Ναι, το Αλεφ, ο τόπος όπου συνυπάρχουν, δίχως να συγχέονται, όλοι οι τόποι της οικουμένης, ιδωμένοι απ’ όλες τις γωνιές. | Χόρχε Λούις Μπόρχες

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Άλεφ» του Χόρχε Λούις Μπόρχες

– Τα πάντα, στους θνητούς, έχουν την αξία ταυ φθαρτού και του ανεπανόρθωτου. Στους Αθανάτους, αντίθετα, κάθε πράξη (και κάθε σκέψη) είναι ο αντίλαλος άλλων που προηγήθηκαν στο παρελθόν (η πρώτη χάνεται στα βάθη του χρόνου) ή το πιστό προμήνυμα άλλων που θα την επαναλάβουν στο μέλλον, σε ιλιγγιώδη βαθμό. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι σαν παγιδευμένο ανάμεσα σε δυο ακόρεστους καθρέφτες. Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί μόνο μια φορά τίποτα δεν είναι δυσαναπλήρωτα πρόσκαιρο.

– Κάηκαν παλίμψηστα και κώδικες, αλλά στην καρδιά της πυράς, ανάμεσα στις στάχτες, βρέθηκε σχεδόν άθικτο το Δωδέκατο Βιβλίο της Πολιτείας του Θεού· σύμφωνα με όσα παραδίδει το βιβλίο αυτό, ο Πλάτων δίδασκε στην Αθήνα ότι, στη συντέλεια των αιώνων, όλα τα πράγματα θα ανακτήσουν την προτέρα τους κατάσταση και ότι ο ίδιος, στην Αθήνα, μπροστά στο ίδιο ακροατήριο, θα ξαναδισάξει την ίδια θεωρία. Το κείμενο που το λυπήθηκαν οι φλόγες έγινε αντικείμενο ιδιαίτερης λατρείας, και όσοι το διάβασαν και το ξαναδιάβασαν σ’ εκείνη την μακρινή επαρχία, λησμόνησαν ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο ο συγγραφέας του εξέθεσε αυτή τη θεωρία, ήταν για να την καταρρίψει αποτελεσματικότερα. Έναν αιώνα αργότερα, ο Αυρηλιανός χωρεπίσκοπος της Ακυληίας, έμαθε οτι, στις όχθες του Δούναβη, η πολύ πρόσφατη αίρεση των μονοτόνων (που λέγονταν και κυκλικοί ή δακτυλίτες) πρέσβευε ότι η Ιστορία είναι ένας κύκλος και ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν έχει ήδη υπάρξει και δεν θα υπάρξει κάποτε.

Advertisement