Η παγκόσμια ιστορία των διακοπών

 

Λουόμενοι σε γαλλική παραλία από πίνακα του Ντεγκά.

Οι διακοπές ως «μπάνια του λαού» δεν ήταν πάντοτε επιδοτούμενο προνόμιο και οι CEO δεν έπαιρναν πάντα τα βουνά για σκι, αυτοσυγκέντρωση ή για να βρουν τα σωστά τσάκρα για την ηρεμία τους. Οι διακοπές –λυπάμαι σύντροφοι– είναι προϊόν του στυγνού καπιταλισμού. Μέχρι να μαζέψουν οι Βρετανοί στις πόλεις κάθε πικραμένο για το καλό της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι απλοί άνθρωποι γεννιούνταν και πέθαιναν στο ίδιο σημείο. Αντε στον ίδιο τόπο, για να δώσουμε μια πιο ευρεία –χιλιομετρικώς– διάσταση της ζωής τους. Ή, απλώς μετανάστευαν κάνοντας το «μοναδικόν της ζωής τους ταξείδιον».

Κατ’ αρχάς, μέχρι να φτάσουμε στους όρους «τουρισμός-διακοπές», πρέπει να επισημάνουμε ότι εξοχικές κατοικίες αναφέρονται ήδη στη μινωική εποχή, οι αρχαίοι Ρωμαίοι έκαναν τον διαχωρισμό μεταξύ αστικής και εξοχικής κατοικίας και, πολύ αργότερα, ο Βοκάκιος αναφέρει στο «Δεκαήμερο» ότι κάποιοι σώθηκαν την εποχή της πανούκλας τον 14ο αι., καταφεύγοντας σε εξοχικές κατοικίες. Περιττό να πούμε ποιοι. Είπαμε, οι διακοπές των πολλών οφείλονται στον καπιταλισμό. Μέχρι τον ύστερο Μεσαίωνα, οι θρησκείες επίσης αποτελούσαν έναυσμα, κατ’ εξαίρεσιν αταξικής, μετακίνησης. Ο Χριστιανισμός, ο Βουδισμός και το Ισλάμ είχαν παραδόσεις προσκυνήματος που έδωσαν και κλασικά λογοτεχνικά έργα όπως είναι οι «Ιστορίες του Καντέρμπερι» του Τζέφρι Τσόσερ, όπου μια ομάδα από τριάντα περίπου άντρες και γυναίκες, για να απαλύνει τη μονοτονία και την πλήξη της οδοιπορίας, λέει ιστορίες μεταξύ τους, συγκροτώντας ένα πανόραμα των συνθηκών της ζωής κατά τον 14ο αι. στην Αγγλία (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μελάνι).

Advertisement