Αξιοσημείωτα – Λευκές νύχτες και άλλες νουβέλες- Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
–Έχω σχεδόν μελετήσει τα πρόσωπά τους– τους χαίρομαι όταν έχουν κέφι και στεναχωριέμαι όταν τους βλέπω συννεφιασμένους.
-...δεν την προσέχεις καθόλου και που ξαφνικά, για μια και μόνη στιγμή, χωρίς να το καταλάβετε πώς, γίνεται απότομα μια απίθανη καλλονή και σεις, ξαφνιασμένος και θαμπωμένος αναρωτιέστε άθελά σας : ποια δύναμη είναι εκείνη που έκανε να λάμπουν με τέτοια φλόγα αυτά τα συλλογισμένα θλιμμένα μάτια;
-Και λυπάστε πώς τόσο γρήγορα, τόσο ανεπανόρθωτα μαράθηκε η στιγμιαία ομορφιά, πώς έλαμψε τόσο απατηλά και μάταια μπροστά σας και λυπάστε που δεν προλάβατε καν να την αγαπήσετε…
-…είναι δυνατόν να δίνει κανείς λογαριασμό για κάθε του συναίσθημα ακόμη και για την αδελφική συμπόνια!
-Δυο λεπτά και με κάνατε ευτυχισμένο για πάντα. Ναι, ευτυχισμένο. Που να ξέρει κανείς μπορεί να με κάνετε να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου, μου λύσατε όλες τις αμφιβολίες μου…
-Η μοναξιά και η τεμπελιά χαϊδολογούν την φαντασία.
-…μεγαλώνοντας ξεφεύγεις από τα παλιά σου ιδανικά. Τα ιδανικά σου γίνονται σκόνη, συντρίβονται σε θρύψαλα, και αν δεν υπάρχει άλλη ζωή, είσαι αναγκασμένος να τη χτίσεις από τα ίδια αυτά τα συντρίμια. Και στο μεταξύ η ψυχή σου ζητάει και επιθυμεί κάτι άλλο.
-…γιατί όλα που έχασες , όλα αυτά , δεν ήταν παρά ένα χαζό στρόγγυλο μηδενικό , δεν ήταν παρά όνειρα.
-…Και να σας αγαπούσα εδώ και είκοσι χρόνια, δε θα σας αγαπούσα πιο δυνατά από τώρα!
-Όταν είμαστε δυστυχισμένοι νιώθουμε πιο δυνατά την δυστυχία του άλλου. Το συναίσθημα αυτό δεν τσακίζεται , μα συγκεντρώνεται περισσότερο.
Σχολιάστε