Η λογοτεχνία μάς μαθαίνει τί εστί επανάσταση

Skopelos Summer 2020 ~ photo by GTsik

Επανάσταση: εκ της πρόθεσης επί και του ρήματος ανίσταμαι, θηλυκού γένους από την φύση της, κάθε γένους μέσα από την ιστορία της. Η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει αμέτρητες επαναστάσεις, έκδηλες και άδηλες, υπόγειες και προγραμματισμένες, άσημες και διαχρονικές, εθνικές, διατοπικές και παγκόσμιες ακόμα και προσωπικές. Επαναστατούμε, ομολογουμένως, οι άνθρωποι συνεχώς στη δουλειά μας, στις φιλίες μας, στις αποφάσεις και στον τρόπο ζωής μας, στην θρησκευτική μας ταυτότητα, στην προσωπικότητα μας… είναι γύρω μας και μέσα μας. Όμως, αγνοούμε την ομορφιά της επανάστασης, λησμονούμε το ύφος και την τεχνική της, αδιαφορούμε για την συνέχεια της και το βάθος της σε χρόνο, απομονώνουμε το στιγμιαίο φως και ξεχνάμε να αναζητήσουμε πώς δημιουργήθηκε το πυροτέχνημα.

Στο μυαλό μας η επανάσταση είναι ένα χάος. Φωτιές, αναρχία, κατεστραμμένες πόλεις και αδικοχαμένοι άνθρωποι, κατάλοιπα ίσως ενός συστήματος που αδυνατούσε να προστατέψει τους πολίτες του. Εάν ψηλαφίσουμε την ιστορία, κοιτάζοντας λίγο στα σκοτεινά της σοκάκια και στις κρυφές τις γωνιές θα διαπιστώσουμε επαναστάσεις που πετούσαν φωτιές με το μελάνι και έγραφαν ιστορία στο χαρτί, κάτω από το συμπονετικό φως ενός κεριού. Όταν ο Όσκαρ Ουάιλντ συνέγραφε το  “Τέλενυ” επαναστάτησε για την προσποιητή ηθική μίας ‘’καθωσπρέπει’’ κοινωνίας, η Βιρτζίνια Γούλφ καθώς συνέχιζε το Ορλάντο και το Ένα δικό της δωμάτιο ήρθε σε σύγκρουση με την τότε – και υπολανθάνουσα ακόμα και σήμερα – πεποίθηση πως οι γυναίκες αδυνατούν ή θα έπρεπε να απαγορεύεται να γράφουν.

Advertisement