Το μαγικό φίλτρο της αυτοπεποίθησης

Πόσο μαγικό φαίνεται άραγε, όταν βλέπουμε κάποιους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν με τέτοια ευκολία διάφορες καταστάσεις που πολλές φορές αναρρωτιόμαστε «μα πώς; » Πού κρύβουν όλη αυτή τη δύναμη ψυχής αυτοί οι άνθρωποι;

Αυτοπεποίθηση, είναι η πεποίθηση που έχουν κάποιοι άνθρωποι, ότι οι ενέργειες τους, θα τους αποφέρουν και τα θετικά αποτελέσματα που αναμένουν. Και πράγματι συμβαίνει. Πράγματι, έχει αποδειχθεί ότι όσοι ασχολούνται με διάφορα πράγματα, τόσο περισσότερη αυξημένη αυτοπεποίθηση έχουν, κάτι που τους βοηθά να έχουν αυξημένη αυτοεκτίμηση.

Γιατί είναι απαραίτητη η αυτοπεποίθηση;

Γιατί με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να διαχειριστείτε διάφορες ή καινούργιες καταστασεις χωρίς άγχος.

Παρακάτω, θα δείτε 5 χαρακτηριστικά των ατόμων με αυτοπεποίθηση.

Η μνησικακία ως σύμπτωμα του σύγχρονου πολιτισμού

του Στράτου Τσαγκαρή

Ημνησικακία ως σύμπτωμα της κοινωνικής ζωής είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Προκύπτει από ποικίλους παράγοντες της, αλλά σε κάθε περίπτωση δηλώνεται και εκδηλώνεται εξαιτίας και εντός της κοινωνικής ζωής. Ο μνησίκακος άνθρωπος, είτε τον θεωρήσουμε με τη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Nietzsche, “Η Γενεαλογία της Ηθικής”,1887), σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται και ερμηνεύεται ως συναίσθημα των αδύναμων, είτε με τη μη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Max Scheler, «Ο Μνησίκακος άνθρωπος”, 1913) σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται ως “συναι­σθηματική εναντιότητα” σε άνισες και άδικες καταστάσεις, προσδιορίζεται και διαμορφώνεται από την συνύπαρξή του και σε άμεση και έμμεση σχέση με τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένος, και από την άποψη αυτή τα χαρακτηριστικά του καθορίζονται από αυτή την συνύπαρξη δεσμευτικά και αναπότρεπτα.

Ο ποιητής είναι υποκριτής;

photo by EvAr

Γράφει ο Φοίβος Γκικόπουλος

Τι είναι η ποίηση; Σε τι χρησιμεύει; Ετυχε ν’ ακούσω αυτές τις ερωτήσεις, σε τόνο σχεδόν προκλητικό, από τον νεαρό μου συνομιλητή, σχετικά με την ποίηση.

«Σε τι χρησιμεύει; Σε τίποτε!» του απάντησα σε τόνο άλλο τόσο προκλητικό. «Αλλά σκέψου τι θα ήταν ο κόσμος, τι θα ήσουν εσύ, αν δεν υπήρχε η ποίηση».

Κι επειδή η απάντηση του φάνηκε κάπως ασαφής, συνέχισα: «Τι θα ήταν ο Τρωικός Πόλεμος χωρίς την ποίηση του Ομήρου; Δεν θα υπήρχαν ούτε ο Εκτορας, ούτε ο Αχιλλέας, ούτε οι ήρωες, οι θεοί και οι πολεμιστές, η μοιραία ομορφιά της Ελένης ή η αφοσίωση της Ανδρομάχης, αλλά μόνο άνθρωποι βίαιοι και αιμοσταγείς χωρίς ψυχή, όπως εκείνοι στα γιαπωνέζικα καρτούν επιστημονικής φαντασίας που πλημμυρίζουν την τηλεόραση».

Ο ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΣΠΟΝΣΟΡΑΣ Λουντοβίκο Σφόρτσα, 27/7/1452 – 12/5/1508

—της Εύης Τσακνιά—

Όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Λούβρο στα 18 μου, απογοητεύτηκα λίγο με την περίφημη Τζοκόντα του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ίσως να είχα φανταστεί ένα μεγαλύτερων διαστάσεων, πιο επιβλητικό έργο, ίσως να έφταιγαν τα πλήθη που συνέρρεαν για να τη θαυμάσουν, ίσως το ότι την εικόνα της τη βλέπαμε παντού, ακόμα και στα σοκολατάκια. Αντ’ αυτής, την προσοχή μου τράβηξε ένα μικρό πορτρέτο του Λουντοβίκο Σφόρτσα, τον οποίον αντίκρυζα για πρώτη φορά και μου είχε εξάψει εξαρχής την περιέργεια διαβάζοντας για τη ζωή του Λεονάρντο ντα Βίντσι και για τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε ο Σφόρτσα στην καλλιτεχνική του πορεία. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, χρωστάμε πολλά όχι μόνο στους καλλιτέχνες αλλά και στους χορηγούς τους. Χωρίς αυτούς τους φιλότεχνους και τολμηρούς επιχειρηματίες, η τέχνη δεν θα ήταν αυτό που ξέρουμε σήμερα.

Φαινόμενο Dunning-Kruger: Η λανθασμένη εκτίμηση των ικανοτήτων μας

H θεωρία αναπτύχθηκε το 1999 από τους Dunning-Kruger με τίτλο «Ανικανότητα και Άγνοια: Πώς οι δυσκολίες στην αναγνώριση της ανικανότητας κάποιου οδηγούν σε μεγάλες αυτό-αξιολογήσεις». Αυτή η γνωστική προκατάληψη εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι αδυνατούν να αξιολογήσουν  το επίπεδο των ικανοτήτων τους – ή των ανικανοτήτων τους – θεωρώντας ότι είναι πιο ικανοί απ’ ό,τι στην πραγματικότητα.

Ένα από τα οδυνηρά πράγματα για την εποχή μας είναι ότι αυτοί που αισθάνονται βεβαιότητα είναι ηλίθιοι. Αυτοί με φαντασία και κατανόηση γεμίζουν με αμφιβολία και αναποφασιστικότητα Μπέρτραντ Ράσελ. 

Στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, ο David Dunning, Καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Michigan, μαζί με το βοηθό του Justin Kruger, ανέπτυξαν την θεωρία τους. Οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε εξετάσεις χιούμορ, λογικής, επιστήμης και γραμματικής. Διαπίστωσαν ότι αυτοί που είχαν τις καλύτερες επιδόσεις υποτιμούσαν την ικανότητά τους. Αντιστρόφως, αυτοί που τα πήγαν χειρότερα πίστευαν πως τα είχαν πάει πολύ καλά. Διαπίστωσαν ότι σε κάθε τομέα, καθώς η γνωστική τους ικανότητα επιδεινώνονταν, όμοια και η ικανότητα του συμμετέχοντος να αξιολογήσει τις ικανότητες του. Σε ένα συγκεκριμένο πείραμα, ρώτησαν τους συμμετέχοντες αν ήταν εξοικειωμένοι με ορισμένες τεχνολογικές επιστημονικές έννοιες. Το κόλπο ήταν πως κάποιοι όροι ήταν εντελώς φτιαχτοί και ψεύτικοι. Οι Dunning-Kruger διαπίστωσαν πως:

Λέτε πάντα αλήθεια; Γιατί μερικές φορές το ψέμα μας είναι πιο εύκολο;

Πόσο πιο εύκολο είναι να λέμε «λευκά” ψέματα, να λέμε «μισές αλήθειες” ή να μη λέμε τίποτε αντί να πούμε την καθαρή, ωμή αλήθεια! Ας το παραδεχτούμε, σε κάθε περίπτωση δεν είναι πάντα εύκολο να λέμε την αλήθεια. Γιατί; Ένστικτο αυτοσυντήρησης, δυσκολία αποδοχής της αλήθειας, έλλειψη αυτοπεποίθησης; Δύο ψυχολόγοι μας βοηθούν να αναλύσουμε τους λόγους που μας κάνουν πιο εύκολο να πούμε ένα ψέμα παρά την αλήθεια.

Πυρρίχιος, ο χορός της Αθηνάς Παλλάδας

Ο πιο σημαντικός ίσως χορός των Ελλήνων Ποντίων είναι ο χορός Σέρρα ή Πυρρίχιος. Όχι γιατί είναι ο πιο διαδεδομένος, αλλά γιατί είναι ο πιο γνωστός ακόμη και σε άτομα μη ποντιακής καταγωγής.

Οι πληροφορίες που μπορεί να πάρει κάποιος για το χορό από διάφορα site στο διαδίκτυο είναι πολλές και συγκεχυμένες. Αναφέρεται ο Πύρρος ή Νεοπτόλεμος ως το πρόσωπο από το οποίο πήρε το όνομα του ο χορός (Πίνδαρος, Λουκιανός). Επίσης πως ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές λέει ότι προέρχεται από τον Λάκωνα Πύρριχο, ενώ ο Στράβων και ο Πολυδεύκης τον συνδέουν με τον Κρητικό Πύρριχο.

Η πίστη στο φως

photo by DesPin

“Στον πιο βαθύ μηδενισμό μας, απάντησα ψάχνοντας να βρω μόνον αιτίες να τον ξεπεράσω. Κι όχι βέβαια από αρετή ούτε από σπάνια μεγαλοψυχία, αλλά από ενστικτώδη πίστη στο φως όπου γεννήθηκα κι όπου, εδώ και χιλιετίες, οι άνθρωποι έμαθαν να τιμούν τη ζωή ακόμη και στη δυστυχία της. Ο Αισχύλος κατέχεται συχνά από απελπισία, παρ’ όλα αυτά ακτινοβολεί κι εκπέμπει ζεστασιά. Στο κέντρο του κόσμου του δε βρίσκουμε το ισχνό παράλογο, αλλά το αίνιγμα, ένα νόημα δηλαδή που δύσκολα γίνεται κατανοητό γιατί τυφλώνει με τη λάμψη του”.

Αλμπέρ Καμύ

Το ελληνικό φως είναι τραγικό φως. Το φως αυτό γέννησε την τραγωδία και η τραγωδία με τη σειρά της  έφερε αυτό το φως στο θέατρο, του ’δωσε λόγο και το άφησε να μιλά, να τραγουδά και να χορεύει μπροστά στα μάτια των θεατών του πανάρχαιου δράματος. Η τραγικότητα του ελληνικού φωτός έγκειται στη διττή φύση του, απόρροια της αντιφατικότητάς του:  τη λαμπρότητα και τη σκοτεινότητά του. Εκτυφλωτικές και οι δύο. Ο Σεφέρης το έδειξε  αυτό σε ένα μόνο στίχο στο ποίημά του Κίχλη (1946):  «αγγελικό και μαύρο, φως». Ο Νίτσε χρειάστηκε ένα ολόκληρο βιβλίο (Η γέννηση της τραγωδίας) για να το εξηγήσει. Ο Έλληνας ποιητής δείχνει, δεν εξηγεί. Και οι δυο τους όμως, ο ποιητής κι ο στοχαστής, μιλούν για το ελληνικό φως ενεργοποιώντας τον ελληνικό μύθο. Κι εδώ συναντούν τον Αλμπέρ Καμύ.
Η μεσογειακή ευαισθησία του Αλμπέρ Καμύ  –απόρροια των βιωμάτων της δύσκολης αλλά ηλιόλουστης νιότης του στην Αλγερία– και η συνακόλουθη ακλόνητη πίστη του στον κόσμο του φωτός, ο θαυμασμός του για τον ελληνικό μύθο και η αξιοποίηση των αρχετυπικών συμβόλων του στη λογοτεχνία του[1],  η εύθραυστη υγεία του και το τραγικό  (παράλογο) τέλος του (σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία 47 ετών), όλα αυτά  τον φέρνουν και ως συγγραφέα και ως πεπρωμένο κοντά στη σύλληψη της τραγικότητας του ελληνικού φωτός του Γιώργου Σεφέρη. Τα λιγότερο γνωστά δοκίμιά του (Το καλοκαίρι, Οι γάμοι) δίνουν την πιο διαυγή προσωπική  μαρτυρία της τραγικότητας του μεσογειακού  ήλιου. Αυτό το πρόσεξε ο Ελύτης, ο οποίος χαρακτήρισε τα δοκίμια αυτά του Καμύ ως «την πιο διάφανη και αράγιστη πεζογραφία της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας»[2]. Και με άλλη ευκαιρία ο Έλληνας ποιητής ομολογεί πάλι την κοινή πίστη τους στο φως με τα εξής λόγια: «Ένας που με καταλάβαινε, και με ζήλευε μάλιστα για την ιδιότητά μου του Έλληνα, ήταν ο Char. Μαζί με τον Camus είχανε αποφασίσει, θυμάμαι, να βγάλουνε το περιοδικό Εμπεδοκλής πάνω στην αυστηρή γραμμή της μάχης για το φως και της μεσογειακής αίσθησης, όπως αυτά είχανε κιόλας αρχίσει να ιχνογραφούνται με σπάνια ενάργεια στα ποιήματα του ενός, με διαύγεια διαμαντένια στα δοκίμια του άλλου»[3]. Ας προσεχτούν στα παραπάνω λόγια του Ελύτη ιδιαίτερα οι λέξεις «διάφανη» και «διαύγεια» που αποδίδονται στη λογοτεχνία του Καμύ και τα οποία ξαναφέρνουν στο προσκήνιο το πάγιο ελληνικό αίτημα  για διαφάνεια.

7ος – 4ος αιώνας π.Χ. Οι Έλληνες αποικίζουν τον Πόντο και εγκαθίστανται εκεί.

Οι δύο αιώνες μετά το 750 π.Χ. είναι από τους πιο ενδιαφέροντες στην παγκόσμια ιστορία. Οι Έλληνες ξεκίνησαν τη δεύτερη φάση της αποικιακής τους επέκτασης και γέμισαν τις ακτές της Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου με τις νέες τους αποικίες.

Συνήθως οι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν την πατρίδα τους με προθυμία, και αν μάλιστα η χώρα που πηγαίνουν τους είναι άγνωστη, τότε είναι φανερό πως το κίνητρο που τους ανάγκασε να μεταναστεύσουν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα δυνατό.

Ίωνες Φιλόσοφοι και Κοσμολογική Επιστήμη

Οι Ίωνες φιλόσοφοι σηματοδοτούν μια πρωτόγνωρη και εξαιρετικά ουσιαστική προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τον Κόσμο που τον περιβάλει, αλλά και το ρόλο του μέσα σε αυτόν. Τα φιλοσοφικά ρεύματα που διαμόρφωσαν ο Θαλής ο Μιλήσιος, Ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης και ο Ηράκλειτος επηρέασαν διαχρονικά το παγκόσμιο φιλοσοφικό και επιστημονικό γίγνεσθαι και αποτελούν μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς.

Στην Ιωνία του 6ου π.Χ. αιώνα η πολιτική εξουσία πέρασε στα χέρια των εμπόρων, διαμορφώνοντας μια αριστοκρατία που ενδιαφερόταν, όπως ήταν φυσικό, για τη γρήγορη ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη βελτίωση της θέσης της. Ο πολύς κόσμος όμως, ενδιαφερόταν για την κατάργηση των μεγάλων ανισοτήτων και απαιτούσε μια πιο δίκαιη και ίση απέναντι σε όλους πολιτεία, γεγονός που οδήγησε σε αναπόφευκτο κοινωνικό και φιλοσοφικό στοχασμό.