«Φάε, ο κόσμος πεινάει εκεί έξω». Δεν είναι λίγες οι μαμάδες και οι γιαγιάδες που επαναλάμβαναν συνήθως στο παρελθόν αυτήν τη φράση για να πείσουν το τέκνο τους να φάει. Στο υβριδικό φαινόμενο που λέγεται ελληνική οικογένεια (ένα κλειστό σύστημα για πολλούς ανθρώπους μέχρι το τέλος της ζωής τους) η παρατήρηση ότι ο κόσμος πεινάει εκεί έξω λειτουργεί ως απειλή, φόβητρο και προτροπή να αξιοποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα η υπάρχουσα προσφερόμενη τροφή από τα μέλη της. Η έλλειψη τροφής για τους υπόλοιπους λειτουργούσε ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για όσους τη διέθεταν, και μέσα από την μπουκιά με ένα κουτάλι που ταξίδευε ως αεροπλανάκι στο στόμα τού εκάστοτε μπόμπιρα περνούσε και ένα ολόκληρο μήνυμα που συνυποδήλωνε «φάε, γιατί εμείς έχουμε, και άσε τους άλλους να πεινάνε».
