Χόρεψε

 

Χόρεψε

Σε αγκαλιάζω ακόμα όπως τότε

Δεν είχες κανένα να σε αγκαλιάσει

Όπως και τώρα

Αλλά τώρα μπορώ να αντιμετωπίσω πιο ώριμα

Τους εχθρούς της αθωότητας

Τους εχθρούς του γέλιου σου

Τα βλέμματα που σε Αγάπησαν

Είναι ακόμα μέσα μου

Κι ας χάθηκαν

Δίνουν δύναμη

Ιστοριούλα – Η αλληγορία της άμαξας ~ Χόρχε Μπουκάι

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, ακούω στο τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα». Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic».

Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση —αντιλαμβάνομαι απ’ αυτά που βλέπω—, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής… Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου… Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!…» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση.

Πνεύμα ατίθασο, καρδιά κυνηγημένη

Πνεύμα ατίθασο, καρδιά κυνηγημένη

Είπε να σε ζωγράφιζε, να έχει μες στη μνήμη

Κάθε πολυμορφή σου, ουλή βουνοκορφή σου

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δάχτυλα σε