«Ο Αριστοτέλης πίστευε πως ό,τι είναι άπειρο υπερβαίνει την ανθρώπινη γνώση. Αν ο άνθρωπος μπορεί να εξετάζει τη φύση του κόσμου, αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι πεπερασμένος και απαρτίζεται αποκλειστικά από πεπερασμένα πράγματα.» | John D. Barrow

Ιωάννινα ~ Μάρτιος 2019

Αξιοσημείωτα από το η βιβλίο «Άπειρο» του John D. Barrow

– Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, καθώς περνάμε από τον επίπεδο κόσμο στον κόσμο των τριών διαστάσεων όπου θα περιμέναμε να υπάρχει πολύ περισσότερος «χώρος», οι δυνατότητές μας σαφώς περιορίζονται. Οι άπειρες δυνατότητες που είχαμε στις δυο διαστάσεις, στις τρεις διαστάσεις γίνονται λίγες και πεπερασμένες.

– Επομένως, η φύση της ύλης υπερβαίνει τις ανθρώπινης κατανόησης και το άπειρο αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο αυτού του απροσπέλαστου αγνώστου που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου.

– Συνεπώς, κάθε δυνάμει άπειρη ακολουθία είναι ατελής γιατί ακριβώς της λείπει αυτό το τελευταίο βήμα, ο σκοπός που θα την ολοκλήρωνε αποκαλύπτοντας το αληθινό της νόημα και την αληθινή της σημασία. Ο Αριστοτέλης πίστευε πως ό,τι είναι άπειρο υπερβαίνει την ανθρώπινη γνώση. Αν ο άνθρωπος μπορεί να εξετάζει τη φύση του κόσμου, αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι πεπερασμένος και απαρτίζεται αποκλειστικά από πεπερασμένα πράγματα.

– «Κάποιος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο. Διαφορετικά, κάθε λογικό επιχείρημα θα είχε τον αντίλογό του κι έτσι δεν θα τελειώναμε ποτέ.» -Αλμπέρ Καμί

– Η ευκλείδεια γεωμετρία υπήρχε επειδή έκδηλη στον φυσικό κόσμο. Επί χιλιάδες χρόνια, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα υπήρχε και κάποιο άλλο, λογικά συνεπές, και πλήρες γεωμετρικό σύστημα. Με την ανακάλυψη, όμως, των μη-ευκλείδειων γεωμετριών που περιγράφουν την τοπογραφία καμπυλωμένων επιφανειών, αυτή η αντίληψη άλλαξε ριζικά. Σταδιακά, οι μαθηματικοί αναγκάστηκαν, να δεχτούν ότι η έννοια της «ύπαρξης» έχει και μια άλλη σημασία. Η μαθηματική «ύπαρξη» ήταν απλώς ταυτόσημη με τη λογική αυτο-συνέπεια, η οποία ούτε επέβαλλε ούτε προϋπέθετε τη φυσική ύπαρξη.

– «Το ενεργεία άπειρο εμφανίζεται σε τρεις περιπτώσεις: πρώτον, όταν πραγματώνεται στην πληρέστερη μορφή του, ως μια εντελώς ανεξάρτητη μεταφυσική οντότητα, in Deco, οπότε το ονομάζω Απόλυτο Άπειρο ή απλώς Απόλυτο Δεύτερον, όταν εμφανίζεται μέσα στο δημιουργημένο κόσμο του δυνατού. Τρίτον, όταν συλαμβάνεται νοερά in abstracto ως μαθηματικό μέγεθος, ως αριθμός ή ως τύπος διάταξης. Θέλω να τονίσω την αντίθεση ανάμεσα στο Απόλυτο και αυτό που ονομάζω Υπερπεπερασμένο, ανάμεσα, δηλαδή, στα δύο τελευταία είδη ενεργεία απείρου, τα οποία είναι σαφώς περιορισμένα, επιδέχονται αύξηση και, ως εκ τούτου, σχετίζονται με το πεπερασμένο.

– Η καμπυλότητα του χώρου θα γινόταν επίσης άπειρη, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να διαρρηγνύεται η ίδια του η υφή. Αυτού του είδους οι ακραίες καταστάσεις, όπου ένα φυσικό μέγεθος γίνεται άπειρο, ονομάζονται ιδιομορφίες.
Θα μπορούσαν άραγε στο Σύμπαν να παραχθούν τέτοιες ιδιομορφίες; Θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνουμε μάρτυρες ενός φυσικού απείρου; Εδώ και πενήντα χρόνια, αυτό το ερώτημα προβληματίζει έντονα φυσικούς και αστρονόμους.

– «Υπάρχει μία έννοια που διαφθείρει και διαστρεβλώνει όλες τις άλλες. Δεν αναφέρομαι στο Κακό, το οποίο υπάγεται στην πεπερασμένη σφαίρα, της ηθικής, αλλά στο άπειρο.» -Χόρχε Λουίς Μπόρχες

– «Λες ότι ο χρόνος περνάει και χάνεται, αλλά κάνεις λάθος!
Ο χρόνος μένει: εμείς είμαστε εφήμεροι και περαστικοί.«-Όστιν Ντόμπσον

by SearchingTheMeaningOfLife

Advertisement