Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο αφηγητής του πρωινού τρένου» του Ζαν-Πολ Ντιντιελορ
– Σκέφτομαι πως μια μέρα, ίσως, η Γη θα πάψει να περιστρέφεται και θα ακινητοποιηθεί διαπαντός καθώς η νύχτα και η μέρα θα μείνουν ασάλευτες στις αντίστοιχες θέσεις τους, βυθίζοντάς μας σε μια μόνιμη αυγή. Σκέφτομαι τότε πως, λουσμένοι απ’ το θαμπό λυκαυγές που δίνει μια παστέλ απόχρωση στο καθετί, οι πόλεμοι θα είναι ίσως λιγότερο αποτρόπαιοι, οι λιμοί λιγότερο ανυπόφοροι, η ειρήνη πιο σταθερή, τα χουζουρέματα λιγότερο ελκυστικά, τα βράδια πιο αργόσυρτα και μονάχα το λευκό των φαγεντιανών μου θα παραμείνει αμετάβλητο και θα διατηρεί τη λάμψη του κάτω από τα ψυχρά φώτα νέον.
– Πόλεμοι εξουσίας και προδοσίες υπέρτατες πληθαίνουν
Μα όλοι οι μαύροι πρίγκιπες που εγκλήματα εξυφαίνουν
Την ιστορία δεν απασχολούν, όσο κρατάει τον σκοπό
Κι όσο ελπίδα ζει στου χρόνου τον αφρό.
– Οι ένοικοι είναι ίδιοι με τα διαμερίσματά τους
Άλλα είναι μίζερα άλλα ευχάριστα, σαν τα πρόσωπά τους.
– Θα ήθελα να προσθέσω ότι, εδώ και λίγο καιρό, ανακάλυψα ότι υπήρχε σε τούτο τον πλανήτη μια ύπαρξη που είχε τη δύναμη να κάνει τα χρώματα πιο ζωηρά, τα πράγματα λιγότερο σοβαρά, τον χειμώνα λιγότερο δριμύ, το ανυπόφορο πιο υποφερτό, το ωραίο πιο ωραίο, το άσχημο λιγότερο άσχημο… εν ολίγοις, να κάνει πιο ωραία τη ζωή μου.
– Έπρεπε να εξοικειωθώ το ταχύτερο με την ιδέα ότι οι άνθρωποι περιμένουν συνήθως ένα και μόνο πράγμα από σένα: ν’ αντανακλάς την εικόνα αυτού που εκείνοι θέλουν να είσαι. Και αυτή την εικόνα που τους πρόσφερα εγώ, δεν την ήθελαν με τίποτα. Ήταν μια άποψη του κόσμου από ψηλά, μια άποψη που δεν είχε καμιά σχέση με το εδώ. Έτσι, αν κάτι έμαθα από τη σχεδόν εικοσιοχτάχρονη παρουσία μου σε τούτη τη γη, είναι οτι το ράσο πρέπει να κάνει τον παπά και λίγο μετράει τι κρύβει από κάτω. Γι’ αυτό και σήμερα δίνω άλλη εντύπωση, υποκρίνομαι.
– Όταν το αντίκρισε, αναφώνησε ότι ένας τύπος που στέλνει λουλούδια σίγουρα είναι ή πολύ βλαμένος ή ο πιο υπέροχος άνδρας που υπάρχει στη γη.
Σχολιάστε