Αξιοσημείωτα – Χρόνια Πολλά γλυκιά μου ~ Μάρω Βαμβουνάκη

Βουδαπέστη 2019

Χρόνια Πολλά γλυκιά μου ~ Μάρω Βαμβουνάκη

-Όλα στη ζωή μου κυλάνε τόσο ομαλά και ξάστερα που πολύ συχνά έλεγα στις φίλες μου και στη μητέρα μου πως θα πεθάνω τελικά από ευτυχία… Αυτή η βεβαιότητα μ΄έκανε μονοκόμματη, απόλυτη και σχεδόν σκληρή στις κακοτυχίες των άλλων.

-Δεν είναι μόνο το σώμα του που αγαπώ, είναι αυτό που το σώμα  του περιέχει και δεν ξέρω που να το εντοπίσω ακριβώς.

-…πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι άχρονος. Δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα με τον καιρό.

-Τότε που η ταλαιπωρία των όσων σήμερα υφίσταμαι θα έχει ξεχαστεί, θα μπορώ να γεύομαι την αίσθηση της μεγάλης περιπέτειας που θ΄απομείνει για όλη τη ζωή μου.

-Η σιωπή άρχισε για μένα ν΄αποκτά σημασία μεγάλη και το περιεχόμενό της απέδιδε πιστότερα αυτό που υπήρχε αληθινά.

–Πίκρα για τί; Εμπειρία, από τί; Επίγνωση σε τί;  Δεν ήξερα τις αιτίες τους, όμως το έβλεπα, φλόγα που σιγοκαίει κάτω από στάχτες, φλόγα που ακριβοπληρωμένα αποκτιέται μια για πάντα για να σε καταστρέφει μετά και να σε εξευγενίζει σημαδεμένο με το στίγμα της καταστροφικής γνώσης.

-…τη ζωή αυτός ο νέος άντρας δεν την εγκρίνει κι αυτοκτονεί μέσα στα γεγονότα της, σε όσα του συμβαίνουν με την καρτερία των αληθινά απογοητευμένων.

-…ανάμεσα στα σίγουρα που κατεδαφίζονται και στα απροσδόκητα που θεμελιώνονται

-…τα έχωσα και τα έκρυψα κάτω απ΄το στρώμα, μου κάνει κακό να τα βλέπω όπως βλέπω το τρυπωμένο κουκούλι μιας ψυχής που πέταξε κι έφυγε μακριά του…

-Τώρα αρχίζουν να χωρούν άνετα όλα και μέσα σε μένα κι εγώ στωικά να υπομένω όσα αντέχονται. Και είναι απρόσμενα πολλά…

-Μια τρελή γομολάστιχα μου παίζει παιχνίδια σβήνοντας εδώ κι εκεί τις νοτισμένες ευθείες.

-…θυμίζει η ζωή του εκείνη των πατριαρχών που δεν στήνουν μόνο μια οικογένεια αλλά συγχρόνως την  μπολιάζουν με μια στάση βίου που κάνει τη ζωή μας να έχει αξία.

– Μαζί της είχε κάνει ένα παιδί. Ένα παιδί πιο όμορφο, πιο ζωντανό, πιο έξυπνο από τ΄άλλα τα δικά του, ένα παιδί από εκείνα που ξεχωρίζουν πως είναι παιδιά του έρωτα.

-…σε μια φτωχογειτονιά μέσα στα μέτρα της, και μέσα στα μέτρα αυτά τα δικά της, εκείνος προσαρμόστηκε και κούρνιασε με γαλήνη κι όχι εκείνη στα δικά του, ευτυχισμένα ηττημένος απ΄τη δικιά της ταπεινή ισχύ.

-…είναι φορές που μπερδεύω όσα περνούν απ΄το μυαλό μου ξύπνια με όσα ονειρεύομαι.

-Να που η μικρή, σαστισμένη ζωή μου έχει γίνει αντικείμενο διαπραγματεύσεων κι όλο υποβιβάζεται η τιμή της.

-Ο εαυτός μας είναι ο πιο αιφνίδιος επισκέπτης της ζωής μας ανοίγει μια στιγμή την πόρτα κι εμφανίζει ένα πρόσωπο ξένο, αγνώριστο απρόσμενο.

-Τώρα που δοκίμασα  το μήλο της γνώσης είμαι εξόριστη απ΄τον παράδεισο των όσων πίστευα κι ευτυχούσα…

-Είμαι εξόριστη απ΄το  σπίτι μου, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, άγαμη πλάι στο σύζυγο, ορφανή κοντά στους γονείς μου, στείρα ανάμεσα στα παιδιά μα άγνωστη ανάμεσα σε γνώριμους.

-Ήσουν πιο έντιμος από την τιμιότητα. Με πλησίασες δηλώνοντας εχθρός κι ήσουνα ο πιο κοντινός φίλος, οι δικοί μου που δήλωναν δικoί μου, τι ήτανε;

-Για τον εαυτό μου τίποτα πια δεν γνωρίζω και χάνομαι στης ύπαρξής μου τις λευκές εκτάσεις. Και τί δεν θα ‘δινα! Tί δεν θα΄δινα να σε δω ξανά, να σε κοιτάξω, να σε ρωτήσω κι εσύ, μονάχα εσύ, να μου πεις: Ποια είμαι;

 by searchingthemeaningoflife.wordpress.com