Όταν το σώμα μιλάει…

«Εδώ στη Μυτιλήνη έζησα για άλλη μια φορά αυτή τη μαγική στιγμή μετά το τέλος του σεμιναρίου. Μπορεί να ήμουν εγώ η οικοδέσποινα που ετοίμασα το «φαγητό» αλλά ήταν σαν όλοι να συνεισέφεραν σε αυτό το τραπέζι. Άλλος έφερε το κρασί, άλλος έφερε ένα φαγητό από το σπίτι του, άλλος μαγείρεψε κάτι επί τόπου».

 

Αυτό το «πάρε-δώσε» είναι και το ζητούμενο για τη Susana- και όχι Σουζάνα -Noemi Abigador που παρέθεσε αυτό το «μυστικό δείπνο» των κινήσεων και των συναισθημάτων στην σχολή χορού «A petite Pas» της Μαρίνας Ιωαννάτου την περασμένη Κυριακή. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η αργεντίνικης καταγωγής δασκάλα σωματικής έκφρασης και Danza Vital (χορού αυτογνωσίας) νιώθει συντονισμένη με τους εσωτερικούς ρυθμούς του νησιού και των ανθρώπων του, καθώς με τη Λέσβο την συνδέουν πολλά… Το ταξίδι της ξεκινά από το Μπουένος Άιρες, όπου γεννήθηκε. Αργότερα βρέθηκε στη Βραζιλία όπου διδάχτηκε διαφορετικές τεχνικές γύρω από το χορό και στο θέατρο για να διαλέξει τελικά την Σωματική Έκφραση σαν τρόπο ζωής και εκπαίδευσης. Σε κάποιες διακοπές της με τελικό προορισμό την Τουρκία θα γνωρίσει τον άντρα της και μαζί θα βρεθούν λίγο αργότερα στη Λέσβο… Έτσι το 1986, μετά από πολλά πήγαινε-έλα στη Μαδρίτη όπου διέμενε, έρχεται για να ζήσει μόνιμα στην Αθήνα. Λίγους μήνες αργότερα θα σχηματίσει την πρώτη ομάδα και το σύστημα Danza Vital το οποίο διδάσκει μέχρι σήμερα. Στο νησί μας, βρέθηκε ξανα για λίγες μέρες για το βιωματικό σεμινάριο σωματικής έκφρασης αλλά και την παρουσίαση του βιβλίου της που διοργάνωσε ο …συνήθης ύποπτος «Book and Αrt». Στις λίγες ώρες ανάπαυλας που είχε, απάντησε και στις δικές μας ερωτήσεις…

Advertisement

Η κίνηση ως σωτηρία της ψυχής

Το σώμα είναι ο πιο ισχυρός μηχανισμός που διαθέτουμε οι ίδιοι. Εχει τεράστιο ενδιαφέρον ο τρόπος που του φερόμαστε. Στη φωτογραφία, χορευτές του Tao Dance Theatre στη Στέγη.

SUSANA NOEMI ABIGADOR
Οταν το σώμα μιλάει
εκδ. Γιαλός

Η ιερότητα του σώματος έχει αποτελέσει για όλους τους πολιτισμούς μια ισχυρή βάση για να δομήσουν την ύπαρξή τους, να φτιάξουν τελετουργικά, εντέλει να το υμνήσουν το ίδιο με κάθε μορφή τέχνης, προκειμένου να του αποδώσουν τη σημασία που του αξίζει. Πώς αλλιώς;