Του Δημήτρη Ιατρόπουλου
Μια απροσδόκητη Οπτασία
σουλατσάρει στο πλάι μου
εδώ και πολλούς αιώνες,
δεν μου μιλάει, δεν χαμογελά…
Με τυλίγει μονάχα
με την αραχνοΰφαντη εσθήτα της
όποτε πέφτουν οι κεραυνοί…
Μετά με ξεσκεπάζει,
με παίρνει απ’ το χέρι
και ξανά τσουλάμε μέσα στις εποχές… Συνεχίστε την ανάγνωση