Μια αλήθεια αλλόκοτη

Μια αλήθεια αλλόκοτη

 

Νόμιζα ήμουν η σταγόνα, μα είμαι ο ωκεανός
Νόμιζα ήμουν το δέντρο, μα είμαι το τοπίο
Νόμιζα ήμουν μια γνώση, μα είμαι το πνεύμα

Με την πνοή του ανέμου
άλλες μορφές
κυμάτων, δέντρων, ανθρώπων

Άλλη επιφάνεια… για λίγο θα υπάρξει
Που δεν είμαι… γιατί Ήμουν, Είμαι και θα Είμαι
Μια και πέθανα σαν σταγόνα που φίλησε τη θάλασσα
Άφησα τα επιφανειακά Εγώ μου, αφέθηκα και σώθηκα…

Πόσο απίστευτη αυτή η αλλόκοτη αλήθεια;