Αξιοσημείωτα – Τα δημόσια και τα ιδιωτικά ~ Οδυσσέας Ελύτης

Τα δημόσια και τα ιδιωτικά ~ Οδυσσέας Ελύτης

-…δεν πρόκειται πια για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω, είναι πιο  σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις…

-…δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα και διαμορφώνει κάτω από της κατατεμαχισμένης των φαινομένων επιφάνεια ένα πιο στερεό έδαφος για να πατήσει το πόδι μου – παραλίγο να πω η ψυχή μου.

-…ένα τοπίο δεν είναι, όπως  το αντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο  απλώς σύνολο γης, φυτών, και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη.

-…το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρα ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου…

–Το καίριο στη ζωή  αυτή  κείται πέραν του ατόμου.

-…να μπαίνει ένας πολιτισμός όχι στην ιστορία με πολέμους αλλά στη ζωή με τον ήλιο στην κοιλιά.

-…να ολοκληρωθεί, θέλω να πω να εξαντλήσει όλους τους πόρους της ψυχικής του ευφορίας, ώστε να  κόβει λουλούδι και για να το χαίρεται και για να το εκμεταλεύεται, χωρίς να σημειώνεται πουθενά το παραμικρό  χάσμα.

-…να μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σε παρόν, και να μετατρέπεται από το παρόν αυτό σε όργανο προικισμένο με τη δύναμη να οδηγεί τα στοιχεία της ζωής μας στην πρωτογενή φυσική τους αληθινά.

-Αποδίδω μεγάλη σημασία σ΄αυτό το έσχατο του εαυτού μας αντίτυπο…

-Μιλώ για ένα φανατισμό που δεν είναι σωφροσύνη στον κύβο. Να ΄σαι σκληρός απέναντι στο μέλλον σου μαρτυρεί πόσο τρυφερός είσαι ήδη απέναντι στα στοιχεία που κρυφά προσφέρεις για να το συνθέσουν. Αλλά  ποιο  μέλλον; Τίνος; Το ανώτερο, το μετά κάθε ιδιώτη μέλλον, που  αυτό είναι και το δημόσιο.

-Στη μοναξιά υπάρχουν κι εκεί όπως μέσα ση γλώσσα, ιδιώματα. Το δικό  μου πρέπει να ‘ ναι  της πλέον ακατοίκητης ερημονησίδας.

-Παραμένω, έτσι ένας ιδιώτης απαρηγόρητος που δεν  καταφέρνει ν΄ανήκει πουθενά, σε καμιά κοινότητα ούτε καν των ποιητών…

-Κλαίω με δάκρυα που γυαλίζουν κάπου αλλού, μακριά , σ΄ένα χώρο κατοικιμένο από πλάσματα υπέροχα, που ίπτανται λίγο πιο πάνω από την  ίσαλο του θανάτου.

-Α ναι, είμαι  το παρελθόν των δακρύων, ίσως γι΄αυτό μ΄αναγνωρίζουν. Ίσως γι αυτό ν΄αρμυρίζω. Υπήρξα κάποτε, αυτό είναι αλήθεια. Τρέμουν, τρίζουν τα δεμόνια.

by SearchingTheMeaningOfLife