«Τάχα μπορώ των ουρανών να βρω τον τόνο; Μαρμαρωμένος μένει ο γρίφος σαν βουνό.»~Έμιλυ Ντίκινσον

photo by DesPin

XV
Υπάρχουν πράγματα τριγύρω που πετάνε,
σαν τα πουλιά, τους χρυσοκάνθαρους, το χρόνο.
Γι΄αυτά καμιά δεν νιώθω λύπη, δεν πονώ.

Κι άλλα που ακίνητα μορφή πάντα κρατάνε,
σαν τα βουνά, την αιωνιότητα, τον πόνο.
Μήτε γι΄αυτά λυπάμαι, διόλου δεν θρηνώ.

Χελιδόνια

Χελιδόνια

Δε θα ξανάρθουν τα χελιδόνια
ερήμωσαν άτσαλα αυτήν την αυλή
Κόψαν δρόμο, μαρσάραν λάσπη
αφήσαν μισή φωλιά, αδειανή

Ένα μπουρίνι όλα τα άλλαξε
τραύμα στη φύση, αιμορραγεί.
Η αυλή άργησε, αλλά ομόρφυνε
μες στη σιωπή, ρουτίνας ρυθμοί.

«Ξέρεις, τη λύπη μπορεί κανείς να την παλέψει και μόνος του. Η χαρά θέλει ν΄ απλωθεί. Να ξεχυθεί.»~Αλκυόνης Παπαδάκη

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια» της Αλκυόνης Παπαδάκη

-Είναι πολλοί άνθρωποι που μοιάζουν σα να τους έφερε στη ζωή ένας ανεμοστρόβιλος. Και ζουν εκεί, παραδομένοι στη δίνη του, να τους στροβιλίζει σαν φύλλο ξερό, ώσπου να τους διαλύσει. Κάποιοι καταφέρνουν να σωθούν. Μπορεί να πιάστηκαν, ας πούμε, από ένα κλαδί ανθισμένης πικροδάφνης. Ή από τη φτερούγα ενός γλάρου περαστικού. Μπορεί και η ίδια η δίνη του ανεμοστρόβιλου να τους έχωσε, πάνω στην ορμή τους, μέσα στην παλάμη του Θεού. Ποτέ δεν ξέρεις…