Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952)
Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.
Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;
Πως θα ’νοιγα μια πόρτα όταν δε θα ’τανε για να σε συναντήσω
πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα ’ναι για να σε βρω.
Πού είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε…
…ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και να σφίγγει το δικό σου χέρι.