Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Οι δυο φίλοι από τη Βουρβόννη» του Ντενι ΝΤΙΝΤΕΡΟ
–Αγαπιόντουσαν όπως υπάρχουμε, όπως ζούμε, χωρίς ενδοιασμούς• το αισθάνονταν κάθε στιγμή και ίσως να μην το είχαν πει ποτέ ο ενας στον άλλο.
-Γιατί μικρέ αδερφέ, εάν τα αμοιβαία ευεργετήματα σταθεροποιούν τις φιλίες που δημιουργουνται εγκεφαλικά, ίσως να μην κάνουν τίποτα σ΄ αυτές που ευχαρίστως θα ονόμαζα ζωικές και οικογενειακές φιλίες.
-Βλέπετε, μικρέ αδερφέ, ότι το μεγαλείο της ψυχής και τα λαμπρα προτερήματα βρίσκονται σε όλες τις καταστάσεις και σε όλες τις χώρες, ότι εάν κάποιος έζησε στη σκιά είναι γιατί δε βρέθηκε στην κατάλληλη θεατρική σκηνή και ότι δε χρειάζεται να πάει στους Ιροκέζους για να βρει φίλους.
–Όταν αντιλαμβάνεστε το ποιητικό του έργο, μπαίνετε σε άγνωστο έδαφος, όπου τίποτα δε γίνεται όπως γύρω σας τα πράγματα ελαχιστοποιούνται …
-Η ρητορεία όμως είναι πηγή ψευδών και τίποτα δεν είναι περισσότερο αντίθετο στην ψευδαίσθηση από την ποίηση• και η μία και η άλλη υπερβάλλουν, το παρακάνουν, μεγαλοποιούν, εμπνέουν τη δυστυχία.
-…φλυαρεί για πράγματα που αγνοεί και που όλοι βαριούνται, από ανόητη ματαιοδοξία ή από ευγένεια.
-…θέλετε παρακάλια γι΄ αυτό που πεθαίνετε από επιθυμία να κάνετε.
-Ήταν ένα από αυτά τα χαμένα παιδιά, που η σκληρότητα των γονιών με τις μεγάλες οικογένειες διώχνει από το σπίτι τους και ορμούν μέσα στον κόσμο χωρίς να ξέρουν τι θα απογίνουν, με ένα ένστικτο που τους λέει ότι η τύχη τους δε θα είναι χειρότερη από αυτήν από την οποία ξέφυγαν.
–Σε όποια περιοχή της γης και αν βρεθώ θα πρέπει να είμαι πολύ δυστυχισμένος εαν περάσει ένας χρόνος χωρίς να σας δώσω βέβαιες αποδείξεις της τρυφερής μου αφοσίωσης.
–Χρησιμοποίησαν και την αλήθεια και το ψέμα για να παρουσιάσουν την ανεξαρτησία της με ατιμωτικό τρόπο. Οι γονείς της και οι παπάδες την κυνήγησαν από γειτονιά σε γειτονιά από σπίτι και την καταδίκασαν να μείνει για πολλά χρόνια μόνη της και κρυμμένη.
-Η απέχθεια! Είναι φοβερό πράγμα η απέχθεια στον έρωτα και για μια γυναίκα.
–Στους μεγάλους καημούς, η αρρώστια είναι ευτυχία-φέρνοντάς μας πιο κοντά στον εαυτό μας, απομακρύνοντας την ανάμνηση των άλλων και εξάλλου είναι μια δικαιολογία για να υποφέρεις χωρίς να κρύβεσαι και χωρίς να φοβάσαι.
-…ένας τόσο αυστηρός κανόνας θα ελάττωνε τον αριθμό των καλών ανθρώπων, σε σημείο που να αφήνει λιγότερους στη γη από όσους δέχεται το ευαγγέλιο των χριστιανών ως εκλεκτούς στον ουρανό…
-Ο Πλάτων στην Πολιτεία διηγείται ότι ο Σοφοκλής, όταν ρωτήθηκε στα γεράματά του αν μπορεί ακόμη να απολαύσει την ευχαρίστηση του έρωτα, απάντησε ότι χαίρεται που ξέφυγε, σαν να απελευθερώθηκε από έναν οργισμένο και άγριο δυνάστη.
-Το αηδόνι :»Μου αρέσει να μιλάω, αλλά λέω πάντα κάτι νέο και δεν κουράζω ποτέ. Μαγεύω τα δάση. Ο κούκος τα καταθλίβει. Είναι τόσο προσκολλημένος στο μάθημα που του έδωσε η μητέρα του, που δεν τολμάει να διακινδυνεύσει έναν τόνο που δεν έμαθε από κείνη.
-Έχω την υποψία ότι αυτό που τραγουδήσατε είναι πολύ ωραίο, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα. Μου, φαίνεται παράξενο, μπερδεμένο, ασυνάρτητο. Ίσως είστε πιο σοφός από τον αντίπαλό σας και εγώ είμαι υπέρ της μεθοδικότητας.
Σχολιάστε