Για κάποιους ανθρώπους, η ιδέα να ζήσουν χωρίς να αισθάνονται ότι ελέγχουν τα πάντα, μπορεί να γίνει πολύ τρομακτική. Τα παιχνίδια δύναμης είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουν να υπάρχουν και, συνήθως, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δοκιμάσουν άλλο τρόπο. Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος, οι άνθρωποι αυτοί παίζοντας παιχνίδια καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία ψευδή, τις περισσότερες φορές, αίσθηση ότι είναι άτρωτοι και καλύτεροι ή σημαντικότεροι από τους άλλους.
Κανείς δεν εγκαταλείπει εύκολα μια τέτοια αίσθηση. Αν η αντίληψη που έχουμε για εμάς εξαρτάται από την αίσθηση ότι είμαστε δυνατοί, η εγκατάλειψη αυτής της αίσθησης θα σημαίνει περίπου ότι απαρνιόμαστε τον εαυτό μας. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να απαρνηθούμε τη δύναμή μας, αλλά μάλλον να καταφέρουμε να μην μας ελέγχει η ανάγκη μας για έλεγχο.
Δεν σημαίνει ότι δεν θα δείξουμε ποτέ τη δύναμή μας, ούτε ότι δεν θα παλέψουμε αν βρεθούμε στην ανάγκη να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Σημαίνει όμως ότι, από ένα σημείο και μετά, αποφασίζουμε να μην σπαταλάμε πλέον ενέργεια σε λάθος πράγματα ή, με άλλα λόγια, αποφασίσουμε να επιλέγουμε πιο προσεκτικά τις μάχες που δίνουμε.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ Το καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά στις σχέσεις μας χτυπάει για πρώτη φορά όταν συνειδητοποιούμε ότι, αντί να σχετιζόμαστε, να μαθαίνουμε και να χαιρόμαστε τους ανθρώπους, παίζουμε παιχνίδια μαζί τους. Αρχίζουμε να αποστρεφόμαστε τα παιχνίδια, όταν φτάνουμε να ομολογήσουμε αυτό που πάντα ξέραμε: ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους άλλους.
Ότι είναι μάταιο να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε, να τους αναγκάσουμε να κάνουν αυτό που θέλουμε και, κυρίως, να προσπαθούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους για εμάς.
Searching The Meaning Of Life! (S.T.M.O.L) 