…Στην πραγματικότητα, είναι αδύνατο να υπάρξει ατομική ψυχολογική γέννηση χωρίς την εμπειρία της προδοσίας.
Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή μπαίνοντας σε μια κατάσταση οντολογικής έκθεσης στη σκακιέρα της προδοσίας: της προδοσίας της ζωής μέσω του θανάτου, της προδοσίας της αγάπης, μέσω του μίσους, της προδοσίας της πρωταρχικής ένωσης μέσω της ίδιας της γέννησης.
Δίχως την ωρίμανση μέσω της εμπειρίας της προδοσίας, παραμένει παγιδευμένος στην ασυνείδητη, επαναλαμβανόμενη αναζήτηση της συγχώνευσης με έναν άλλο και έτσι παραμένει για πάντα έξω από το μυστήριο της ζωής. Μ’ αυτόν τον τρόπο αρνείται να αναλάβει το φορτίο και την ευθύνη της ύπαρξής του ως μοναδικής και ξεχωριστής οντότητας. Από τη στιγμή που αυτή η παιδική επιθυμία για “πληρότητα” στραφεί προς ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, η απώλεια έχει ήδη συντελεστεί. Η παρουσία μέσα μας ενός ανυπεράσπιστου παιδιού, έτοιμου να παραδοθεί άνευ όρων στον άλλο, είναι αυτό ακριβώς που μας εκθέτει στην απογοήτευση, αλλά παράλληλα αποτελεί και το γόνιμο έδαφος για την ερωτική εμπειρία, για τη μαγική στιγμή της συγχώνευσης με τον ερωτικό σύντροφο.