Απόσπασμα από το βιβλίο του William Shakespeare, Τα σονέτα. Μετάφραση Βασίλη Ρώτα – Βούλας Δαμιανάκου
Μούσα μου, πώς καιρό ξεχνάς εκείνο που
σου δίνει όλη τη δύναμή σου; Τη μανία
σ΄ άσματ΄ ανάξια σπαταλάς, την αίγλη σου
σκορπάς δανείζοντας το φως σου σε ύλη αχρεία;
Γύρνα, ανέμελη μούσα μου κι αμέσως κέρδισε
με μέτρα αβρά καιρό που χάθη με το ρέμα,
ψάλε γι΄ αυτιά που σου εχτιμάν την ποίηση
δίνουν στην πένα σου τα δυο, τέχνη και θέμα.
Σήκω, οκνή μούσα, τήρα αν έχει χαρακιά
σκάψει ο καιρός στο εράμιο θώρι του καλού
κι αν ναι, να γίνεις σάτιρα για τη φθορά
να ΄ν΄ του καιρού οι ζημιές περίγελος παντού.
Ο ύμνος του έρωτά μου πιο γοργά να φτερουγίζει
απ΄ του καιρού το δρέπανο που τη ζωή θερίζει.
Σχολιάστε