Ένας βασιλιάς μιλούσε με έναν σοφό:
– Τι είναι το φως του ανθρώπου;
– Ο ήλιος, βασιλιά μου, απάντησε ο σοφός.
– Μετά τη δύσει του ηλίου, τι είναι το φως για τον άνθρωπο;
– Το φεγγάρι.
– Όταν δύει ο ήλιος και σβήνει το φεγγάρι, τότε;
– Τότε η φλόγα είναι το φως.
– Αν δύει ο ήλιος, και σβήνει το φεγγάρι και η φλόγα, τότε τι είναι το φως;
– Η ομιλία. Ο άνθρωπος, πάει εκεί που ακούγεται φωνή, αν και εκεί δεν μπορεί να δει ούτε το δικό του χέρι.
– Αν όμως βασίλεψε ο ήλιος, έσβησε το φεγγάρι και η φλόγα, σταμάτησε η ομιλία, τότε τι αποτελεί φως για τον άνθρωπο; Τι μείνει για τον άνθρωπο μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη σιγή, όταν μείνει με τον εαυτό του;
– Τότε το μοναδικό στήριγμα-φως και πηγή ζωής για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική δύναμη, η ικανότητα να μη φοβάται τη μοναξιά. Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπάει τη μοναχικότητα.
Σχολιάστε