Αξιοσημείωτα – Όσκαρ Γουάϊλντ ~ στοχασμοί ~ Β’ μέρος

Όσκαρ Γουάϊλντ ~ στοχασμοί

…ΣΥΝΕΧΕΙΑ

-Το βέβαιο είναι  πως βλέπουμε  το παρελθόν  μέσω της  Τέχνης του και η Τέχνη  ευτυχώς δε μας  είπε  ποτέ την αλήθεια.

-Τα συγχωρεί όλα, εκτός απ΄τη μεγαλοφυΐα. (το κοινό)

-Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για τους άλλους είναι  συνήθως πληκτικό, όταν  όμως μιλάνε για τον εαυτό  τους,  είναι σχεδόν πάντοτε  ενδιαφέροντες, κι αν  μπορούσε κανείς να τους  σταματήσει το ίδιο εύκολα όπως ένα βιβλίο που βαρέθηκε, θα ήταν απόλυτα τέλειοι.

-Μπορώ  να φανταστώ έναν άνθρωπο που έζησε μια  απολύτως συνηθισμένη ζωή κι ακούγοντας τυχαία ένα παράξενο μουσικό κομμάτι ν΄ανακαλύπτει ξαφνικά πως η ψυχή του χωρίς  να το ξέρει  έχει περάσει  από  τρομερές εμπειρίες, έχει  γνωρίσει φοβερές χαρές ή άγριους ρομαντικούς  έρωτες ή μεγάλες παραιτήσεις.

–Αγαπούσε το μηχανισμό της σκέψης κι όχι το προϊόν του. Η μέθοδος που ακολουθεί ένας τρελός για να φτάσει στην τρέλα του, του ήταν το ίδιο προσφιλής, με την υπέρτατη σοφία του σοφού.

-Πραγματικά  καταντήσαμε το γράψιμο ένα είδος εικόνας και το μεταχειριζόμαστε σα μια μορφή πολύπλοκου σχεδίου. Οι Έλληνες  αντίθετα θεωρούσαν το γράψιμο απλώς σαν ένα είδος χρονογραφίας. Το κριτήριό τους  ήταν πάντα η προφορική λέξη στις μουσικές και μετρικές της σχέσεις. Το εκφραστικό τους μέσο ήταν η φωνή κι ο κριτικός το αυτί.

-…κατηγορίες λογοκλοπής και τέτοιες κατηγορίες βγαίνουν  συνήθως από τα άχρωμα χείλη της ανικανότητας ή απ΄τα στραβά στόματα εκείνων  που δεν  έχουν τίποτα δικό τους  και φαντάζονται πως μπορούν  να περάσουν για  πλούσιοι φωνάζοντάς τους τους λήστεψαν.

-Οι Έλληνες είναι κείνοι που μας χάρισαν όλο το σύστημα καλλιτεχνικής κριτικής… σίγουρο το κριτικό τους ένστικτο …το υλικό που απασχολούσε την κριτική τους ήταν …η γλώσσα.

-…Έλληνες…οι μεγαλύτεροι κριτικοί της Τέχνης στον κόσμο. Γιατί  όποιος  ξέρει  τις αρχές της υψηλότερης Τέχνης, ξέρει τις αρχές όλων των Τεχνών.

–Χωρίς την κριτική ικανότητα δεν υπάρχει καμιά καλλιτεχνική δημιουργία άξια του ονόματος.

-… δεν υπάρχει τέχνη χωρίς συναίσθηση και η συναίσθηση και το κριτικό  πνεύμα  είναι ένα και το αυτό.

-…δεν είναι η στιγμή  που κάνει τον άνθρωπο  αλλά ο άνθρωπος  δημιουργεί την εποχή.

-… δεν υπάρχει τέχνη εκεί που δεν υπάρχει ύφος. Και δεν υπάρχει ύφος , όταν  δεν υπάρχει ενότητα  και η  ενότητα ανήκει στο άτομο.

-…η κριτική απαιτεί πολύ περισσότερη καλλιέργεια από τη δημιουργία.

-…η γλώσσα που είναι ο γονιός κι όχι το  παιδί της σκέψης

-…η δράση  είναι  πάντα εύκολη κι αν μάλιστα  παίρνει την βαρύτερη μορφή της συνεχούς δραστηριότητας, καταντά να είναι  το καταφύγιο εκείνων  που δεν έχουν τίποτα να κάνουν.

-Βάση της δράσης είναι η έλλειψη φαντασίας. Είναι το τελευταίο καταφύγιο εκείνων που δεν ξέρουν να ονειρεύονται.

-…ο μόνος που έχει περισσότερες αυταπάτες από έναν ονειροπόλο είναι  ο άνθρωπος της δράσης.

– Αν ζούσαμε αρκετά για να δούμε τις συνέπειες των πράξεών μας πολλοί από αυτούς που αποκαλούνται καλοί, θ΄αηδίαζαν τον εαυτό τους και θα μετανοούσαν και πολλοί απ΄αυτούς που ο κόσμος αποκαλεί  κακούς θα ΄νιώθαν ευγενική χαρά.

-…κάθε υλική βελτίωση έχει προσθέσει  πνευματικότητα στον κόσμο …

–Με την φιλοπεριέργειά της, η Αμαρτία, αυξάνει την εμπειρία του ανθρώπινου γένους.

-Ικανοποιούμε την ματαιοδοξία μας σκοτώνοντας τον εγκληματία. Γιατί αν τον αφήναμε να ζήσει, θα μας  έδειχνε τι κέρδισε με το έγκλημά του.

-Οι ήρωες της ομίχλης και σκιές ενός τραγουδιού; Όχι, είναι παραγματικοί. Δράση! Τι είναι η δράση; Πεθαίνει τη στιγμή που εξαντλείται. Είναι μια ταπεινή συγκατάβαση στο γεγονός. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από τραγουδιστές προς χάρη των ονειροπόλων.

-…είναι πολύ πιο δύσκολο να μιλάει κανείς για κάτι παρά να το επιτελεί.

-…η ανοησία είναι το αιώνια «θριαμβεύον κτήνος», που παρασύρει τη σοφία έξω από τη σπηλιά της.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

by SearchingTheMeaningOfLife

Advertisement