Ο ποιητής, σε ό,τι αφορά το δικό του πρόσωπο, πρέπει να λέει ελάχιστα αφού τότε δεν είναι πια μιμητής. | Αριστοτέλης

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ποιητική» του Αριστοτέλη σε μετάφραση Δημήτρη Λυπούρδη

– Για τον Πλάτωνα η μόνη «πραγματικότητα» είναι οι Ιδέες, οι νοητές δηλαδή οντότητες που υπάρχουν πέρα και ανεξάρτητα από τα αισθητά πράγματα -κάτι παραπάνω: οι Ιδέες είναι τα πρότυπα των αισθητών πραγμάτων, που, στο τέλος τέλος, σ’ αυτές οφείλουν και την ύπαρξή τους. Ο αισθητός, τότε, κόσμος δεν είναι παρά ένα είδωλο/μίμημα των Ιδεών. :Αν λοιπόν η τέχνη είναι μίμηση του αισθητού κόσμου, τότε δεν είναι παρά «μίμησις μιμήσεως»: είναι «το τρίτον από της αληθείας» άρα κάτι το απολύτως ασήμαντο, αφού δεν έχει μέσα του την πραγματική αλήθεια. Για τον Αριστοτέλη, αντίθετα, η μόνη υπαρκτή πραγματικότητα είναι ο αισθητός κόσμος, και άρα η μίμηση, δηλαδή η αναπαράσταση -με αισθητά μέσα- της πραγματικότητας είναι μια κατεξοχήν δημιουργική δραστηριότητα· δεν είναι μια δουλική αναπαράσταση, μια απόδοση δηλαδή των όντων όπως αυτά παρουσιάζονται στα αισθητήριά μας: «ο καλλιτέχνης έχει βέβαια πάντοτε υποδείγματα από την πραγματικότητα, αλλά δεν τα αναπαριστάνει δουλικά’ αντίθετα, τα εξιδανικεύει, και συνεπώς προχωρεί σε αφαίρεση’ με άλλα λόγια ο Αριστοτέλης βλέπει τη μίμηση από την σκοπιά της αφαίρεσης, αφού ο καλλιτέχνης πρέπει να παραστήσει τον χαρακτήρα,την ουσία και τον πυρήνα του φαινομένου, είτε αυτό είναι φυσικό αντικείμενο είτε είναι ψυχικό γεγονός»

Advertisement