(ασυνείδητα)

photo by DesPin

Έπαψες να αποπλανείς!
Συνέχισα να γοητεύω
«Όταν ωριμάσουν τα φρούτα…» είπες
Και στα μάτια μου σε αγκάλιασε
Η αληθινή μητέρα
Γινωμένα φρούτα
Ούτε αποπλανούν, ούτε γοητεύουν

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος | Το εικοσιτετράωρο ενός αναγνώστη

ΈΝΑ ΚΑΘΑΡΟ, ΚΑΛΟΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

 

Όταν, στις 12 Νοεμβρίου του 1926, ο νεαρότατος, τότε, Παντελής Πρεβελάκης πρωτοσυναντά τον Νίκο Καζαντζάκη, αυτός ο τελευταίος ήταν ένας άνθρωπος σαράντα χρονών περίπου, όμως το βάδισμα και η όλη στάση του κορμιού του θύμιζε καλοαναθρεμμένο έφηβο που δεν τον είχε αγγίξει η κυνική πείρα της ζωής. Όπλο του για να αντιμετωπίσει αυτή την απραγία και ατολμία που ανέδιδε ήταν ένα βιβλίο. Πράγματι, μας λέει ο βιογράφος του, «όσο κι αν φανεί παράξενο, ο Καζαντζάκης δεν βγαίνει ποτέ στο δρόμο χωρίς να πάρει στο χέρι ένα βιβλίο: θα ’λεγες πως με το μέσο αυτό βρίσκει την αυτοκυριαρχία του». Γνωρίζουμε εξάλλου ένα τουλάχιστον από αυτά τα βιβλία, τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, που ο Καζαντζάκης την είχε σχεδόν πάντα στην τσέπη του σακακιού του και συχνά-πυκνά την άνοιγε για να διαβάσει λίγους έστω στίχους· είναι χάρη σε αυτή του τη συνήθεια, καθώς φαίνεται, που κατόρθωσε να τη μεταφράσει αργότερα ολόκληρη στη γλώσσα του, μέσα σε σαράντα πέντε μόλις ημέρες.