Πράσινο χρώμα: Πώς από δηλητηριώδες έγινε σύμβολο της οικολογίας

made by Sofoklis

Κάθε χρώμα έχει και την ιστορία του και το πράσινο χρώμα δε διαφέρει. Σήμερα, συνηθέστερα σχετίζεται με τη φύση. Η χλωροφύλλη είναι η φωτοσυνθετική χρωστική ουσία που βρίσκεται στα φυτά, επιτρέποντάς τους να έχουν αυτή τη φρέσκια, χαλαρωτική απόχρωση. Το πράσινο χρώμα υπήρχε παντού γύρω μας από την αρχή του χρόνου, οπότε μπορεί να φαίνεται περίεργο να σκεφτούμε το παρελθόν του, αλλά η πράσινη απόχρωση έχει μια πλούσια ιστορία γεμάτη προκλήσεις. Στην πραγματικότητα, το πράσινο χρώμα δεν ήρθε τόσο φυσικά σε εκείνους που προσπάθησαν να το κατασκευάσουν ως χρωστική ουσία για πίνακες ή διακοσμητικά αντικείμενα. Στην αρχή, η απόχρωση ήταν διαβόητη για το ότι ήταν δύσκολο να δημιουργηθεί και οι χρωστικές της ουσίες ήταν μερικές από τις πιο δηλητηριώδεις στην ιστορία.

Μάθετε περισσότερα για το πράσινο χρώμα και πώς από μία επίπονη και επικίνδυνη απόχρωση, έγινε ένα χρώμα που αντιπροσωπεύει τη φύση και τον πλούτο της.

Η ιστορία του πράσινου χρώματος

Το αρχαίο πράσινο

Οι άνθρωποι προσπαθούσαν για αιώνες να φτιάξουν μια πράσινη χρωστική ουσία. Στην αρχαία Αίγυπτο, το πράσινο ήταν το σύμβολο της αναγέννησης. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον ορυκτό μαλαχίτη (χαλκός), για να ζωγραφίσουν στους τοίχους των τάφων. Ωστόσο, ήταν ακριβό και μαύριζε με την πάροδο του χρόνου. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι βρήκαν τη λύση, μουλιάζοντας χάλκινες πινακίδες στο κρασί, για να δημιουργήσουν τη χαλκοσκουριά, μια πράσινη απόχρωση που έρχεται με την οξείδωση του μετάλλου. Η ίδια πράσινη απόχρωση που θα δείτε σήμερα σε πατενταρισμένες μεταλλικές στέγες, παλιά νομίσματα ή γλυπτά. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν αυτή τη χρωστική ουσία σε μωσαϊκά, τοιχογραφίες και βιτρό. Αυτή η πρώιμη πράσινη απόχρωση χρησιμοποιήθηκε, επίσης, από μοναχούς το Μεσαίωνα για το χρωματισμό χειρόγραφων.

Tο πράσινο χρώμα της Αναγέννησης

Κατά το Μεσαίωνα, το χρώμα των ρούχων έδειχνε την κοινωνική τάξη και το επάγγελμα του ατόμου που τα φορούσε. Το κόκκινο το φορούσε η αριστοκρατία, ενώ το καφέ και το γκρι το φορούσαν οι αγρότες. Το πράσινο χρώμα το φορούσαν οι έμποροι, οι τραπεζίτες και οι ευγενείς. Η νύφη στο Πορτρέτο των Αρνολφίνι του Jan van Eyck (1434) φοράει ένα φωτεινό πράσινο φόρεμα, που υποδηλώνει την κατάσταση και τον πλούτο της οικογένειάς της.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αναπτύχθηκαν αρκετές πράσινες χρωστικές ουσίες από φυσικά υλικά, όπως τα φυτά, αλλά τα χρώματα εξασθενούσαν πάντα με την πάροδο του χρόνου. Οι πρώτοι ζωγράφοι της Αναγέννησης, όπως ο Duccio di Buoninsegna, ανακάλυψαν ότι αν ζωγράφιζαν πρόσωπα με πράσινο υπόστρωμα και έπειτα πρόσθεταν λίγο ροζ, τα πρόσωπα έπαιρναν μία πιο ρεαλιστική απόχρωση. Ωστόσο, με το πέρασμα των αιώνων, το ροζ σε αρκετούς πίνακες ξεθώριασε, αποκαλύπτοντας το πράσινο υπόστρωμα και κάνοντας μερικά πρόσωπα να φαίνονται πράσινα.

Το τοξικό πράσινο

Το 1775, ο Σουηδός χημικός Carl Wilhelm Scheele εφηύρε μια θανατηφόρα, φωτεινή, πράσινη απόχρωση, φτιαγμένη με την τοξική χημική ουσία, τον αρσενίτη. Ονομάστηκε «Scheele’s Green» και ήταν τόσο δημοφιλής, που μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, είχε αντικαταστήσει τις προηγούμενες βαφές που είχαν βάση τα ορυκτά και τα φυτά.

Το «Scheele’s Green» χρησιμοποιήθηκε για να χρωματίσει χαρτιά, τοιχώματα, υφάσματα, ακόμη και παιδικά παιχνίδια. Κάποια περιοδικά του 19ου αιώνα περιείχαν αναφορές για παιδιά που αρρώστησαν, διαμένοντας στα φωτεινά πράσινα δωμάτιά τους και για κυρίες με πράσινα φορέματα, που αρρώστησαν από τους τοξικούς ατμούς. Οι ιστορικοί πιστεύουν, ότι η συγκεκριμένη χρωστική προκάλεσε το θάνατο του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1821, καθώς η ταπετσαρία της κρεβατοκάμαράς του είχε αυτήν τη θανατηφόρα πράσινη απόχρωση.

Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, μια παρόμοια χρωστική ουσία, που ονομάζεται «Paris Green» αντικατέστησε το «Scheele’s Green». Ωστόσο, ήταν ακόμα εξαιρετικά τοξική. Αυτή ήταν η χρωστική ουσία που χρησιμοποιούσαν οι Γάλλοι ιμπρεσιονιστές, όπως ο Claude Monet, ο Paul Cézanne και ο Pierre-Auguste Renoir, για να δημιουργήσουν τα καταπράσινα τοπία τους. Μερικοί πιστεύουν, πως η συγκεκριμένη χρωστική ουσία μπορεί να ήταν υπεύθυνη για το διαβήτη του Cézanne και την τύφλωση του Monet. Το «Paris Green» τελικά απαγορεύτηκε τη δεκαετία του 1960.

Το πράσινο ως σύμβολο της βιωσιμότητας

Σήμερα, το πράσινο χρώμα σχετίζεται με την περιβαλλοντική συνείδηση. Το πράσινο χρώμα έχει οριστεί πλέον ως το σύμβολο της βιωσιμότητας και της οικολογικής φιλικότητας (eco-friendly). Ωστόσο, πολλές αποχρώσεις του πράσινου χρώματος εξακολουθούν να είναι επιζήμιες και τοξικές. Παρά τις σύγχρονες εξελίξεις στην τεχνολογία χρωμάτων, η παραγωγή πράσινων χρωμάτων και χρωστικών ουσιών είναι ακόμα δύσκολη και πολλές αποχρώσεις εξακολουθούν να εμφανίζουν τοξικές ουσίες.

Μία από τις πιο κοινές αποχρώσεις σήμερα ονομάζεται «Pigment Green 7». Χρησιμοποιείται σε πλαστικά και χαρτί και περιέχει χλώριο, το οποίο, όταν καταναλώνεται, είναι γνωστό ότι οδηγεί σε ασθένειες και ακόμη και σε θάνατο. Μία άλλη δημοφιλής απόχρωση είναι το «Pigment Green 36», το οποίο περιλαμβάνει επίσης χλώριο και δυνητικά επικίνδυνα άτομα βρωμιδίου. Επιπλέον, το δημοφιλές φωτεινό «Pigment Green 50» είναι ένα τοξικό κοκτέιλ κοβαλτίου, τιτανίου, νικελίου και οξειδίου του ψευδαργύρου.

Παρά την επιβλαβή χημική σύσταση του, το πράσινο χρώμα εξακολουθεί να σχετίζεται με θετικά συναισθήματα, όπως η ζωτικότητα, η φρεσκάδα, η ηρεμία και η αναβίωση. Η «Pantone» επέλεξε το πράσινο χρώμα ως το χρώμα της χρονιάς το 2017.

---

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:

P. Silka, 17/03/18 “The history and meaning of the color green in a nutshell”ανακτήθηκε από widewalls.ch

Mellor M. “A history of the colour green” ανακτήθηκε από artsandcollections.com

πηγή: https://www.maxmag.gr/

Advertisement