{Μούστος ψυχής}

photo by EvAr

Δύναμη αφυδάτωσε τα μάτια
Πλημμύρισε δάκρυ την καρδιά
Την τελευταία αμαρτία συγχώρεσα
Στο σώμα ξανά πάλι χώρεσα
Την αυριανή όμως δεν μπόρεσα
Σε δρόμο μοναξιάς προχώρησα
Να βελτιώσει ανόητους, ποιος μπορεί;
Αδιαφόρησα!
Βυθίστηκα σε σιωπή ακατανόητη
Κοκκίνισα με όνειρα την ανθρωπότητα
Χελώνες και δέντρα συμπόνεσαν
Άλλους δεν καταπόνησα
Αντέχω σε δίχτυα να πιάνομαι
Απ’ τα κενά να γλιστρώ και να χάνομαι

Advertisement