και των υλικών αγαθών. Η ανάγκη αναστήλωσης και ενίσχυσης του ρόλου των πανανθρώπινων αξιών στη ζωή μας, στον πλανήτη ολόκληρο, είναι επιτακτική. Χωρίς τις αξίες αυτές δεν μένει παρά ο κατήφορος και η καταστροφή.

 

Το μεγάλο ανάχωμα που συγκρατούσε, συγκρατεί και θα συγκρατεί την ανθρωπότητα σ’ ένα δρόμο με πνευματικές αξίες, με ιδανικά και πολιτισμό, είναι η αγάπη μας και η προσήλωσή μας στις πανανθρώπινες αξίες: Την ειρήνη, τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την εντιμότητα, την αρετή. Το ανάχωμα αυτό έχει αποδυναμωθεί πολύ και συνεχίζει ν’ αποδυναμώνεται. Ζούμε υπό το καθεστώς κατάρρευσης των πανανθρώπινων αξιών.

Advertisements

Η αρχαία τραγωδία θεραπεύει!

Ο «Αίαντας» και ο «Φιλοκτήτης» του Σοφοκλή, καθώς και ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου είναι μερικές από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες που επιλέγουν τα στελέχη του «Θεάτρου του Πολέμου» (Τheatre of War) για να παρουσιάσουν σε βετεράνους Αμερικανούς στρατιώτες.

Θεωρούν ότι τα μηνύματα που περνούν θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν τις τραυματικές εμπειρίες τους στον πόλεμο και να μιλήσουν ανοιχτά για όσα τους βασανίζουν.

Πρόσφατα μάλιστα, το εγχείρημα μεταφέρθηκε και στη Βρετανία, όπου η οργάνωση για τη στήριξη βετεράνων «Glen Art» παρουσίασε σε 120 αλεξιπτωτιστές τον «Αίαντα», τον ήρωα που, γενναίος ως την τελευταία στιγμή, παλεύει με τη μοίρα του με μόνο χρέος στον εαυτό του να ορίζει τη ζωή και τον θάνατό του.

Η γλώσσα και τα όρια των λέξεων

Η “γλώσσα” (“language”) που χρησιμοποιώ είναι το λεξιλόγιό μου αλλά και ο τρόπος μου να εκφράζομαι (τόνος φωνής, άρθρωση, ταχύτητα κλπ)· ενέχει ούτως ή άλλως τη στάση μου, τις αναστολές μου, τη διάθεσή μου, τις προθέσεις μου, τη ματιά μου στον Άλλον. Επίσης, ενέχει το «κανάλι» στο οποίο του απευθύνομαι.

Για παράδειγμα, όταν λέω “και μόνο που αγγίξαμε αυτό το θέμα το στομάχι μου σφίγγεται και ζαλίζομαι, είναι σαν να πέφτω από ψηλά”, μιλώ σε ένα “κανάλι” το οποίο αφορά στη σωματικότητά μου· όταν λέω “μιλώντας γι’ αυτά δυσκολεύομαι και ποτέ δεν τα καταφέρνω να πω αυτό που θέλω”, μιλώ σε ένα «κανάλι» κυρίως νοητικό, στο οποίο σκέφτομαι και συνυπολογίζω.

Η αγάπη με προϋποθέσεις είναι συναισθηματικός εκβιασμός

Προκειμένου να κατανοήσουμε τι είναι αγάπη, πρέπει να κατανοήσουμε τι δεν είναι αγάπη. Η αγάπη λοιπόν δεν είναι μίσος, βία, φιλοδοξία ή ανταγωνισμός.

Δεν είναι πάθος. Το πάθος εστιάζει μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά και είναι απλώς μια μορφή κατάκτησης που ικανοποιεί μια προσωπική ανάγκη, η οποία ακολουθείται πάντα από απογοήτευση.

Για παράδειγμα, μια γυναίκα παντρεύεται κάποιον επειδή είναι όμορφος, και έπειτα λέει ότι το μόνο που σκέφτεται εκείνος είναι η εξωτερική του εμφάνιση. Τον παντρεύεται επειδή είναι έξυπνος, και έπειτα αισθάνεται χαζή και τον κατηγορεί ότι είναι ξερόλας. Τον παντρεύεται επειδή είναι συνεπής και συνετός, και μετά τον βρίσκει βαρετό και ανιαρό. Τον παντρεύεται για τα λεφτά του και έπειτα είναι δυστυχισμένη, επειδή το μόνο που σκέφτεται είναι η δουλειά του. Τον παντρεύεται επειδή είναι σέξι, και μετά διαμαρτύρεται όταν ελκύει τις άλλες γυναίκες. Και ούτε καθεξής! Αυτά δεν αποτελούν παραδείγματα αγάπης, αλλά απλού πάθους. Τα ίδια παραδείγματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην περίπτωση των αντρών.

Δυναμική ψυχογλωσσική προσέγγιση θεμελιωδών λέξεων και των εννοιών τους

photo by EvAr

 

ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΨΥΧΟΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ ΤΟΥΣ

Πρόκειται για τις λέξεις εκείνες (αφηρημένες) οι οποίες σηματοδοτούν τα ˝βασικά πιστεύω˝ του ανθρώπου. Αυτά τα οποία έχουν να κάνουν με τον ˝άνθρωπο φιλόσοφο˝ και τον άνθρωπο ˝κοινωνικό όν˝, χαρακτηριστικά της ώριμης περιόδου της ζωής του.

Θα τις χωρίσουμε σε δύο ομάδες.

Μεγαλώνουμε παιδιά με «δυσανεξία» στην αληθινή ζωή

Σε αυτή τη χώρα της καθολικής καταβαράθρωσης οι περισσότεροι γονείς εξακολουθούν να αρνούνται το δικαίωμα του παιδιού τους στην αποτυχία. Δεν είναι τυχαίο ότι στον τόπο των αρνητικών ρεκόρ, η παιδική ηλικία θυμίζει ακόμη αγώνα δρόμου για την ψυχαναγκαστική τελειότητα. Η βαλλόμενη πανταχόθεν ελληνική οικογένεια επιμένει σχεδόν εμμονικά να λειτουργεί σαν εταιρεία, εστιάζοντας κυρίως στον τομέα της παραγωγικότητας και των ικανοτήτων (π.χ. Proficiency στην Α‘ Γυμνασίου). Αποστολή της εταιρείας είναι να παράξει τέλεια παιδιά.

Η αποστέρηση του δικαιώματος στην αποτυχία συμβαδίζει ασφαλώς με την εξ απαλών ονύχων προστασία από τη δυστυχία. Τα τέλεια παιδιά καλούνται να ζήσουν μια τέλεια ζωή, προστατευμένα ακόμη και από τη σπαρακτική πραγματικότητα. Οι εγχώριοι γονείς είναι πεπεισμένοι πως, ό,τι και να συμβαίνει, τα δικά τους παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν μέσα σε έναν κόσμο χωρίς προβλήματα, ρωγμές, ματαιώσεις. Να μπουσουλούν στο διηνεκές μέσα σε ένα αχανές playroom με σουηδικά ξύλινα παιχνίδια, σπιτικά cupcakes που μόλις βγήκαν από τον φούρνο, μια παντελώς ανέφελη οικογενειακή ζωή και παραμύθια με happy endings. Οι άλλοι είναι πάντοτε εκείνοι που συνθλίβονται, αποτυγχάνουν, στραπατσάρονται, τρώνε τα μούτρα τους.

Η αξία της υπομονής! – Πώς καλλιεργείται στα παιδιά;

“Η υπομονή είναι αρετή”, ακούνε συχνά τους μεγάλους να λένε αλλά δυσκολεύονται να το κάνουν πράξη. Ας το παραδεχτούμε όμως, σε κανέναν μας δεν αρέσει να περιμένει – πόσο μάλλον τα μικρά παιδιά που είναι από τη φύση τους ανυπόμονα, δεν έχουν μάθει ακόμα γιατί η υπομονή είναι σημαντική και ούτε έχουν αναπτύξει τις δεξιότητες εκείνες που χρειάζονται για να το πράξουν με επιτυχία.

Virginia Satir – Η Αυτοεκτίμηση του Παιδιού

Το παιδί έρχεται στον κόσμο με άγραφη, καθαρή την πλάκα του και η αίσθηση της αξίας και της εκτίμησης είναι ένα υποπροϊόν της μεταχείρησής του από τους μεγάλους.

Οι ενήλικοι ίσως να μην αντιλαμβάνονται ότι ο τρόπος με τον οποίο πιάνουν ένα παιδί μπορεί να συμβάλλει στην αυτοεκτίμησή του.

Τα παιδιά μαθαίνουν να εκτιμούν τον εαυτό τους από τις φωνές που ακούνε, από τις εκφράσεις των ματιών των μεγάλων που τα κρατάνε στην αγκαλιά τους, από το μυϊκό τόνο της αγκαλιάς που τα κρατάει, από τον τρόπο που οι μεγάλοι ανταποκρίνονται στα κλάματά τους.

Σχέσεις

Υπάρχει κάτι το άσχετο;

Εμείς λέμε από την αρχή, όχι!

Ας δούμε όμως τα δεδομένα, όπως και τις απόψεις που υπάρχουν.

Η τέχνη της εμψύχωσης αγαλμάτων στην Αρχαία Ελλάδα

Πολλές είναι οι τέχνες που κατέχει ο αρχαίος Έλληνας ιερέας, τέχνες μαγικές και από καιρό ξεχασμένες. Η Σοφία χάνεται στα βάθη του χρόνου… Λέγεται πως τις αρχές της θεουργικής πράξης δίδαξαν στους Έλληνες ιερείς οι Αιγύπτιοι Ιεροφάντες, Μύστες οι ίδιοι… Κι αυτοί οι ιερείς, διασώζοντας μια αρχαία εσωτερική παράδοση, μας αφηγούνται τα παρακάτω:

Κάποτε ζούσε ένας εξαίρετος γλύπτης που ήταν γνωστός για τα πιο όμορφα δημιουργήματα. Το όνομά του ήταν Πυγμαλίων. Όμως η καρδιά του ήταν ανήσυχη. Επιθυμώντας να γνωρίσει την Αγάπη, είχε απογοητευτεί από τις γυναίκες που τον περιστοίχιζαν. Έτσι, βάλθηκε να σμιλεύσει σε ελεφαντόδοντο και φίλντισι την κοπέλα των ονείρων του. Λέγεται ότι η θεά Αφροδίτη εμφανίστηκε σε ένα όνειρό του και τον ενέπνευσε. Πράγματι, δημιούργησε με τα χέρια του την τέλεια γυναίκα, την οποία ονόμασε Γαλάτεια. Συγκινήθηκε τόσο με το γλυπτό του, ώστε το ερωτεύτηκε σφοδρά και περνούσε ώρες πολλές κοντά του. Η Αφροδίτη, βλέποντας τον έρωτα του Πυγμαλίωνα, διαπότισε με την ουσία της το άγαλμα δίνοντάς του ζωή. Έτσι, ο γλύπτης Πυγμαλίων νυμφεύθηκε την όμορφη Γαλάτεια και από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Πάφος (κατά άλλους η Πάφος), που ίδρυσε την ομώνυμη πόλη κι ένα από τα πιο όμορφα ιερά της θεάς Αφροδίτης.

Αυτός είναι λοιπόν ένας γνωστός μύθος, τον οποίο συναντάμε τόσο στην Κύπρο, όσο και στο υπόλοιπο τότε ελλαδικό χώρο. Ποια είναι όμως η αξία ενός μύθου και ποιος είναι ο ρόλος του στη διαμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης;

Μύθος και πραγματικότητα