Λίμνη Ιωαννίνων ~ Ιανουάριος 2019
Αρχικά το παιδί αποκτά την επίγνωση τού «δικό μου», ύστερα τού «εμένα», έπειτα τού «εσύ» και μετά τού «εγώ». Αυτή είναι η διαδικασία, με αυτή τη διάταξη. Πρώτα αποκτά επίγνωση τού «δικό μου». «Αυτό το παιχνίδι είναι δικό μου, αυτή η μητέρα είναι δική μου». Παρατήρησέ το, επειδή αυτή είναι η δομή σου, αυτή είναι η δομή τού «εγώ».
Έτσι αρχίζει να κατέχει. Πρώτα μπαίνει ο κτήτορας – η κτητικότητα είναι κάτι πολύ βασικό. Και με την κτητικότητα αρχίζει η κόλαση. Παρατήρησε τα μικρά παιδιά. Ζηλεύουν πολύ, είναι πολύ κτητικά, κάθε παιδί προσπαθεί ν’ αρπάξει τα πάντα από τ’ άλλα παιδιά και προσπαθεί να προστατέψει τα δικά του παιχνίδια. Και θα δεις παιδιά που είναι πολύ βίαια, σχεδόν αδιάφορα για τις ανάγκες των άλλων. Αν ένα παιδί παίζει με το παιχνίδι του κι έρθει ένα άλλο παιδί, μπορεί να δεις έναν Αδόλφο Χίτλερ, έναν Τζέκινς Χαν, έναν Τουρκοεμάδα. Θα πιαστεί απ’ το παιχνίδι του, είναι έτοιμο να τσακωθεί, είναι έτοιμο να χτυπηθεί. Είναι ζήτημα περιοχής, εδαφικής κυριαρχίας.
Η κτητικότητα μπαίνει πρώτη. Αυτό είναι το βασικό πρωταρχικό δηλητήριο. Και το παιδί αρχίζει να λέει: «Αυτό είναι δικό μου». Απ’ τη στιγμή που μπαίνει το δικό μου, γίνεσαι ανταγωνιστικός με τον καθένα. Απ’ τη στιγμή που μπαίνει το δικό μου, η ζωή σου θα μεταβληθεί σ’ ένα πεδίο ανταγωνισμού, σ’ έναν αγώνα, μία διαμάχη βίας και επιθετικότητας.
Το επόμενο βήμα μετά το «δικό μου» είναι το «εμένα». Όταν έχεις να διεκδικήσεις κάτι σαν να είναι δικό σου, ξαφνικά μέσα απ’ αυτή τη διεκδίκηση εμφανίζεται η ιδέα ότι τώρα είσαι το κέντρο των κτήσεών σου. Οι κτήσεις γίνονται η εδαφική σου περιοχή και μέσα απ’ αυτές τις κτήσεις εμφανίζεται η καινούργια ιδέα: «Εμένα». Απ’ τη στιγμή που έχεις εγκατασταθεί στο «εμένα», μπορείς να δεις καθαρά πως έχεις ένα όριο και πως αυτά που βρίσκονται έξω απ’ το όριο είναι «εσύ». Ο άλλος γίνεται ξεκάθαρος. Τώρα τα πράγματα αρχίζουν να διαλύονται.
Στο σύμπαν όλα είναι ένα, όλα είναι μία ενότητα, τίποτα δεν είναι διαχωρισμένο. Το κάθε τι συνδέεται με κάθε τι άλλο. Υπάρχει μία πανέμορφη κι αρμονική σύνδεση. Είσαι συνδεδεμένος με τα ποτάμια, είσαι συνδεδεμένος με τα δέντρα, είσαι συνδεδεμένος με τη γη, με τα βουνά, είσαι συνδεδεμένος με τ’ αστέρια. Αντιστοίχως τ’ αστέρια είναι συνδεδεμένα με σένα, είναι συνδεδεμένα με τα δέντρα, με τα ποτάμια, με τα βουνά. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται. Τίποτα δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένο στη Φύση. Ο χωρισμός δεν είναι εφικτός. Απλά έχεις την ψευδαίσθηση τού διαχωρισμού, που απέκτησες μετά την γέννα σου. Κάθε στιγμή αναπνέεις, εισπνέεις, εκπνέεις. Συνεχώς υπάρχει μία γέφυρα με την ύπαρξη. Τρως, μέρος απ’ το όλο μπαίνει μέσα σου, αφοδεύεις, γίνεται κοπριά. Το μήλο απ’ το δέντρο θα γίνει μέρος τού σώματός σου κι ένα μέρος απ’ το σώμα σου θα γίνει λίπασμα, θα γίνει τροφή για το δέντρο. Ένα συνεχές πάρε-δώσε.
Αρχικά το «εμένα», ύστερα το «εσύ» κι έπειτα σαν αντανάκλαση εμφανίζεται το «εγώ». Το «εγώ» είναι η πιο αποκρυσταλλωμένη μορφή κτητικότητας. Απ’ τη στιγμή που έχεις ξεστομίσει το «εγώ», έχεις κάνει ιεροσυλία. Απ’ τη στιγμή που έχεις πει «εγώ», έχεις διαπράξει ύβρη, έχεις αποσπαστεί συνειδητά και εντελώς απ’ την ύπαρξη. Δεν έχεις αποσπαστεί πραγματικά, γιατί αλλιώς θα πέθαινες, αλλά οι ιδέες σου, ο νους σου, η αντίληψή σου έχουν αποσπαστεί ολοκληρωτικά από την ύπαρξη. Από δω και στο εξής θα βρίσκεσαι σε μία διαρκή διαμάχη με την πραγματικότητα. Θα πολεμάς με τις ίδιες σου τις ρίζες, θα πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό.
«Δικό μου», «εμένα», «εσύ», «εγώ». Αυτή είναι η παγίδα. Κι αυτή η παγίδα δημιουργεί δυστυχία, νεύρωση, τρέλα, αρρώστια.
Τώρα το πρόβλημα είναι ότι το παιδί πρέπει να περάσει μέσα απ’ αυτό, επειδή δεν ξέρει ποιος είναι και κανείς δεν πρόκειται να του το μάθει. Χρειάζεται ένα είδος ταυτότητας. Μπορεί να είναι ψεύτικη ταυτότητα, αλλά είναι καλύτερη απ’ τη μη ταυτότητα. Χρειάζεται κάποια ταυτότητα. Χρειάζεται να ξέρει ότι είναι κάποιος, οπότε δημιουργείται ένα ψεύτικο κέντρο. Σ’ έναν καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν θα κοιμούνται όρθιοι και θα είναι στοιχειωδώς έξυπνοι και αρκετά συνειδητοί, θα διδάσκουν στο παιδί ότι η ιδέα τής ταυτότητας που γνωρίσαμε στην εποχή μας είναι ψεύτικη: «Χρειάζεται, θα σου τη δώσουμε, είναι για λίγο, μέχρι ν’ ανακαλύψεις εσύ τον εαυτό σου και το ποιος είσαι. Πρέπει εσύ όμως να πας και να σκάψεις βαθιά μέσα σου, στην ύπαρξη».
*Από το βιβλίο «Διαλογισμός: Ταξίδι στο Εδώ και Τώρα», Osho, Εκδ. Ρέμπελ
Searching The Meaning Of Life! (S.T.M.O.L) 
Σχολιάστε