Ο ρ γ ι σ μ έ ν ο ς

Ο ρ γ ι σ μ έ ν ο ς

Μάτια που με τρομάζουν

Της πίκρας τα υγρά λιμνάζουν

Αδυνατούν πια να κρυφτούν

Υπερχείλισαν, ψυχές αιμορραγούν

Εκδικούνται,  εκβιάζουν, μίσος αδιάκριτα μοιράζουν

Την χαρά των

«Όποιος δεν ξέρει την ψυχή του, πως μπορεί να ξεναγήσει τους άλλους σ’ αυτήν;»~Πασχαλία Τραυλού

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Γυάλινος Χρόνος» της Πασχαλίας Τραυλού

–Είμαστε αδέρφια, σ΄το είπα. Είναι φυσικό. Μιλάμε την ίδια γλώσσα- τη γλώσσα που ξέχασαν οι πολλοί με τον καιρό. Αυτήν που μιλιόταν με τα μάτια, με τις λέξεις της σιωπής, με τα όνειρα, με την ψυχή, κυρίως με την ψυχή. Αυτήν που εξέφραζαν οι πρωτόγονοι άνθρωποι χορεύοντας γύρω από τη φωτιά ή χαράζοντας ζωγραφιές στα τοιχώματα των σπηλαίων.

-Αντί να αυτοκτονήσει ή να αυτομαστιγωθεί, έμενε ανέραστος.

–Κλείδωνε λοιπόν στο συρτάρι τις ιδέες της και τον έρωτα έξω απ’ την κόλασή της, κι αυτό το αποκαλούσε μοίρα ή σύνεση.

-…μπορεί δυο άνθρωποι να είναι μαζί κι ας είναι χώρια, και δυο άλλοι να ζουν μαζί και να μην ήρθαν ποτέ κοντά.

-Είναι κακό τελικά να αναβάλλεις την αγάπη για αργότερα. Να θεωρείς δεδομένους κάποιους ανθρώπους.

-…η αγάπη τους βιαστικούς τους προσπερνά.