Δεν μπορώ να επιβάλλω όρια στον έφηβο. Τι να κάνω;

Γράφει η Δρ. Αναπτυξιακής Ψυχολογίας – Ψυχοθεραπεύτρια Ευφροσύνη Αλεβίζου

Σε προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα στα όρια ως απαραίτητη προϋπόθεση  για την εξασφάλιση της σταδιακής αυτονόμησης που θα οδηγήσει τελικά στην ενηλικίωση μέσα σε συνθήκες ασφάλειας για τον έφηβο.

Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα ζήτημα που σχετίζεται με τα όρια και που αντιμετωπίζω πολύ συχνά στο πλαίσιο της δουλειάς μου με εφήβους και τις οικογένειές τους. Συχνά λοιπόν οι γονείς μου απευθύνουν αίτημα για βοήθεια ως προς την επιβολή των ορίων εκφράζοντας τον προβληματισμό και την ανησυχία τους για την απώλεια του ελέγχου στα παιδιά τους που διανύουν την εφηβεία. Ακούω συχνά το παράπονο: “Δεν σέβεται κανένα όριο. Δεν ακολουθεί κανέναν κανόνα. Δεν μας ακούει πια. Δεν ξέρουμε  τι να κάνουμε για να μας ακούσει, να μας λάβει υπόψη του.” Τα ζητήματα στα οποία αναφέρονται οι γονείς, αφορούν τη συχνότητα των εξόδων, την τήρηση ωραρίων επιστροφής στο σπίτι, την επιλογή παρέας, τη χρήση του κινητού και του διαδικτύου, τις ώρες ύπνου, την φροντίδα του σπιτιού και των προσωπικών πραγμάτων του εφήβου, την ανάληψη ευθυνών και την τήρηση των υποχρεώσεών του στο σχολείο ή και σε εξωσχολικές δραστηριότητες.

Advertisement