του Στράτου Τσαγκαρή
Ημνησικακία ως σύμπτωμα της κοινωνικής ζωής είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Προκύπτει από ποικίλους παράγοντες της, αλλά σε κάθε περίπτωση δηλώνεται και εκδηλώνεται εξαιτίας και εντός της κοινωνικής ζωής. Ο μνησίκακος άνθρωπος, είτε τον θεωρήσουμε με τη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Nietzsche, “Η Γενεαλογία της Ηθικής”,1887), σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται και ερμηνεύεται ως συναίσθημα των αδύναμων, είτε με τη μη νιτσεϊκή εκδοχή του (βλ. Max Scheler, «Ο Μνησίκακος άνθρωπος”, 1913) σύμφωνα με την οποία η μνησικακία περιγράφεται ως “συναισθηματική εναντιότητα” σε άνισες και άδικες καταστάσεις, προσδιορίζεται και διαμορφώνεται από την συνύπαρξή του και σε άμεση και έμμεση σχέση με τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου, μέσα στο οποίο είναι ενταγμένος, και από την άποψη αυτή τα χαρακτηριστικά του καθορίζονται από αυτή την συνύπαρξη δεσμευτικά και αναπότρεπτα. Συνεχίστε την ανάγνωση