Τα δάκρυα του ηθοποιού κατεβαίνουν απ’ το μυαλό του, τα δάκρυα του ευαίσθητου ανθρώπου ανεβαίνουν απ’ την καρδιά του. …Είμαι ευαίσθητος, σημαίνει πως νιώθω έντονα και πως δεν μπορώ ν’ αποδώσω αισθήματα. | Ντιντερό

«…Είναι ένα ωραίο παράδοξο. Ισχυρίζομαι ότι η ευαισθησία κάνει τους ηθοποιούς μέτριους, η άκρα ευαισθησία τους κάνει βραδύνοες, ενώ η ψυχρή αίσθηση και το μυαλό τους κάνουν υπέροχους».

Επιστολή του Ντιντερό στον Γκριμ, 14 Νοεμβρίου 1769

Στο δοκίμιό “Το Παράδοξο Με Τον Ηθοποιό”, ο Ντιντερό επιχειρεί να εξηγήσει τον περίπλοκο μηχανισμό της υποκριτικής τέχνης με τη δική του αντίληψη και θεωρία.
Υποστηρίζει ότι η ευαισθησία δεν είναι απαραίτητη στον ηθοποιό αλλά αντιθέτως είναι επιζήμια για την τέχνη του. Για να συγκινήσει το κοινό του ο ηθοποιός (σύμφωνα με τη θεωρία του) οφείλει να μείνει ασυγκίνητος.

Αποσπάσματα από το δοκίμιο “Το Παράδοξο με τον Ηθοποιό”

…Οι ηθοποιοί καταλαμβάνονται από αδυναμία κάθε φορά που καλούνται να δικαιολογήσουν τη χρησιμότητά τους.
Μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να επιχειρηματολογούν δημοσίως περί του θέματος (της χρησιμότητάς του) κι αυτό δεν είναι το πιο ευχάριστο θέαμα (ή ακρόαμα) του κόσμου. Λόγοι που διανύουν αστραπιαία την απόσταση από την κοινότοπη χρηστομάθεια στον αφόρητο δασκαλισμό, όψεις ρητόρων επαρχιακού καφενείου, σουσούμια δικολάβων, πολιτικάντηδων. Για να υποστηρίξουν… τι; Απλά έχει την τεράστια ευθύνη της αναπαραγωγής και της μεταφοράς (όπως ένα όργανο σε μια συμφωνική ορχήστρα) της δημιουργίας. Αυτό με τίποτα δεν μπορεί να το αποδεχθεί.
Ένας ηθοποιός καλείται να παίξει τον ταρτούφο, τον φιλάργυρο, τον μισάνθρωπο, θα παίξει καλά αυτούς τους ρόλους, μα δεν θα κάνει τίποτα σχετικό με αυτό που έκανε ο συγγραφέας, γιατί αυτός… δημιούργησε… τον Ταρτούφο, τον Φιλάργυρο και τον Μισάνθρωπο.
Αυτή είναι η απελπισία του ηθοποιού.
Μια απελπισία… δικαιολογημένη.
Ακόμα κι αν κατανοηθεί η παραπάνω αλήθεια, οι μεγάλοι ηθοποιοί δε θα συμφωνήσουν. Είναι το μυστικό τους.
Οι μέτριοι ή οι πρωτόβγαλτοι ηθοποιοί είναι φτιαγμένοι για να την… απορρίψουν.
Ερχόμαστε τώρα να δούμε αν η… ευαισθησία… είναι το στάδιο δημιουργίας που τους αναλογεί στη θεατρική πράξη ή… είναι ένας μύθος.
…Διαφορετικές ευαισθησίες που συνταιριάζουν για να πετύχουν μεγαλύτερη δυνατή εντύπωση, που εναρμονίζονται σε τόνο, που αδυνατίζουν, που δυναμώνουν, που παίρνουν διάφορες αποχρώσεις για να σχηματίσουν ένα σύνολο που ν’ αποτελεί ενότητα, είναι κάτι που με κάνει να γελάω. Επιμένω λοιπόν και λέω:
Η υπέρμετρη ευαισθησία δημιουργεί μέτριους ηθοποιούς.
Η μέτρια ευαισθησία δημιουργεί το πλήθος των κακών ηθοποιών.
Η ολοκληρωτική έλλειψη ευαισθησίας προετοιμάζει τους εξαίσιους ηθοποιούς.
Τα δάκρυα του ηθοποιού κατεβαίνουν απ’ το μυαλό του, τα δάκρυα του ευαίσθητου ανθρώπου ανεβαίνουν απ’ την καρδιά του.
…Είμαι ευαίσθητος, σημαίνει πως νιώθω έντονα και πως δεν μπορώ ν’ αποδώσω αισθήματα. Σημαίνει πως αποδίδω κάτι, μόνος, σε συντροφιά, σε περιβάλλον οικείο, διαβάζοντας ή παίζοντας για λιγοστούς ακροατές και πως δεν αποδίδω τίποτα άξιο λόγου στο Θέατρο.

Advertisement

Φοβάμαι τον θάνατο,πως να νικήσω το φόβο του θανάτου;

Ioannina 2020 ~ photo by GTsik

Δεν είναι καθόλου περίεργο να φοβάσαι τον θάνατο , εξάλλου ο φόβος του θανάτου είναι ένας από τους πιο κοινούς φόβους .

Ίσως ένας από τους λόγους που φοβόμαστε τον θάνατο είναι γιατί δεν νιώθουμε πως έχουμε κάνει όλα όσα έπρεπε σαν να λέμε πως δεν είμαστε ακόμη έτοιμη για κάτι τέτοιο .

Ο φόβος του αγνώστου επίσης συνδέεται με το φόβο του θανάτου άμεσα μιας και δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει μετά .

Στην δυτική κοινωνία δεν έχουμε καμία επαφή η γνώση για τον θάνατο εκτός αν έχουμε χάσει κάποιον δικό μας .

Γενικότερα στη δυτική κοινωνία το θέμα του θανάτου είναι κάτι σαν ταμπού που δεν πρέπει να συζητάμε .

Παρόλα αυτά μεγαλώνοντας πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε ή ίσως να έχουμε σκεφτεί την ιδέα του θανάτου και το τι συμβαίνει μετά και πολλούς μπορεί να μας φόβισε το γεγονός για διάφορους λόγους .

ο Γούντι Άλεν ανέφερε κάποτε: «Δεν φοβάμαι το θάνατο, απλώς δεν θέλω να είμαι παρών όταν θα έρθει»!

Όνειρα, ευχές, ελπίδες εφορμούν, χαρταετούς πολύχρωμους ιππεύουν… | Johnny Di

Όνειρα, ευχές, ελπίδες εφορμούν,

χαρταετούς πολύχρωμους ιππεύουν

διεμβολίζουν σύννεφα, γαλάζιους ουρανούς αναζητούν

κι ύστερα σαν κοπιάσουν

ανοίγματα σε μυαλά, καρδιές, ψυχές

ψάχνουν για ν απαγκιάσουν!

Επανάσταση σε αναβολή/Ψυχή που νοσεί | SearchingTheMeaningOfLife

Βουδαπέστη ~ Ιούλιος 2018

Οικογένειας δυσλειτουργία
Ασφάλειας υποκρισία
Αδιάλλακτης ρουτίνας

Αρσένι Ταρκόφσκι {του καλοκαιριού και της θάλασσας | ποιήματα}

-Μίλα!

-Μίλα! Γιατί δε μιλάς;

-Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!

-Μίλα! Μίλα!

Πες της… πες της… γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή.

Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο.

Η μεταφορά και οι ποιητικές εικόνες έρχονται στην ύπαρξη με μια διεργασία που αναγνωρίζαμε στην επιστημονική ανακάλυψη σαν το να βλέπουμε μια αναλογία εκεί πού κανείς δεν την είχε δει ποτέ πριν από μας. | Άρθουρ Καισλερ

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η πράξη της Δημιουργίας» του Άρθουρ Καισλερ

– Γελωτοποιός και Σοφός εξαρτώνται και οι δυο από την εξυπνάδα τους για να τα βγάλουνε πέρα, και θα δούμε ότι τα υπονοούμενα του Γελωτοποιού μας ανοίγουν μια πολύ χρήσιμη πίσω πόρτα για να τρυπώσουμε στο εσώτερο εργαστήρι της δημιουργικής πρωτοτυπίας.

H σεξουαλική συνεύρεση: Τα σημαινόμενα της ερωτικής πράξης

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Το σεξ ή η σεξουαλική συνεύρεση είναι πολλά περισσότερα από ένα μέσο σωματικής απόλαυσης, ή χρήσης του άλλου για επιδίωξη ατομικής ικανοποίησης.

Μέσα από τις φαντασιώσεις που οι εραστές εκδραματίζουν κατά την σεξουαλική πράξη, από τον τρόπο που κάνουν έρωτα φανερώνουν –συγκεκαλυμμένα απ’ τα μάτια του αμύητου- όλα τα προσωπικά εμπόδια, την απωθημένη θλίψη, τα τραυματισμένα τους όνειρα.

Εκφράζουν σωματικά τις εξελικτικές τους ασυνέχειες, όλα τα ψυχικά τους μπλοκαρίσματα, ενός εαυτού που πασχίζει να έρθει σε επαφή με τα ασυνείδητα του τραύματα, προβάλλοντας τα στο ερωτικό σύντροφο.

Ερωτοτροπώντας με τον άλλον, ο εραστής επιδιώκει να συναντήσει πληγωμένα και προδομένα του κομμάτια, με την προσδοκία πως η ερωτική και φυσική εγγύτητα θα τα θεραπεύσει.

Μέσα από τα συγκεκριμένα βιώματα τα δικά του, που βέβαια για να είναι γνήσια χρειάζεται να είναι συγκεκριμένα, ξεπετάχτηκε, δημιούργησε κάτι μεγάλο και καθολικό. Έσκαψε δηλαδή μέσα στον εαυτό του και μεταχειρίστηκε δικές του πέτρες, αλλά το δημιούργημά του αγγίζει όλους ακριβώς γιατί είναι προσωπικό. Για να είσαι γνήσιος, πρέπει να βγαίνουν από σένα τα πράγματα, να ψάξεις μέσα σου να τα βρεις από δικές σου ευαισθησίες και όταν είναι βαθύ και σωστό το σκάψιμο αυτό και βρεις πράγματα δικά σου, αυτά τα δικά σου στις ρίζες αποτελούν ρίζες κοινές για όλους τους ανθρώπους και μάλιστα ρίζες κοινές για αντίθετα πράγματα. | ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

Ο Καβάφης στο φως και στη σκιά
Aισθάνομαι μια ιδιαίτερη συγκίνηση να μιλήσω για τον Καβάφη γιατί ο Καβάφης στάθηκε για μένα κάτι το πολύ πολύτιμο. Έριξε φως σε πάρα πολλά πράγματα της ζωής μου, ένα φως πολύ δυνατό γιατί δεν έμπαινε από παράθυρα αλλά από χαραμάδες, ένα φως που μόνο με ήλιο μπορώ να το παρομοιάσω. Τα ποιήματα του Καβάφη είναι ένα από τα τρία βιβλία που τους έχω δώσει μόνιμα μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη μου. Μόνο στο διάστημα της Κατοχής έμεινα χωρίς τα ποιήματα του Καβάφη, γιατί τότε αναγκάστηκα να πουλήσω όλα μου τα βιβλία, αλλά σχεδόν αμέσως μετά αγόρασα μια καινούρια έκδοση. Τα τρία βιβλία που έχω σε ξεχωριστή θέση, γιατί κάθε φορά που τα ξαναδιαβάζω έχουν μια μαγεία για μένα έστω κι’ αν τα ξέρω καλά (επειδή νομίζω πως είναι τόσο μεγάλα που δε χανουνε ποτέ τη δύναμή τους), είναι τα «Ταξίδια» του Κόντογλου, ένα βιβλίο με εικόνες του Θεόφιλου και τα ποιήματα του Καβάφη. Χρειάζεται να προσθέσω πως και ο Κόντογλου επίσης μ’ έχει επηρεάσει πάρα πολύ, ιδιαίτερα τα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα. 

Είναι πολλά τα ποιήματα του Καβάφη που αισθάνομαι να μ’ έχουν επηρεάσει στην ζωή μου, εκείνα όμως που ξανά και ξανά γυρίζουν μέσα μου, είναι το «Che fece… il gran rifiuto» που το είχα πάντα σαν κάτι γραμμένο μπροστά στα μάτια μου που έπρεπε να το ακολουθήσω, είναι «Τα άλογα του Αχιλλέως» (γιατί μιλά γι’ αυτά τα μόνα ευγενικά ζώα έτσι όπως κι’ εγώ αγάπησα τα ζώα στην ζωή μου), είναι «Τα παράθυρα» που όταν τ’ ανοίξει κανείς δεν ξέρει τι καινούρια πράγματα θ’ αντικρύσει, είναι το «Όσο μπορείς» που κι’ αυτό στάθηκε κάτι σαν έμβλημά μου, μπορεί να μην θυμάμαι πια τόσο καλά τους στίχους, αλλά το περιεχόμενο τους διαρκώς το σκέφτομαι και βαραίνει μέσα μου. Και χαίρομαι που κάθε χρόνο στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής μας σχολής κάποιος υποψήφιος σπουδαστής θ’ απαγγείλει Καβάφη, (θυμάμαι κάποια κοπέλλα που έπαιξε για λίγο στο θέατρο, γιατί αυτοκτόνησε μετά, κι’ είχε απαγγείλει πολύ ωραία στις εισαγωγικές την «Πόλι»).

ΑΡΧΑΙΑ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι αρχαίοι Έλληνες, έδιναν μεγάλη σημασία στην ύπαρξη της ψυχής και στην ένωσή της με τον κόσμο των μακάρων, των θεών, γι΄αυτό και επεδίωκαν την σύζευξη του θεϊκού άνω κόσμου με την γήινη πραγματικότητα, μέσω της παιδείας και της αρετής, της αρμονίας του νου και της υγείας του σώματος.

Η ιερότητα των χώρων και το δέος γέμιζε την καρδιά και τον νου των προσκυνητών ασθενών – ικετών, που προσέτρεχαν γεμάτοι προσμονή και ελπίδα στα λατρευτικά ιερά και παράλληλα θεραπευτικά κέντρα της Αρχαίας Ελλάδος

Μεγαλόπρεπα, καλαίσθητα οικοδομήματα, κτισμένα κοντά στην απαραίτητη πηγή, με τα ιαματικά νερά, ηλιόλουστες περίστυλες  στοές, γυμναστήρια, θέατρα, λουτρά, όλα αρμονικά ενταγμένα μέσα σε καταπράσινα ευωδιαστά δάση, κοσμημένα με αγάλματα, προτομές, καθώς και μικρότερα βοηθητικά κτήρια με την ίδια τέλεια αρχιτεκτονική, που προκαλούσε ψυχική γαλήνη, πνευματική ανάταση και αγαλλίαση στους πιστούς.

Στο λυκόφως του αστερισμού των Ιχθύων, και της εισόδου του Πλανήτη Γη στον Αστερισμό του Υδροχόου, συνυφασμένου με την Νομοτελειακά Πνευματική  Ανύψωση του Ανθρώπου, χαρισματικοί επιστήμονες, ιατροί, βιολόγοι, γενετιστές, κ.ά., ανακάλυψαν αυτό που, ήδη, γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες, ότι υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση επηρεασμού  του επιπέδου συνειδητότητος του ατόμου και της υγείας των κυττάρων του και των οργάνων του, καθώς και ότι η συγκεκριμένη καθάρια, δονητική εκφώνηση λόγου ή ύμνων στην αρχαία Ελληνική γλώσσα, επηρεάζε ή και επαναπρογραμματίζε το ανθρώπινο DNA.

Προγραμματιστές  των κυττάρων  μας είναι, η μητρική μας γλώσσα και οι σκέψεις μας. Η ενέργεια της σκέψης πολλές φορές επηρεάζει  πιο αποτελεσματικά την ύλη, από ότι τα φάρμακα.

«Άσε με να σ’ αγαπώ…!»

Γράφει ο Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης

Ως ψυχολόγος που δουλεύω συχνά με προβλήματα σχέσεων, γάμου, ζευγαριών, και οικογένειας, ακούω συχνά στην ψυχοθεραπεία και σ’ όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής ανθρώπους να μου λένε με περισσή ευκολία τις φράσεις:

«Μα τον/ την αγαπώ τόσο πολύ!…», «Ποτέ δεν αγάπησα κάποιον περισσότερο…!», «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου!», «Ποτέ δεν κατάλαβε πόσο την αγαπούσα…», «… Φταίει που αγάπησα πολύ…», «η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράμμα στην ζωή!», κ.λπ.

Οι άνθρωποι συστηματικά και τελείως ανεπίγνωστα καταχρώνται την λέξη «αγάπη» κι όλα της τα παράγωγα, επειδή δεν έχουν ιδέα σχετικά με τα αληθινά σημαινόμενα της λέξης. Επίσης, γιατί συνήθως δεν έχουν καμιά επίγνωση του τι είναι αυτό που πραγματικά νιώθουν μέσα στις σχέσεις τους.