Επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι ο θάνατος είναι μια ψευδαίσθηση!!!

photo by DesPin

Μετά τον θάνατο ενός παλιού του φίλου, τα λόγια του Albert Einstein ήταν τα εξής: «Τώρα ο Besso έχει φύγει από αυτόν τον παράξενο κόσμο λίγο πιο πριν από εμένα. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Άνθρωποι σαν κι εμάς… γνωρίζουν ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση». Καινούρια στοιχεία υποδηλώνουν ότι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε δίκιο – ο θάνατος αποτελεί όντως μια ψευδαίσθηση.

Ο κλασσικός τρόπος σκέψης βασίζεται στην πεποίθηση ότι αποτελούμε έναν αντικειμενικό παρατηρητή του κόσμου και μια ανεξάρτητη ύπαρξη. Αλλά ένας μεγάλος κατάλογος πειραμάτων έχει δείξει ακριβώς το αντίθετο. Πιστεύουμε ότι η ζωή είναι απλώς η δραστηριότητα του άνθρακα και μία ανάμιξη των μορίων – ζούμε για λίγο και στη συνέχεια γινόμαστε χώμα.

Advertisement

Ιστοριούλα – Το κορίτσι που φορούσε μάσκες

Μια φορά ήταν ένα κορίτσι πολύ όμορφο. Ήταν ψηλό, με λεπτό όμορφο σώμα. Μακριά ξανθά μαλλιά πέφταν στους ώμους της. Έβλεπε τον κόσμο μέσα από δύο καταπράσινα μάτια. Η γλυκιά μας Κατερίνα, όπως ήταν το όνομα της, είχε μια συνήθεια. Της άρεσε να φοράει μάσκες. Είχε πολλές στην τσάντα της και έβαζε μια για κάθε περίσταση. Το πρωί πάντα έβαζε την γελαστή μάσκα.

«Πεταλούδα στο κρασί» ποίημα του Έρμαν Έσσε

ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ [HERMANN HESSE (1877-1962)]: Πεταλούδα στο κρασί

Στο κύπελλο με το κρασί μια πεταλούδα πετά,
στο γλυκο χαμό της υποκύπτει μεθυσμένη,
λάμνει βρεγμένη να πεθάνει αποφασισμένη·
ώσπου στο τέλος το δάχτυλό μου από μέσα την τραβά.

Είμαστε το Σύμπαν

Είμαστε το Σύμπαν

Πέρα απ΄τις πέντε μας αισθήσεις,
κει που η κβαντική κατανοεί,
σε συναντώ όταν νυχτώνει,
όταν κοπάζει η βουή.

Πόσο μικρές είναι οι συνήθειες,
πόσο μεγάλη η ψευτιά,
πόσο δεμένη η ύπαρξή μας,
πόσα κρυμμένα μυστικά;

Ξεφυλλίζοντας τα τετράδια του Ζοζέ Σαραμάγκου

«Η λειτουργία του κόσμου έπαψε να είναι το απόλυτο μυστήριο που ήταν, οι μοχλοί του κακού βρίσκονται μπροστά στα μάτια… όλων, για τα χέρια που τους χειρίζονται δεν υπάρχουν πια γάντια ικανά να κρύψουν τις κηλίδες του αίματος. Θα έπρεπε, επομένως, να είναι εύκολο για τον καθένα να επιλέξει ανάμεσα στην πλευρά της αλήθειας και στην πλευρά του ψεύδους, ανάμεσα στον ανθρώπινο σεβασμό και στην ασέβεια προς τον άλλον, ανάμεσα σε αυτούς που είναι με τη ζωή και αυτούς που είναι εναντίον της. Δυστυχώς, τα πράγματα δε συμβαίνουν πάντα έτσι. Ο προσωπικός εγωισμός, το βόλεμα, η έλλειψη γενναιοδωρίας, οι μικρές δειλίες της καθημερινότητας, όλα αυτά συνεισφέρουν σε μια ολέθρια μορφή πνευματικής τυφλότητας, να βρισκόμαστε δηλαδή στον κόσμο και να μη βλέπουμε τον κόσμο, ή να βλέπουμε από αυτόν ότι, ανά πάσα στιγμή, τείνει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορούμε να ευχηθούμε παρά να έρθει η συνείδηση και να μας ταρακουνήσει επειγόντως από το μπράτσο και να μας ρωτήσει εξ επαφής: “Πού πας; Τι κάνεις; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;”. Μια εξέγερση ελεύθερων συνειδήσεων θα χρειαζόμασταν. Είναι άραγε εφικτό;»

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ» ~Πέτρος Θεοδώρου

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ (for English scroll down)

Σε μια αστραπή στιγμής που γίνεται μια πρώτη στιγμή, συστηνόμαστε.
Κι ας πούμε ότι ερωτευόμαστε.
Κι ας πούμε ότι άλλες φορές μας φτάνει να γλεντούμε χορταστικά (ή, έστω, να νομίζουμε ότι γλεντούμε) τα σώματά μας.
Κάτι τελοσπάντων κάνουμε από όλα όσα μπορούμε να κάνουμε λουσμένοι σε μια αστραπή.
Με τον χρόνο, αν τα πράγματα προχωρούν και δεν αποχαιρετιστούμε (ή κατασπαραχτούμε),
ίσως έρθει και μια άλλη πρώτη στιγμή.
Μπορεί να είναι πολλά που τη γεννούν.

Sadhguru: Φοβάσαι επειδή ζεις μέσα στον νου σου

Ο φόβος υπάρχει απλώς επειδή δεν ζεις μέσα στην πραγματικότητα, αλλά μέσα στον νου σου. Ο φόβος σου σχετίζεται πάντα με το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Επομένως, ο φόβος σου αφορά συνεχώς κάτι που δεν υπάρχει.

 

Αν ο φόβος σου δεν αφορά κάτι το υπαρκτό, αυτό σημαίνει ότι είναι εκατό τοις εκατό φανταστικός. Και όταν υποφέρεις για κάτι που δεν υπάρχει, αυτό το ονομάζουμε παράνοια. Έτσι, οι άνθρωποι μπορεί απλά να βρίσκονται μέσα σε κοινωνικά αποδεκτά επίπεδα παράνοιας.

 

Οι άνθρωποι πάντα υποφέρουν, είτε για κάτι που συνέβη χθες, είτε για κάτι που μπορεί να συμβεί αύριο. Έτσι υποφέρεις πάντα για κάτι που δεν υπάρχει. Δεν είσαι ριζωμένος στην πραγματικότητα, είσαι ριζωμένος στον νου σου.

 

Ένα τμήμα του νου είναι η μνήμη και ένα άλλο είναι η φαντασία. Και τα δύο όμως είναι κατά κάποιον τρόπο φαντασία, γιατί δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Είσαι χαμένος στη φαντασία σου και αυτή είναι η βάση του φόβου σου. Αν ήσουν ριζωμένος στην πραγματικότητα, δεν θα υπήρχε κανένας φόβος.

Μόνο από θαυμασμό Αγάπη

Μόνο από θαυμασμό Αγάπη

Από φόβο; Από οίκτο; Από ευγνωμοσύνη;
Πώς να βρει η χρυσή καρδιά γαλήνη;
Υποκρισίας συμβιβασμοί!
Δεν είναι Αγάπης αυτοί οι δεσμοί…

Αν έχεις ζήσει άδολη Αγάπη
δίχως σκοπούς. Να μη θέλει το κάτι!
Να επιμένει να είναι εκεί,
από θαυμασμό στην άξια ζωή…

Στιγμές Ζωής = Φωτιά στο μέτριο

Στιγμές Ζωής = Φωτιά στο μέτριο

Ήλιε εσύ που χώρισες το χρόνο σε βδομάδες
δως μου να ζήσω και στιγμές από τις πιο μεγάλες.
Αυτές που δίνουν τις χαρές με νόησης ιδέες
που τις θαυμάζουν ερπετά, κι όλης της Γης οι αφέντες…
Το νήμα που δεν κόβουνε σαν μύγες της αράχνης.
Μόνο ανεβάζουν την ψυχή! Άλλα όρια στους χάρτες…
Δείχνουν τους ορίζοντες για να τους ξεπεράσω.
Δεν δύουν τα μάτια σαν κλειστούν. Την πείρα πώς να χάσω;
Να μου τις πάρεις δεν μπορείς με κινητών πατέντες.
Ξεκάθαρα δε θα τις πω, μόνο Πυθίας σημάδια

Τα Social Media δημιουργούν μια γενιά με εμμονή στον εαυτό της

 Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, οι υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και το Twitter έχουν μετατρέψει μια ολόκληρη γενιά χρηστών σε ανθρώπους που έχουν μόνιμη εμμονή με τον εαυτό τους, εμφανίζοντας την “παιδιάστικη” επιθυμία να αναζητούν κάποιου είδους επιβράβευσης σε ότι και να κάνουν. Η συμπεριφορά αυτή συναντάται κυρίως στα μικρά παιδιά που ζητούν την προσοχή των γονιών τους σε κάθε τους “επίτευγμα”.

Οι αρνητικές επιπτώσεις της κοινωνικής δικτύωσης