Ο ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΣΠΟΝΣΟΡΑΣ Λουντοβίκο Σφόρτσα, 27/7/1452 – 12/5/1508

—της Εύης Τσακνιά—

Όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Λούβρο στα 18 μου, απογοητεύτηκα λίγο με την περίφημη Τζοκόντα του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ίσως να είχα φανταστεί ένα μεγαλύτερων διαστάσεων, πιο επιβλητικό έργο, ίσως να έφταιγαν τα πλήθη που συνέρρεαν για να τη θαυμάσουν, ίσως το ότι την εικόνα της τη βλέπαμε παντού, ακόμα και στα σοκολατάκια. Αντ’ αυτής, την προσοχή μου τράβηξε ένα μικρό πορτρέτο του Λουντοβίκο Σφόρτσα, τον οποίον αντίκρυζα για πρώτη φορά και μου είχε εξάψει εξαρχής την περιέργεια διαβάζοντας για τη ζωή του Λεονάρντο ντα Βίντσι και για τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε ο Σφόρτσα στην καλλιτεχνική του πορεία. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, χρωστάμε πολλά όχι μόνο στους καλλιτέχνες αλλά και στους χορηγούς τους. Χωρίς αυτούς τους φιλότεχνους και τολμηρούς επιχειρηματίες, η τέχνη δεν θα ήταν αυτό που ξέρουμε σήμερα.

Advertisement