{Θύμα του μέλλοντος}

Γυρνώ, ξαναγυρνώ την κλεψύδρα
Στον κόμπο της αρνούμαι να σταθώ

Advertisement

Μήπως να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τη σχέση μας; Μήπως έτσι επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή της και τον πραγματικό ρόλο μας σε αυτή;

 

Παρατηρώντας ζευγάρια παντρεμένα, ανύπαντρα, σχέσεις που διαρκούν χρόνια κ άλλες που τώρα δημιουργήθηκαν, άρχισα να αναρωτιέμαι πότε σταματάμε να υπάρχουμε ως άτομα, γνωρίζουμε τον ρόλο που επιλέξαμε να παίξουμε; Εν τέλει έχουμε αυτογνωσία, του πώς είμαστε; Σκεφτόμαστε, αναρωτιόμαστε, υπάρχουμε ή μας κατάπιε το φαίνεσθαι και ο καθώς- πρεπισμός ;

Cogito ergo sum, «σκέφτομαι άρα υπάρχω», η διατύπωση του Καρτέσιου, η οποία στηρίχθηκε στην αμφιβολία, του ίδιου του εαυτού, των απόψεών του, των γνώσεών του, των πιστεύω το. Αμφιβολία στην ίδια αμφιβολία.

Μήπως να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τη σχέση μας; Μήπως έτσι επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή της και τον πραγματικό ρόλο μας σε αυτή;

Είμαστε δεδομένοι πλέον λένε, καθώς ρώταγα για να μάθω πώς λειτουργούν στην καθημερινότητά τους. Οι υποχρεώσεις δεν αφήνουν χώρο και για να σκεφτείς τίποτα λένε. Ο άντρας μου κανονίζει τα πάντα εγώ δεν κάνω τίποτα. Η γυναίκα μου ξέρει παραπάνω, είναι μορφωμένη και άλλου τέτοιου είδους ανοησίες.

Από πότε αφήνεις το πλάνο της ζωής σου με τη δικαιολογία του χρόνου; Από πότε αρνείσαι να κάνεις πράγματα επειδή τα κάνει κάποιος άλλος και ποια η χρησιμότητά σου ως άτομο εν τέλει αν δεν κάνεις τίποτα; Από πότε αρνείσαι να έχεις γνώμη, επειδή κάποιος υποστηρίζει ότι η γνώση του είναι μεγαλύτερη; Ποιος άραγε μετράει τη γνώση, τα μπορώ, τα θέλω μας; Μήπως κρυβόμαστε πίσω από την αδυναμία να προσπαθήσουμε;