
Γράφει ο Χρήστος Πλειώτας*
Νέος Δικηγόρος στο ξεκίνημά μου, κατά την αναζήτηση του βηματισμού μου στις αίθουσες των Ποινικών Δικαστηρίων, άκουγα απ’ τους παλαιότερους συναδέλφους μου, να αποκαλούν την «επιείκεια» δίδυμη αδερφή της Δικαιοσύνης.
Μού άρεσε η έκφραση, με συνεπήρε ο συνειρμός: Δικαιοσύνη – Επιείκεια και άρχισα να επενδύω στο δίπολο αυτό, ως υπερασπιστής κατηγορουμένων πολιτών, ιδίως όταν αντιμετώπιζα Δικαστές σκληρούς και άτεγκτους που ήξεραν μόνο το ΕΝΟΧΟΣ!!!
Ανοίγω μία παρένθεση: Ύστερα από 25 σχεδόν έως σήμερα χρόνια μάχιμης ποινικής κυρίως Δικηγορίας, επειδή μου επιτρέπεται πλέον να λέω να και να γράφω κάποια πράγματα με το όνομά τους, Σας λέω ότι δυστυχώς μία μεγάλη ακόμα μερίδα Δικαστών, βάζω μέσα και τους Εισαγγελείς, δεν εμφορούνται από πνεύμα επιεικείας και Δικαιοσύνης, αλλά μόνο από πνεύμα «υποκειμενικής δικαιοκρισίας»: Επιβάλουν δηλαδή με άκρα αυστηρότητα την ποινή που προβλέπει ο Νόμος, όταν πληρούται από τυπικής πλευράς η αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του αδικήματος. Ευτυχώς όμως που σ’ όλες τις εποχές υπάρχει ηχηρή μερίδα Δικαστών και Εισαγγελέων που σώζει το Ποινικό – Δικονομικό μας σύστημα: Είναι οι ακομπλεξάριστοι Δικαστές και Εισαγγελείς που διακρίνουν το προσωπικό απ’ το ουσιαστικό στοιχείο στην απονομή της Δικαστικής Δικαιοσύνης, που αναγνωρίζουν το δικαίωμα του λόγου και της έκφρασης, που δεν «εκβιάζουν» την υποταγή όλων στην δική τους περί δικαίου αντίληψη, που δεν απονέμουν δικαιοσύνη αναλόγως του συνηγόρου, που ξέρουν και κάνουν πράξη το αξίωμα του Νομικού μας πολιτισμού, που είναι ο ανθρωποκεντρισμός του.
Συνεχίστε την ανάγνωση
Μοιράστε γνώση ελεύθερα... Μας ανήκει.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...