Το εύοσμο αποσμητικό του οικοσυστήματος

(Πηγή Artatm)

Το εύοσμο αποσμητικό του οικοσυστήματος
(Δυναμική Ψυχογλωσσική προσέγγιση)

Σε πρόσφατη συνάντηση οικολόγων-για την παρακολούθηση σχετικής ομιλίας-άκουσα κατά κόρον την έκφραση ″το οικολογικό πρόβλημα″, με την οποία σημαίνουν την έννοια της ρυπάνσεως του πλανήτη μας. Ότι δηλαδή το ″οικολογικό πρόβλημα″ είναι η αύξηση αυτών των ρύπων.*

———————————

* Σωστή είναι η λέξη ″ρύπανση″ στην περίπτωση αυτή και λάθος η συχνά χρησιμοποιούμενη ″μόλυνση″, διότι μόλυνση σημαίνει την άτοπη και μεγάλη ανάπτυξη παθογόνων μικροβίων κυρίως εντός οργανισμών, προκαλώντας νόσους. Φυσικά οι ρυπάνσεις υποβοηθούν τις μολύνσεις.
Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για λάθος όταν η έκφραση αυτή εκπέμπεται ή εκλαμβάνεται με τη σημασία αυτή. Το γιατί, παρ’ ότι απλό, είναι δύσκολο στη διατύπωση, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να το αποδώσω με παράδειγμα.
Όταν κάποιος ασθενής πηγαίνει στον Οφθαλμίατρο ή τον Νευρολόγο, έχει ένα οφθαλμικό ή νευρικό πρόβλημα. (Λάθος λέμε ότι ο ασθενής έχει οφθαλμολογικό ή νευρολογικό πρόβλημα).
Όταν ο Οφθαλμίατρος ή ο Νευρολόγος ως επιστήμονας (-λόγος) αντιμετωπίζει πρόβλημα διαγνώσεως, θεραπείας κ.α. με τον συγκεκριμένο ασθενή και γι’ αυτό ζητά εξετάσεις και συμβούλια, τότε ο συγκεκριμένος αυτός επιστήμονας αντιμετωπίζει ένα οφθαλμο-λογικό ή νευρο-λογικό πρόβλημα. (Το πρόβλημα δηλαδή βρίσκεται στο δικό του μυαλό). Η λογική-γνώση την οποία απέκτησε σπουδάζοντας την επιστήμη του και η εμπειρία του, εδώ δεν τον βοηθούν, με αποτέλεσμα να αναφύεται το όποιο (οφθαλμο-νευρο-καρδιο)-λογικό πρόβλημα, επαναλαμβάνω, του επιστήμονα.
Άρα λοιπόν πρόκειται για σωστή έκφραση (″το οικολογικό πρόβλημα″), η οποία όμως χρησιμοποιείται άστοχα αφού αποδίδει άλλη έννοια. Ελπίζω να έγινε κατανοητό, αναμένοντας βέβαια και τη συνήθη θέση: ″Μα αφού η λαθεμένη εκπομπή είναι σχεδόν σίγουρο ότι επιφέρει και την ανάλογη λαθεμένη πρόσληψη, που το κακό, αφού το αποτέλεσμα είναι η επικοινωνία;″
Σε μια τέτοια απλοϊκή λαϊκιστική σκέψη, ας μου επιτραπεί κι εμένα ν’ απαντήσω τουλάχιστον απλοϊκά: Εάν συνεννοηθούμε οι δυο μας πως όταν λέμε τη λέξη αλήθεια θα εννοούμε ψέμμα και βέβαια θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε, αλλά τότε θα πρέπει στα σοβαρά να αναρωτηθούμε για το πόσο καλά στέκουμε κάνοντας μια τέτοια συμφωνία.
Επειδή όμως υπάρχει και η ουσιαστική, εξήγηση στο ″γιατί″, προχωρώ. Πιστεύω ότι το ″οικολογικό πρόβλημα″ (με την ορθή φυσικά έννοιά του όπως είπα), βρίσκεται στο νου, στην ψυχή του ανθρώπου , στο λογικό μέρος της οποίας ιδιαιτέρως αφορά. (Γι’ αυτό και οι κύριοι υπεύθυνοι της οικοφθοράς και της οικορύπανσης είναι οι πολιτικοί, οι επιστήμονες και οι τεχνολόγοι).
Δεν δυσκολεύομαι βέβαια να αναγνωρίσω ως τον πρώτο οικοφθοροποιό, το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος (τον Αδάμ και την Εύα), μέσα από την πράξη του προπατορικού αμαρτήματος.
Είτε δούμε επιφανειακά το γεγονός-μη φάτε δηλαδή τον καρπό του συγκεκριμένου αυτού δένδρου της κτίσεως-, είτε συμβολικά-που είναι και το ορθό-, ότι δηλαδή δίδεται από τον Θεό στους πρωτόπλαστους μία οδηγία πορείας στις σχέσεις τους με τα άλλα όντα της κτίσεως, το βέβαιο είναι ότι η εντολή αυτή καταπατάται κι έτσι επέρχεται η πρώτη ανωμαλία στην αρμονική αλληλουχία της σχέσεως των όντων-βλάβη της παγκόσμιας ισορροπίας εξαιτίας της διαστρεβλώσεως της λογικής του ανθρώπου και της ταυτόχρονης ανάπτυξης άλογων επιθυμιών και υπερβολικών αισθητηριακών-αισθησιακών αναγκών κατά προτροπή του διαβόλου.
Κι επειδή έκτοτε η λογική του ανθρώπου παραμένει διαστρεβλωμένη-δυστυχώς και μετά την ενανθρώπιση του Λόγου, αφού δυνατότητα δόθηκε στην ελευθερία του ανθρώπου για σωτηρία εις τον επιθυμούντα και βουλόμενο- (πόσοι άραγε οι βουλόμενοι), παραμένει και διογκώνεται το ″οικολογικό πρόβλημα″. Να γιατί είπα ότι το οικολογικό πρόβλημα αφορά κυρίως τη λογική του ανθρώπου (είναι νοητικό-συναισθηματικό πρόβλημά του) και ό,τι συμβαίνει στη φύση (οίκο), απλά είναι οι επιπτώσεις αυτού του λογικού προβλήματός του.
Δεν έπαψε ούτε και είναι δυνατόν να πάψει η αλληλουχία ανθρώπου-φύσεως. (Αλληλουχία = το αμοιβαίως συνέχεσθαι).

Έτσι όταν ο παράλογος-εγωιστής άνθρωπος ρίξει την καταστρεπτική βολίδα του εναντίον της φύσεως, επόμενο είναι να μεταβληθεί σε μπούμερανγκ και να τον τραυματίσει.
Πράγματι, λοιπόν, κύριο πρόβλημα είναι το οικο-λογικό και δεύτερο σε προτεραιότητα αυτό του οικοσυστήματος, αφού όπως είδαμε είναι επακόλουθο του πρώτου. Πως λοιπόν είναι δυνατόν όταν οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν το οικο-λογικό τους πρόβλημα να μπορέσουν να επιλύσουν προβλήματα της οικορύπανσης και οικοφθοράς; Πόσοι ανά τον κόσμο οικο-λογικά σκεπτόμενοι μπορούν να το αντιληφθούν;
Φυσικά όλοι όσοι αντιλαμβάνονται ότι το οφθαλμολογικό ή το νευρολογικό πρόβλημα βρίσκεται στo κεφάλι αυτών των γιατρών, ενώ ο ασθενής έχει οφθαλμικό ή καρδιακό πρόβλημα.
Είναι τόσο απλό, όσο και το παράδειγμα που έφερα προχθές στα παιδιά μου, καθώς βλέπαμε μία διαφήμιση στην τηλεόραση.
-Είσαστε ικανοποιημένοι-τους ρώτησα-με την ονομασία ″αποσμητικό″;
-Βεβαίως, μου απάντησαν αμέσως.
Όταν όμως τους ζήτησα να μου εξηγήσουν αν κρίνουν την ονομασία αυτή ορθή σε σχέση με τις ιδιότητες του προϊόντος (αφού χρήση του κάνουν και οι ίδιοι, άρα έχουν εμπειρία), τότε κατάλαβαν το λάθος, επειδή πράγματι το προϊόν δεν αφαιρεί οσμή (δυσάρεστη), αλλά προσθέτει οσμή (ευχάριστη).
Άρα λοιπόν το βαπτιστικό του όνομα θα έπρεπε να αρμόζει σε μία τουλάχιστον από τις δύο αυτές ιδιότητες. ″Υπεροσμητικό″ δηλαδή ως προς την ένταση της οσμής, ή ″Ευοσμητικό″ (εύ-οσμο) ως προς την ποιότητα της οσμής.
Η τελική απάντηση όμως φοβούμαι ότι θα είναι η ίδια κάθε φορά, αυτή που με γεμίζει με τόση θλίψη όταν αναλογίζομαι το μέλλον του ανθρώπου και ιδιαίτερα το μέλλον της γλώσσας των Ελλήνων.
-Μα αφού έτσι έχει ″καθιερωθεί″!
(Λαθεμένη χρήση της λέξεως κι εδώ, αφού κάτι καθίσταται ιερό όταν είναι απρόσβλητο και αμετάλλακτο). Άρα λοιπόν η πραγματικότητα σ’ αυτόν τον διαστρεβλωμένο κόσμο είναι η καθιέρωση των λαθών!
Ω! Αδάμ, Αδάμ, πότε άραγε θα κατορθώσεις να ξαναμπείς στον κήπο της Εδέμ για να ξαναονοματίσεις τόσο σοφά το κάθε Όν και το κάθε -πλέον- προϊ-όν σου, ώστε να αντιληφθείς ορθά και το κάθε ίχνος που αυτό αφήνει μέσα στην ψυχή σου.
Σαν κι αυτό ας πούμε της Ειρήνης-όπως και τόσων άλλων λέξεων-των οποίων για να αντιληφθούμε κάποιες έννοιες αναγκαζόμαστε να τις βάζουμε εντός ή εκτός εισαγωγικών, γιατί το φτωχό επικοινωνιακό μας σύστημα δεν βρήκε άλλο τρόπο.
Ιδού λοιπόν το παράδειγμα σε έμμετρες σκέψεις μου.

---

Η Φρίκη της ″Ειρήνης″

Στον Δυτικό-λεγόμενο- κόσμο που ζεις
η γενιά μας-λέει-είναι η γενιά της Ειρήνης,
γιατί τ’ αυτιά ετούτης της γενιάς
δεν άκουσαν ποτέ κλαγγή των όπλων.

Κι εσύ, που τα χρόνια ετούτα της ″Ειρήνης″
μπόρεσες να τραφείς με ανθόγαλα και νέκταρ
απ’ τα πνευματικά λουλούδια των παλαιών προγόνων σου
ώστε να γίνεις και να νιώθεις ″παγκόσμιος πολίτης″,
ζεις καθημερινά τη φρίκης της ″Ειρήνης″
που σου τη χάρισαν οι πρόσφατοί σου πρόγονοι
αλλά και οι σύγχρονοί σου άνθρωποι.

Μέσα στο αναπαυτικό σαλόνι-απόκτημα τούτων των ημερών-
σε απολύτως σταθερή απόσταση ασφαλείας
και μεταξύ τυρού και αχλαδιού –ραδιενεργοφορέων-,
παρατηρείς από πολύ κοντά -όσο άλλοτε ποτέ- (TV)
το βόλι που σκοτώνει τον άμοιρο αδελφό σου
τον χάροντα να παίρνει τον σκελετώδη γυιό σου
την πείνα και την σκοπιμότητα να κεφαλοθερίζουν
τους αδελφοποιητούς λαού σου, (Κούρδοι, Παλαιστίνιοι, Σομαλοί και τώρα οι στοχευμένοι Σύριοι).

Άφοβα τώρα μπαίνεις στις θάλασσες για να λουστείς
γιατί δεν σε φοβίζουν πια οι νάρκες του πολέμου
αλλά τη ζεστασιά της αμμουδιάς στη στέρησε για πάντα
η φρίκη της ″Ειρήνης″.
Οι βόμβες του πολέμου, δεν σ’ αποτελειώνουν πια μια κι έξω
έχεις τα έργα της ″Ειρήνης″ που τώρα κάνουνε
την ίδια τη δουλειά αργά μα σταθερά (Ραδιενέργεια).

Γευόμενος των θερμοκηπίων τα άφθονα προϊόντα,
έχεις όλο το χρόνο για να αισθανθείς,
τη φρίκη του παγκόσμιου ″θερμοκηπίου″.
Βλέπεις από πολύ κοντά τα διψασμένα χείλη συνανθρώπων,
τη Μάνα Γη να σκάει από ασφυξία-ακούς τα βογγητά της
νιώθεις τις τρύπες που άνοιξαν στο γαλανό ουρανό της,
όχι για ν’ ανεβείς ψηλά, για να σε κατακάψουν! (Τρύπα του όζοντος)
Ζώντας λοιπόν τούτη τη φρίκη της ″Ειρήνης″,
νιώθεις ανάγκη λύτρωσης όσο άλλοτε ποτέ,
όχι πια από τον πόλεμο, αλλ’ από τούτη την ″Ειρήνη″
που σου τη χάρισαν οι άνθρωποι
κι αναζητάς με αγωνία τη φράση την ευλογημένη: ″Ειρήνη υμίν″.

Δεόμενοι οι της γενιάς μας, προσμένουμε το Φώς το ιλαρόν
τα χείλη Εκείνα τα ιερά για να μας πουν: ″Ειρήνη αφίημι υμίν
Ειρήνην την εμήν, δίδωμι υμίν″. (Ιω. Ιδ’-27)

Πιστεύω ότι αρμόζει στην ημέρα, να παραθέσω και κάποιους παλιούς μελοποιημένους στίχους μου.
Ο οίκος και το νίκος
(Οικολογικό)

Άκουσα ένα πρωϊνό
φώναγμα γαϊδαράκου
και είπα στον μικρό μου γυιό
στήσε αυτί και άκου!

Μόνο μέσα σε μια γενιά
εξέλιπαν οι όνοι
κι αυτή την έρμη τη Ζωή
τη ζώσανε οι πόνοι.

Γυιέ μου, γυιέ μου ομορφονιέ
και της ζωής μου ακριβέ,
ρίζες αγνές ψάχνε να βρεις
και τα’ όμορφο μην τα’ αρνηθείς
τριγύρω βρες τον οίκο σου
και μέσα σου το νίκος σου.

Άντε τρέξε τώρα να βρεις
μιάν αλανιάρα κότα
και για τη γεύση του αυγού
τον προπαππού σου ρώτα.

Μεσ’ στη δική σου τη γενιά
πρόβατα μα και γίδια
παιδί μου θε να γίνουνε
μια γεύση από τα ίδια.

 

To κείμενo βασίζεται στο  βιβλίο: «Η οδός επανόδου στον Έρωτα, στην Αλήθεια, στη Ζωή, στην Αγάπη» του Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτού Στρατή Γ. Οικονόμου, το οποίο είναι κατοχυρωμένο με ISBN 960 220 058 8.

πηγή: https://gnothisafton.wordpress.com/