Σχέσεις

Υπάρχει κάτι το άσχετο;

Εμείς λέμε από την αρχή, όχι!

Ας δούμε όμως τα δεδομένα, όπως και τις απόψεις που υπάρχουν.

Η αρχαία Κινέζικη σκέψη συνέλαβε τους αρχέτυπους πόλους της φύσεως και τους ταύτισε με κάθε μορφής συμπληρωματικές αντιθέσεις: αρσενικό-θηλυκό, θετικό-αρνητικό, πάνω-κάτω (Δίπολα). Στον ένα πόλο έδωσε την ονομασία ″γίν″ και στον άλλο ″γιάγκ″. Η σχέση αυτών των εννοιών αποτυπώθηκε στο πανάρχαιο σύμβολο ″Τάϊ-Τσί-Τού″ το ″Διάγραμμα της υπερβάσεως″. Προέρχεται από την εγγραφή σε κύκλο ακτίνας χ, δύο κύκλων ακτίνων χ/2, οι οποίοι έχουν τα κέντρα τους πάνω στην ίδια διάμετρο, οπότε εφάπτονται μεταξύ τους, αλλά και με τον αρχικό κύκλο, όπως φαίνεται στο σχήμα:

Η ροπή ολοκλήρωσης του γίν, πυροδοτεί τη γέννηση του γιάγκ, η ολοκλήρωση του οποίου πυροδοτεί τη γέννηση του γίν κ.ο.κ . Την ίδια ιδέα νομίζουμε ότι τη βρίσκουμε θαυμάσια διατυπωμένη από την ελληνική σκέψη στα ρητά: ″ουδέν κακόν αμιγές καλού″, ″μηδέν άγαν″, ″μέτρον άριστον″, καθώς και στη σκέψη του Ηράκλειτου ″πάντα ρεί, ουδέν μένει″ εμπεριέχεται η αέναος ροή του σύμπαντος και κάθε γένεσις είναι προϊόν αντιθέσεων άρα σχέσεων. Άλλωστε και η θεωρία της ″σχετικότητας″ στηρίζεται στην ίδια αρχή, των σχέσεων που απορρέουν από την κίνηση των πάντων, την αντίληψη του χωροχρόνου.

Σε σχέση λοιπόν με όλα τα παραπάνω θεωρούμε ορθή την μη ύπαρξη του λήμματος άσχετος στο έγκυρο, αναγνωρισμένο λεξικό της ελληνικής γλώσσας των Liddell-Scot-Κωνσταντινίδου με την έννοια που τα νεότερα λεξικά και οι νεοέλληνες αποδίδουμε, δηλαδή του μη ευρισκόμενου σε σχέση, αλλά με την τελείως διαφορετική έννοια του ακατάσχετου, ακράτητου, ακαταμάχητου. Μάλιστα στα νεότερα λεξικά (Τεγόπουλος-Φυτράκης) έχει εκλείψει η λέξη με την αρχική της έννοια, ο δε Μπαμπινιώτης μετά βίας μας κάνει τη χάρη για μια ολιγόλογη αναφορά. Η πάγια δικαιολογία των σύγχρονων γλωσσολόγων; Η ζωντάνια της γλώσσας! Για χάρη λοιπόν της ζωντάνιας, ας πεθάνουν οι λέξεις που αποδίδουν έννοιες αιώνων συμβάλλοντας στον πολιτισμό ∙ και φυσικά έχοντας άγνοια του ″ατομικού″ και ″συλλογικού εαυτού″, παρά μόνο τεχνοκρατική αντίληψη, εν ονόματι της ζωντάνιας της γλώσσας, απωθούν τα πραγματικά αίτια ∙ όχι την ″ασχετοσύνη″ με την δική τους νεότερη έννοια της λέξης –που για μας δεν υπάρχει- , αλλά της ουσιαστικής άγνοιας του τί πραγματικά κάνουν, αφού δεν μπορούν καν να θέσουν το ερώτημα, -ξέροντας ότι η λέξη πήρε αυτή τη σημασία στα νεότερα χρόνια- , γιατί η έννοια αυτή δεν προσδιορίζονταν από την δημιουργία μιας νέας λέξης; Φυσικά η απάντηση είναι πικρή –όπως κάθε αλήθεια- γι’ αυτό και απωθείται. Γιατί σε κάθε περίοδο παρακμής μαζί με τόσα άλλα, εκλείπουν και οι γλωσσοπλάστες καθώς επικρατούν η αδιαφορία, η οκνηρία, η ημιμάθεια που οδηγούν στην ″ιεροσυλία″ της γλώσσας, τη μεταποίησή της προς ευκοπώτερη πώληση του υποπροϊόντος ∙ και να ήταν μόνο αυτή η λέξη … Μια σύγκριση παλαιότερων με νεότερα λεξικά, αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής, η οποία και προοιωνίζεται το ζοφερό μέλλον. Φυσικά αν μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι η γλώσσα (ορθό για μας λεξικοινωνία), αποτελεί το πιο σημαντικό μέσο επικοινωνίας με τον ″εαυτό″ και τον ″άλλο″ – οι οποίοι συνάπτουν σχέση – προκειμένου να προάγει τη γνώση του ″ατομικού″ και ″συλλογικού οργανισμού″ απαιτείται να είναι σαφής, ακριβής, μονοσήμαντη. Χαρακτηριστικά της λεξικοινωνίας των Σπαρτιατών και της σηματοκοινωνίας των δελφινιών.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΩΝ (ΔΙΠΟΛΑ)

A. ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

α) Σχέσεις προσώπων:

1. Σχέση με τον εαυτό

2. Σχέση με τα πρόσωπα του οικογενειακού δέντρου, κατ’ευθεία γραμμή (γονείς, προ-γονείς, παιδιά, εγγόνια) και πλαγίως (αδέλφια, θείοι, ξαδέλφια).

3. Σχέσεις με δασκάλους, συμμαθητές (κατά τα σχολικά χρόνια).

4. Σχέσεις με προϊσταμένους, υφισταμένους, συναδέλφους (στον εργασιακό χώρο) και σχέσεις με το κοινό, τους συμπολίτες, των στελεχών των υπηρεσιών.

5. Σχέσεις κοινωνικών γνωριμιών, φιλικές, συναισθηματικοσεξουαλικές (φιλετερόφυλες, φιλομόφυλες) .

6. Έμμεσες σχέσεις (φαντασιωσικές, εικονικής πραγματικότητας, τηλεπικοινωνιακές μέσα από έντυπα, τηλεόραση, κινηματογράφο, μουσική και άλλες τέχνες). Δηλαδή σχέσεις με ινδάλματα.

7. Διαδικτυακές σχέσεις.

β) Σχέσεις με τα ζώα

γ) Σχέσεις με τα φυτά

δ) Σχέσεις με τα πράγματα-σώματα.

Β. ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΧΙ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ

α) Σχέσεις των ζώων

β) Σχέσεις των φυτών

γ) Σχέσεις των πραγμάτων-σωμάτων, και όλων αυτών μεταξύ τους, χιαστί.

Αρκεί η παραπάνω ταξινόμηση, για να αντιληφθούμε ότι τα όντα αποτελούν συμπαντικό δίκτυο, επεκτεινόμενο προς όλες τις διαστάσεις, και ότι αλληλοεπηρεάζονται δυναμικά. Αποτελούν τους κόμπους του δικτύου και οι κλωστές τις μεταξύ τους συνάψεις – όπως ακριβώς τα εγκεφαλικά κύτταρα με τις συνάψεις τους -, σ’ αυτόν τον οργανισμό του σύμπαντος. Ο αλληλοεπηρεασμός αυτός γίνεται περισσότερο αντιληπτός όσο αυξάνει η αυτογνωσία- ωριμότητα του ανθρώπου. Τότε αποκτάται και η ικανότητα αντίληψης του πιο σημαντικού διπόλου σχέσης:

Γ. ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Τότε ˝φωτίζεται˝ , υφίσταται την ˝τέλεια ωρίμανση˝ ˝θεώνεται ˝ ο άνθρωπος, βιώνοντας την έννοια της Αλληλουχίας (της κατ’ αμοιβαιότητα συνοχής) του συμπαντικού δικτύου, αναφωνόντας : ˝Αλληλούϊα˝ .

Βλέπετε λοιπόν σ’ αυτόν τον πίνακα ταξινόμησης το τεράστιο εύρος του φάσματος των σχέσεων.

Ας δούμε και το φοβερό βάθος της σημασίας τους, αναλύοντας το πανάρχαιο και πανανθρώπινο ερώτημα: Ποιο είναι το νόημα της Ζωής;

Έχουν γραφτεί βιβλία επί βιβλίων, αφορισμοί διάσημων, δυστυχώς αόριστοι, επιμέρους, ασαφείς, επουσιώδεις.

Προσέξτε μια τέτοια ανθολογία που έχω πρόχειρη με τίτλο το ″Το νόημα της Ζωής″ όπως το είδαν άνθρωποι διαπρεπείς και ενάρετοι. Σημειώνω τον κωδικοποιημένο πίνακα περιεχομένων.

1. Η Ζωή είναι για να την απολαμβάνεις.
2. Υπάρχουμε για να υπηρετούμε το Θεό
3. Υπάρχουμε για να ανακαλύψουμε τη σοφία και τον εαυτό μας.
4. Το νόημα της ζωής είναι ένα μυστήριο.
5. Η Ζωή δεν έχει νόημα.
6. Ζούμε για να βοηθάμε τους άλλους.
7. Η Ζωή είναι αγώνας.
8. Υπάρχουμε για να προσφέρουμε στην κοινωνία.
9. Εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε το νόημα.
10. Η Ζωή είναι παράλογη.

Εμείς απαντούμε, ότι το νόημά της εκφράζεται με μια λέξη: ΧΑΡΑ! Χωρίς τη χαρά, η Ζωή δεν έχει νόημα. Όλοι διαπιστώνουμε ότι η ζωή χαρακτηρίζεται από εναλλαγή της χαράς με τη λύπη, δηλαδή τη στέρηση της χαράς.

Όταν στερούμεθα τη χαρά, ζούμε ελπίζοντας στην επαναφορά της. Γι’ αυτό και η ευχή ″περαστικά″, στην κάθε είδους λύπη, όπως στις περιπτώσεις νοσημάτων, που αποτελούν έναν από τους βασικούς λόγους στέρησης της χαράς, εξαιτίας απώλειας της υγείας-Είναι αποδεικτικές οι περιπτώσεις, που όταν η κατάθλιψη οδηγήσει στην απελπισία, δηλαδή στην απώλεια της ελπίδας ότι η χαρά θα επανέλθει, κατάληξη είναι η αυτοκτονία, διότι η ζωή χάνει πλέον το νόημά της-

Αν προσέξουμε, θα διαπιστώσουμε ότι δύο είναι οι πηγές της χαράς. Η ηδονή και η απόλαυση από τη μία και η αρετή με τον έρωτα και την αγάπη από την άλλη.

Στα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τη μια πηγή από την άλλη, θα αναφερθούμε παρακάτω.

Ας πούμε όμως εδώ, ότι αν προσέξουμε καλύτερα θα διαπιστώσουμε ότι η άντληση της χαράς από τις δύο αυτές πηγές-ή αντίθετα της λύπης, όταν δεν επιτυγχάνεται η άντληση- γίνεται μέσα από τις σχέσεις με τον ίδιο μας τον εαυτό και με τους άλλους.

Να, λοιπόν γιατί λέμε ότι δεν υπάρχει το άσχετο!

Να, γιατί οι σχέσεις είναι το Α και το Ω της Ζωής!

Να, γιατί οι σχέσεις είναι το νόημά της, όταν προσφέρουν χαρά και τη στερούν από το νόημά της όταν επιφέρουν πόνο και θλίψη.

Κι εδώ επιτρέψτε μας μια παρένθεση, γιατί το θέλει ο συνειρμός. Ας τελειώνουμε πια με αυτή την καθημερινή ανοησία του ″ σε συγχαίρω″, ″τους συνεχάρει″- Δεν συγχαίρω προς κάποιον, αλλά με κάποιον και φυσικά δεν χρειάζεται και το με, διότι εμπεριέχεται στο συν. Απλά λοιπόν συγ-χαίρω. Κι ας μπούμε δια του τύπου και στην ουσία, αφού ταιριάζει η στιγμή, μιας κι έχει να κάνει με τη λεπτή διακριτική ικανότητα επί των διαπροσωπικών σχέσεων. Αποτελεί ανώτερη διακριτική βαθμίδα του ″γνώθι σαυτόν″, της ″ωρίμανσης″, της ″τελειοποίησης″, το να συγ-χαίρω από το να συλ-λυπούμαι (συμπάσχω). (Λεπτομέρειες σε σχετικό κεφάλαιο)

Ας είμαστε λοιπόν φειδωλοί στη λέξη συγχαίρω, να νιώθουμε ειλικρινείς, αυθεντικοί όταν την εκφράζουμε, γιατί μόνο τότε η λέξη συνοδεύεται με πρόσφορο συναίσθημα και την αρμόζουσα συμπεριφορά και φυσικά να μην τη λέμε με τη σημασία του εύγε, του μπράβο, του επιβραβεύω.

Πολλά θα αναφέρουμε στα σχετικά κεφάλαια για τη σημασία της λεξικοινωνίας-γλώσσας στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και στη σχέση με τον εαυτό.

 

 

 

(Παραπομπή Πίνακα): ٭Θα αναφερθούμε αναλυτικά παρακάτω, στο κεφάλαιο «Διασκέδαση και Ψυχαγωγία».

(Για να δείτε την εικόνα σε μεγαλύτερο μέγεθος κάντε κλίκ πάνω της).

Τον πίνακα αυτό, τον καταρτίσαμε και τον διδάσκουμε επί δεκαετίες. Προσέξτε όμως παρακαλώ, πόσο περίτρανα επιβεβαιώνεται και βιολογικά (μοριακή βιολογία-γονιδίωμα), από την τελείως πρόσφατη (Μάρτιος-Ιούλιος 2013) αμερικανική επιστημονική έρευνα: A functional genomic perspective on human well–being, των Barbara L. Fredrickson, Steven W. Cole et. all (PNAS). Οι ερευνητές βάσει των ευρημάτων τους συμπεραίνουν ότι δεν αρκεί κανείς να είναι γενικά ευτυχισμένος, καθώς τα ανθρώπινα γονίδια με έναν μυστηριώδη τρόπο, ξεχωρίζουν σε μοριακό επίπεδο, το ″σωστό″ από το ″λάθος″ είδος ευτυχίας. Ξεχωρίζουν λοιπόν δύο είδη χαράς, την ενάρετη (που λέγεται και ″ευδαιμονία″) και όσοι ανήκουν εδώ βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση από την άποψη υγιούς λειτουργίας των γονιδίων τους, σε σχέση με όσους αισθάνονται την ″κακή″ και πιο ρηχή χαρά (τη λεγόμενη ″ηδονιστική″). Με άλλα λόγια μια ζωή με νόημα είναι ανώτερη (ακόμη και σε βιολογικό-γονιδιακό επίπεδο), από μία απλά ευτυχισμένη ζωή.

Εδώ και χρόνια η επιστημονική έρευνα επικεντρώνεται στο πως επηρεάζονται το γονιδίωμα και το ανοσοποιητικό σύστημα, από το άγχος, την κατάθλιψη κ.α. Όμως τώρα η εστίαση έγινε στην επίπτωση της θετικής ψυχικής καταστάσεως στη βιολογική λειτουργία και διαπίστωσαν ότι όλες οι μορφές ευτυχίας, δεν είναι τελικά ίσες στα ″μάτια″ των γονιδίων.

Το βασικό συμπέρασμά τους ήταν ότι οι άνθρωποι που νιώθουν την ″ευδαιμονικού″ τύπου ευτυχία, δηλαδή έχουν ένα αίσθημα ανιδιοτέλειας, ευγενικού σκοπού και ενός βαθύτερου νοήματος στη ζωή τους (κοινωνική υπηρεσία, φιλανθρωπία, πνευματική αναζήτηση κλπ.), έχουν ταυτόχρονα μια πιο ευνοϊκή έκφραση γονιδίων στον οργανισμό τους, με αποτέλεσμα το ανοσοποιητικό σύστημά τους να είναι πιο αποτελεσματικό και το σώμα τους να προστατεύεται καλύτερα από τις ασθένειες.

Αντίθετα, όσοι άνθρωποι νιώθουν μεν ευτυχισμένοι, αλλά με ″ηδονικό″ τρόπο, δηλαδή αρκούνται συνήθως σε εγωκεντρικές, εφήμερες και υλικές ικανοποιήσεις (φαγητό, σεξ, διασκέδαση κλπ.), εμφανίζουν αρνητική έκφραση γονιδίων στο σώμα τους, με συνέπεια ο οργανισμός τους να είναι πιο ευάλωτος στις χρόνιες φλεγμονές, τις λοιμώξεις και σε άλλες αρρώστιες (καρδιαγγειακές, νευροεκφυλιστικές κ.α.). Οι ερευνητές επισήμαναν πως ενώ οι ″ηδονικοί″ άνθρωποι υποκειμενικά νιώθουν πολύ ωραία, τα γονίδια τους αντικειμενικά αντιδρούν πολύ διαφορετικά από ότι στην περίπτωση των ″ευδαιμονικών″ ανθρώπων.

Προηγούμενες έρευνες των ίδιων και άλλων επιστημόνων έχουν συσχετίσει τα θετικά συναισθήματα-ιδίως του ″ευδαιμονικού″ τύπου-με ένα μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, δηλαδή η ″σωστή″ ευτυχία χαρίζει περισσότερα χρόνια ζωής. Ίσως όπως είπε ο μεγάλος ψυχολόγος Κάρλ Γιούγκ, ″το πιο μικρό που έχει νόημα, αξίζει περισσότερο στη ζωή από το πιο μεγάλο χωρίς νόημα″. Κι όπως επίσης αναφέρει ο Παροιμιαστής-προσθέτουμε εμείς-μετά από τις σοφές συμβουλές που δίνει για ενάρετη ζωή, ότι: Τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πολὺν ζήσεις χρόνον, καὶ προστεθήσεταί σοι ἔτη ζωῆς (Παροιμίαι Σολομώντος Κεφ. Θ’, Στιχ. 11).

Η άντληση της χαράς από την Α. πηγή, είναι σύμφυτη με τη ζωή. Δεν θα πέφταμε πολύ έξω, αν λέγαμε ότι μία πρώτη εμπειρία του παραδείσου τη βιώνουμε κατά την ενδομήτρια ζωή. Τότε που τα πάντα γίνονται μόνα τους. Ο ύπνος, η διατροφή, στο πιο κατάλληλο περιβάλλον από πλευράς ασφάλειας, θερμοκρασίας κ.λπ. Αποτελούμε ένα νέο όργανο στον οργανισμό της μητέρας, από τον οποίο παίρνουμε τα πάντα κατά προτεραιότητα, έστω κι αν αυτό αποβαίνει εις βάρος της (άντληση σιδήρου, ασβεστίου), διότι έχουμε την ίδια αιματική κυκλοφορία. Η οποία όμως έχει και ένα αρνητικό, δηλαδή τη μεταβίβαση αρνητικών συναισθημάτων και συγκινήσεων της μητέρας σ’ εμάς, μέσα από τη ˝μετάγγιση˝ της διαταραχής των σχετικών ορμονών της.

Έτσι επιβεβαιώνεται και σ’ αυτή την αρχέγονη-πρώτη σχέση μας ότι η ζωή χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή της χαράς με τη λύπη, της ειρήνης με τον πόλεμο. Και φυσικά κατά την ενδομήτρια ζωή η σχέση με την μητέρα δεν είναι μοναδική, αφού είναι βέβαιο ότι δεχόμαστε ερεθίσματα-πληροφορίες από το ευρύτερο περιβάλλον. Δεν ξεχνώ την περίπτωση της κυοφορίας του πρώτου μας παιδιού, κατά τον όγδοο μήνα της. Ζεστή εποχή, ανοιχτά παράθυρα σε κεντρική περιοχή της Αθήνας. Καθισμένοι στο σαλόνι με τη σύζυγό μου μελετούμε-ως πρωτάρηδες-το συντελούμενο θαύμα της ζωής στην κοιλιά της.

Την ηρεμία της ατμόσφαιρας και της κοιλιάς διαταράσσει το έντονο κορνάρισμα από τον δρόμο. Ήταν ακαριαία η αντίδραση, το σκίρτημα του παιδιού, λες και τρόμαξε μέσα στον ύπνο του. Η τόσο γρήγορη αντίδραση μαρτυρούσε ότι αυτή προήλθε από τον ερεθισμό του δικού του νευρικού συστήματος και όχι από αιματογενή νευροορμονικό ερεθισμό της μητέρας του.

Η πρώτη έξωση από τον παράδεισο συντελείται με τον τοκετό. Μέγιστη τραυματική εμπειρία. Το περιβάλλον έξω από τον παράδεισο πιο κρύο, η έλλειψη οξυγόνου αναγκάζει στις πρώτες εισπνοές που ξεσκίζουν και καίνε τα τρυφερά πνευμόνια, και μετά η χαριστική βολή της αποκοπής του ομφάλιου λώρου.

Το κλάμα είναι γοερό, αλλά και αναγκαίο.

Μετά από όλα αυτά, αντιλαμβάνεστε την παρηγοριά της ζεστής μητρικής αγκαλιάς και του απαλού μαστού που προσφέρει αισθητηριακή απόλαυση, την ηδονή του κορεσμού, την εξασφάλιση της επιβίωσης και τον γλυκό ύπνο, ως μέσο επανόδου στον χαμένο παράδεισο.

Το κλάμα πλέον γίνεται όπλο με τη χρήση του οποίου εξασφαλίζεται η κάλυψη των αναγκών, της απόλαυσης, της επικοινωνίας, της χαράς. Κι όσο φυσικά όλα αυτά ικανοποιούνται, επιφέρουν μέσα από τις πράξεις την υπερτροφία του εγώ του νέου ανθρώπου, κατά τη βρεφική, νηπιακή, παιδική, εφηβική ηλικία του (και όχι μόνο).

Κατά τις περιόδους αυτές της ανωριμότητας, το κύριο χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς στηρίζεται στο νόμο της απόλαυσης και της ηδονής, που είναι ″τα θέλω όλα, εδώ και τώρα″.

Φυσικά κατά τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης, οι γονείς είναι αναγκασμένοι για την επιβολή ορίων για τα οποία δεν έχουν γνώση ούτε πείρα, με αποτέλεσμα να αυτοσχεδιάζουν ή να εφαρμόζουν μέτρα ″κλισέ″ της συμπεριφοράς των δικών τους γονιών, ακόμη κι αν δεν συμφωνούσαν πριν με αυτά.

Αυτό είναι το βασικό μοντέλο λειτουργίας της σχέσης γονέων-παιδιών, που δεν διαφέρει ουσιαστικά σε όλες τις άλλες διαπροσωπικές σχέσεις-όπως θα δούμε αναλυτικά παρακάτω-καθώς είναι καθηλωμένες όλες τους στην ανωριμότητα (άγνοια του εαυτού) της οποίας τα κύρια χαρακτηριστικά είναι η συμφεροντολογική της συνεχούς αύξησης της χαράς μέσα από την απόλαυση της ποικιλίας των ποιοτήτων και της υπερβάσεως των παντός είδους ορίων (υπέρβαση ποσοτήτων). Πρόκειται για την καταπάτηση του αριστείου του μέτρου και υποταγής στις δυνάμεις της φιλαυτίας και του εγωϊσμού.

Δυνάμεις οι οποίες οδηγούν σε πράξεις που καθορίζουν μέσα από τις σχέσεις, τη ζωή των ανθρώπων (κάρμα κατά τις ανατολικές θρησκείες και φιλοσοφίες). Φυσικά δεν έχει να κάνει με το πεπρωμένο ή με τις πράξεις μας σε μία προγενέστερη ζωή, αλλά με την μηχανικότητα της μεταβίβασης της συμπεριφοράς από γενιά σε γενιά. Μηχανικότητα η οποία καθώς επιβάλλει την φιλαυτία και τον εγωϊσμό, αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο για το ″γνώθι σαυτόν″ αφού συντηρεί προς την αντίθετη κατεύθυνση (άγνοια) τη ″Ροή″

Ροή

Άνθρωποι, άνθρωποι

περνούν και φεύγουν

κι απομένουνε στις μνήμες

τόσο λίγων, για τόσο λίγο,

κληροδοτώντας όμως την μηχανικότητα.

Άνθρωποι, ευλογημένοι (;)

που έρχονται και φεύγουν

και μένουνε στις μνήμες

τόσο πολλών, για τόσο πολύ,

κι ας είναι σύνηθες

ακόμη και το αντιθετικό

της παρουσίας τους.

Προς τι λοιπόν και διατί

το ανθρώπινο τούτο παράδοξο;

Μα, ολοφάνερα η άγνοια της ύπαρξης.

Η προσκόλληση στο βολικό

και το συμφέρον (;)

στη θεοποίηση του ″εγώ″

και όχι του ″εμείς″

στον διαχωρισμό

και όχι στη συν-ένωση.

Έτσι που να μην πάψει

το να ″φοβάται ο Γιάννης το θεριό

και το θεριό το Γιάννη″.

Ω! μνήμη Εσύ

το Θείο Δώρο,

που χάρη Σού

παίρνει υπόσταση

και η Ροή και ο Χρόνος,

το Παρελθόν και το Παρόν

μα και το Μέλλον.

Που χάρη Σού υπάρχω

μέσα στου Σύμπαντος το δίχτυ

και χάρη Σού κι αυτό υπάρχει.

Οϊμένα! αν απομένεις μόνη

χάνοντας τον αρματηλάτη Λόγο

και τ’ άλογο της Φαντασίας,

πλανάσαι αμετακίνητη

ορίζοντας Αλήθεια

την ταπεινή πραγματικότητα.

Μα, ας προσπαθήσω

καλύτερα να σε γνωρίσω

κι από της απουσίας σου

την ύπαρξη, ενόσω Ζω, (νόσος Alzheimer)

καθώς αυτός ο αποχωρισμός

δηλώνει και ορίζει

το τι σημαίνει

″Χωρισμός″

που είναι η αισθητηριακή, μνημονική

μα και συναισθηματική

-συνειδητή ή ασυνείδητη-

ανυπαρξία δεδομένων

του αντικειμένου στο υποκείμενο.

Αλί! καθηλωμένος ένας κόμπος

στου Σύμπαντος το δίχτυ,

-ωσάν τον Προμηθέα-

την ύπαρξή του αγνοεί

μα και το δίχτυ.

Bασίζεται στο βιβλίο: «Η οδός επανόδου στον Έρωτα, στην Αλήθεια, στη Ζωή, στην Αγάπη» του Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτού Στρατή Γ. Οικονόμου, το οποίο είναι κατοχυρωμένο με ISBN 960 220 058 8.

πηγή:https://gnothisafton.wordpress.com/

Advertisement