[Ελεύθερος Ισοβίτης]

[Ελεύθερος Ισοβίτης]

Αυτόβουλα φυλακίστηκα απ’ τον πρώτο έρωτα
Έκτοτε εκεί ζω τα όνειρά μου
Μελετώ σκιές κι αντανακλάσεις

Advertisement

Επίγνωση: Μια μοναδική άσκηση που μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας

photo by EvAr

Είτε το γνωρίζετε είτε όχι, αυτή τη στιγμή το σώμα σας προσπαθεί να προσαρμοστεί για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της στιγμής. Για παράδειγμα, μπορεί να αλλάζετε θέσεις στο κάθισμά σας για να νιώθετε πιο άνετα ενώ διαβάζετε αυτό το άρθρο. Τις περισσότερες φορές όμως δεν έχουμε ιδέα για το τι κάνει το σώμα μας ή τι μικρά μηνύματα στέλνει σε μας και τους άλλους. Το εκπληκτικό με μας τους ανθρώπους είναι ότι έχουμε τη δυνατότητα να συλλάβουμε αυτά τα μηνύματα και είτε να προσαρμοστούμε, να τα αγνοήσουμε, να αντισταθούμε ή να τα καταπνίξουμε.

Αγαπώ ό,τι θαύμασα

photo by EvAr

Αγαπώ ό,τι θαύμασα

Πότε θαύμασες
το νόημα της ζωής;
Υλικά και άυλα παιδιά;

«Σιγουρεμένος για την αφοσίωσή της δεν είχε ποτέ κατορθώσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της. «~ Α.Πούσκιν

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ντουμπρόβσκι» του Α.Πούσκιν

– Καί βέβαια, απάντησε τραχειά, υπέροχο τούτο το κυνοτροφείο αμφιβάλλω όμως αν οι άνθρωποί σου περνούν ζωή τόσο γλυκειά όσο καί τα σκυλιά σου.

– … πήγε στον δικαστή, αν και συχνά ό ίδιος γίνεται ό δικαστής του εαυτού του. Δεν είναι για μας, τους σκλάβους, να καταλαβαίνουμε αυτά που θέλουν οι αφεντάδες, αλλά στ’ αλήθεια είχε άδικο ο πατέρας σας να πάει ενάντια στον Κύριλο Πέτροβιτς Τρογιεκούρωφ, η βέργα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στο τσεκούρι!

Aρχαία ελληνική ευχή για τα γενέθλια

Βρυξέλλες 2016

«Ω κορυφαία Θεά των γεννήσεων, Ακραία Άρτεμη δέξου αυτόν τον σεμνό ύμνο και χάρισε την ευλογία σου σε αυτόν που γιορτάζει την ημέρα της γεννήσεως του στο υλαίο πεδίο της ύπαρξης.
Εσύ που δίνεις το τέλειο δώρο Ανυσιδώρα χάρισε δώρα υγίειας, ευδαιμονίας, πνευματικής και υλικής ανάπτυξης, χαράς, ευθυμίας, και κάθε άλλου ψυχικού ή υλικού δώρου που εσύ κρίνεις για την αρετοδρομία της υπάρξεως.
Στάσου Βοηθός της υπάρξεως τούτης και Ευπλόκαμος, στρώνοντας άριστους δρόμους αρετής που οδηγούν σε έπαθλα αιώνια ώστε η ψυχή να ομοιάζει την Ευστέφανη χάρη Σου.
Καθαρά Θεά, κράτα αμόλυντη την ψυχή από κάθε κακό.
Μεγαλώνυμη και Ολβιόμοιρη Θεά χάρισε την μέγιστη ευτυχία της μοίρας ως
Περασία βοήθησε την σκέψη να οδεύει ασφαλής από τις αναζητήσεις της.
Σαόφρων χάρισε υγιή σκέψη.
Σεμνή Θεά δώρισε την σπουδαιότητα και τον σεβασμό σε τούτη την ύπαρξη.»

Συναισθηματικά μη διαθέσιμος…

Γράφει η Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc

Ενδιαφέρεσαι… κι αυτός το ίδιο ενδιαφέρον έδειχνε… όμως, σταδιακά ανακαλύπτεις ότι συναισθηματικά δεν είναι εδώ… είναι αλλού; Δεν θέλει να είναι πουθενά; Δεν έχει και τόση σημασία και ίσως ποτέ δεν θα μάθεις. Το θέμα είναι τι σημαίνει συναισθηματικά μη διαθέσιμος… και τι μπορούμε να κάνουμε…

[Άγνοια οδηγεί την επιστήμη]

Μέτσοβο, Ιούνιος 2017

Στην γνώση την ατελείωτη
το διαδίκτυο έχει τις απαντήσεις (?)
Στην γνώση την απόλυτη
ο έρωτας έχει τις απαντήσεις
Την άγνοια τη μεγαλύτερη
η επιστήμη ξεδιαλύνει
Εννιά μέτρα βιβλία
μας αντιστοιχούν στον κυβερνοχώρο
Απαντήσεις υπάρχουν
Ποιές είναι οι κατάλληλες ερωτήσεις;

Μαθαίνοντας για το σωματικό θέατρο

Στην σημερινή Ελλάδα, όλα έχουν πάει τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια πίσω, λόγω της οικονομικής δυσχέρειας που βιώνει η χώρα. Πάντα σε περιόδους κρίσης, η τέχνη ανθεί, δημιουργείται μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Πιθανότατα για να βρει ο άνθρωπος αντιστάσεις απέναντι στα δεινά του, καλλιεργεί αυθόρμητα την δημιουργική του πλευρά. Είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση παρακολουθούμε την γέννηση πολλών θεατρικών σχημάτων και ιδιαίτερα ομάδων που προάγουν το μοντέρνο και το μεταμοντέρνο είδος θεατρικής γραφής πάνω στη σκηνή. Ένα είδος γραφής, δηλαδή, που σπάει την ευθύγραμμη λογική πορεία των πραγμάτων, που κινείται έξω από τα παραδοσιακά συμβατικά πλαίσια (ρεαλιστική γραφή).

Αϊτός

Αϊτός

Είν’ τα ουράνια ένας δρόμος περιπάτου
Κομψά κι αθόρυβα πετάς πάνω απ’ το δάσος
Σε ίση απόσταση, να δεις το θήραμά σου
Πίσω απ’ το βράχο, η ασφάλεια της φωλιάς σου

Αυτός είναι ολόκληρος ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας

Τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδος αποτελούν οι δύο πρώτες στροφές του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν».

Γράφτηκε το Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο από τον ποιητή Διονύσιο Σολωμό. Ένα χρόνο αργότερα δημοσιεύτηκε στο Μεσολόγγι και τον ίδιο χρόνο ο Φωριέλ το συμπεριέλαβε στη συλλογή των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών.

Το 1828, ο Νικόλαος Μάντζαρος, κερκυραίος μουσικός και φίλος του Σολωμού, μελοποίησε το ποίημα, με βάση λαϊκά μοτίβα, για τετράφωνη ανδρική χορωδία, αλλά όχι ως εμβατήριο. Έκτοτε ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» ακουγόταν τακτικά σε εθνικές γιορτές.

Το ποίημα «Ύμνος εις την Ελευθερία» αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές από αυτές οι 24 πρώτες στροφές καθιερώθηκαν ως Εθνικός Ύμνος, το 1865.

Από αυτές οι δυο πρώτες είναι εκείνες που ανακρούονται και συνοδεύουν πάντα την έπαρση και την υποστολή της σημαίας και ψάλλονται σε επίσημες στιγμές και τελετές. Κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης αποδίδονται τιμές χαιρετισμού.

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί.

‘Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά

Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ’ ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·
δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.

‘Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλ’ ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά.

΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά ‘βρεις τα παιδιά σου, σύρε», έλεγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι που τη δόξα σού ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή.