Αν όλα τα προηγούμενα χρόνια η συζήτηση αυτή ήταν μεταξύ θεωρίας και φαντασίας με χαλαρή διάθεση φουτουριστικής αφαιρετικότητας, την επόμενη δεκαετία ένα από τα trends που θα κυριαρχήσουν θα είναι η σχέση μας με τις έξυπνες μηχανές και ο αντίκτυπος της Τεχνητής Νοημοσύνης σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας. Μόνο με οικονομικούς όρους αν προσεγγίσει κανείς το φαινόμενο αρκεί. Πάνω από 16 τρισ. δολάρια αναμένεται να προστεθούν στο παγκόσμιο ΑΕΠ από τις εφαρμογές AI μέχρι το 2030. Άρα δικαιωματικά η επόμενη δεκαετία είναι της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Το 1936, ο άγγλος μαθηματικός Alan Turing εισήγαγε τη μηχανή Turing, μοντέλο υπολογισμού που προκάλεσε την ανάπτυξη της πληροφορικής και των υπολογιστών. Το 1950, ο Turing δημοσίευσε μελέτη με τίτλο «Υπολογιστικά μηχανήματα και νοημοσύνη», η οποία συχνά αναφέρεται ως η αφετηρία της σύγχρονης ΤΝ, δηλαδή της ικανότητας μιας μηχανής να εμφανίζει ανθρώπινες δυνατότητες, όπως ο συλλογισμός, η μάθηση, η δημιουργικότητα. Πώς όμως τα καταφέρνει η ΑΙ;
Αν ζούσε σήμερα ο Εμπεδοκλής θα προσέθετε στα τέσσερα στοιχεία του – γη, νερό, αέρας και φωτιά– που εμφανίζονται συχνά στην κλασική σκέψη και ένα πέμπτο, τα…data και θα έδινε την απάντηση εκείνος στο παραπάνω ερώτημα. Τα δεδομένα κάνουν τη διαφορά. Τα δεδομένα που παράγει η ανθρωπότητα καθημερινά σε απίστευτες ποσότητες. Που είναι παντού γύρω μας. Που δημιουργούν την πρώτη ύλη για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Αυτό είναι η ΑΙ. Μία μέθοδος χρήσης των απεριόριστων δεδομένων που παράγει ο άνθρωπος και που μέσω της μηχανικής μάθησης και της ισχύος των υπολογιστών, καταλήγει σε «έξυπνες» εφαρμογές προς όφελος – ας ελπίσουμε και ας διασφαλίσουμε – του ανθρώπου.
Πώς εντάσσεται σε αυτό το άλμα της τεχνολογίας ο άνθρωπος; Οι όποιες αμφιβολίες για τη δραστική επίδραση της τεχνολογίας στις ζωές των ανθρώπων, ως αποτέλεσμα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, έχουν εκπέσει. Αυτό που δεν έχει επισημανθεί αρκετά μέχρι σήμερα, είναι οι συνέπειες από την άνοδο της χρήσης της ΑΙ στον άνθρωπο. Κάτι που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα όταν συζητάμε για το μέλλον κυρίως της εργασίας σε έναν κόσμο όπου οι μηχανές μπορούν να καλύψουν μεγάλο κομμάτι από τις παραδοσιακές −και όχι μόνο− μορφές απασχόλησης, χειρωνακτικές ή διανοητικές, που εμείς οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να αποτελούν αποκλειστικότητα μας από τις απαρχές της ιστορίας μας.