💐 Θα σου χρωστάω πάντα ευγνωμοσύνη: Με έβγαλες από τη σκιά των πεθαμένων μου. Με ελευθέρωσες από το βάρος τους. Μου απέδειξες πως ο κόσμος μπορεί να γίνει ένας ολάνθιστος κήπος. Ότι μπορούμε να γελάμε ξέγνοιαστα -αληθινά ξένοιαστα- κι όχι για να ξορκίσουμε απλώς τη συμφορά που πάντοτε παραμονεύει στη γωνία. Μακάρι να είχα κάνει και εγώ το ίδιο για σένα. | Χ.Α. Χωμενίδη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Η νίκη» του Χ.Α. Χωμενίδη

💐 Να μεγεθύνω επίσης και να εξετάσω τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες, να ξεχωρίσω τις πιο αδιόρατες αποχρώσεις, οι οποίες ίσως τελικά και να ‘καναν τη διαφορά. Ποια διαφορά; Εκείνη που με ξεχώρισε όχι απ’ τους άλλους ανθρώπους, μα από τις άπειρες εκδοχές του εαυτού μου, τις οποίες κουβαλούσα εν σπέρματι μέσα μου, ούτε όμως άνθισαν ούτε και κάρπισαν ποτέ. Τη διαφορά που με οδήγησε σε εκείνο που ήμουν και και όχι σε ό,τι θα μπορούσα να έχω γίνει.

💐 Το βλέμμα του ταύρου από τόσο κοντά δεν είχε τίποτα το απειλητικό ή έστω το επιβλητικό. Ανέδιδε μία βαθιά μελαγχολία. Μία οριστική παραίτηση. Όχι από τρόμο, μα από οίκτο…

💐 Για κάποιο λόγο, η Κλαίρη θύμισε στον Αντώνη ελιά, από εκείνες τις πράσινες και σαρκώδεις που, όταν τις βγάζεις από το βαρέλι, στάζουν λάδι. Ένιωθε ότι συνέχεια του γλιστρούσε, πως δεν μπορούσε να την ακινητοποιήσει και να την καρφώσει, φτάνοντας μέχρι κουκούτσι Έπρεπε όμως. Τον είχε καταλάβει πλέον τέτοιο πείσμα, που, αν μάθαινε ότι, -όπως τα αλογάκια της Παναγίας, έτσι και η Κλαίρη-, μόλις τη γονιμοποιούσε, θα του έτρωγε το το κεφάλι, δεν θα κοβόταν η ορμή του.

💐 Η φυλακή αποτελούσε για τους κομμουνιστές κάτι σαν εκπαιδευτική άδεια. Μια ευκαιρία για αυτοβελτίωση. «Αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου, και διάβαζε πολύ» παρότρυναν οι παλιοί τους καινούργιους.

💐 Τη στιγμή που πεθαίνεις, ολόκληρη -υποτίθεται- η ζωή σου περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα από μπροστά σου. Αλλά και η στιγμή του τοκετού περιείχε, τουλάχιστον για μένα, σε συνεπτυγμένη (δηλαδή σε συμβολική) μορφή το μέλλον μου.

Advertisement